beri uyga kech, Xolnisa uxlagandan so‘ng borib, tong saharda chiqib ketayotgan, xotini uchrab qolganda esa “qurilishni boshlab yubordim” deb qutilayotgan Akbarali bu zarbaga chiday olmadi…
Akbarali chap ko‘ksini changallagancha yerga gursillab yiqildi.
Yurak kasali yomon bo‘larkan.
Haliyam shifokorlarga rahmat, jonini saqlab qolishdi. Ammo asablari qaqshab yurgan yigitning chap qo‘li va chap oyog‘i ishlamay qoldi, tilida ham o‘zgarish yuz berdi – endi g‘o‘ldirab, juda qiynalib gapirar, nima deyayotganini anglash juda qiyin edi.
Erini o‘ylayverib dardi-dunyosi qorong‘i bo‘lib ketgan Xolnisa Akbarali akasining sal o‘ziga kelganini ko‘rib yengil tortdi.
– Xayriyat, dadasi, – dedi u eriga mehribonlik bilan boqib. – Xudo joningizni qaytarib berdi. Endi tuzalib ketasiz. Hali katta-katta uylar qurib, bolalarimiz bilan rohatda yashaymiz…
Bezovtalanib qolgan, rangi quv o‘chgan Akbarali jon holatda nimadir deb g‘o‘ldiradi, ammo xotini uning gaplarini tushunmadi.
Shu oqshom Akbaralining ahvoli yana og‘irlashdi…
* * *
Kunlar shu zaylda o‘tib borardi.
Akbarali o‘zi shifoxonadan chiqadigan kunni dahshat va vahm bilan kutardi.
Ana unda… ana unda izoh berishga to‘g‘ri keladi.
Hovli-ku qaytmaydi, unga qo‘shilib uch ming ham qulog‘ini ushlab ketdi.
Ammo eng yomoni – Akmalga qarzni qaytarishi kerak bo‘lgan kun tobora yaqinlashib kelmoqdaydi. Olti ming-a…
Demak… demak bir xonali uy ham ketadi.
Unda… er-xotin ikki bola bilan qaerda yashaydi?
Akbarali tinmay shuni o‘ylar, o‘ylagan sayin boshi misday qizib, miya tomirlari otilib ketguday bo‘lib bo‘rtib chiqar, yuragi gursillab urar, chap oyoq-qo‘lidagi jonsizlik, sovuqlik asta-sekin o‘ng tomoniga ham o‘tib borayotganini his qilardi…
– Endi nima qilaman? – deya shivirlardi u alam bilan bunday kezlari…