Эртага ўғлининг туғилган
куни – етти ёшга тўлади. Ота
севимли ўғли учун нима
қилиш кераклигини узоқ
ўйлади. Ниҳоят, хат ёзишга
қарор қилди, чиройли сўзлар
ахтара бошлади. Кейин бу
иши ўзига эриш туюлди:
"Жимжимага ҳожат борми?
Кўнглимдагиларни ёзсам,
кифоя-ку!"
Шундай хаёллар билан
қўлига қалам оларкан,
жилмайиб қўйди: "Хат ёзмай
қўйганимга ҳам анча
бўлибди", дея ёза бошлади:
«Севимли ўғлим! Сени
жудаям яхши кўраман,
ҳаммадан кўпроқ соғинаман!
Кичкинагина қулочингни
катта очиб: "Дадажон, сизни
шууунча яхши кўраман",
деганингдек, қўлларимни
дунёни сиғдирар даражада
очишни ва "Мен ҳам сени
шууунча яхши кўраман",
дейишни истайман.
Икковимизнинг куч
синашишларимиз эсингдами?
Ишон, ҳар гал ростдан ҳам
кучли бўлганинг учун
енгдинг, сенга атайлаб ён
берганим йўқ...
Менинг туғилган кунимни
эслайсанми? Бобонг сенга
олиб келган шоколадни
емасдан, "Дадам келсалар,
бераман", деб мени кутиб-
кутиб ухлаб қолганинг...
Ўшанда юзчаларингга
термилиб, кўнглим қувончга
тўлганди.
Бугун эрталабдан бери: "Яна
кеч келасизми, дада?" деб
сўраганинг, кейин: "Майли,
ухлаб қолмай, кутиб
ўтираман, хўпми?" деб кулиб
қўйганинг сира хаёлимдан
нари кетмаяпти.
Ухла, ўғлим. Хотиржам ухла.
Чунки ёнингга қачон
боришимни билмайман.
Сени яхши кўраман.
Даданг».
Туни билан кўзёши тўкиб,
ёзган мактубини эрталаб
севимли ўғлининг жажжи
қабри чеккасига кўмиб
келди...