Bahorning ilk nafasi. 1-bob.
Bahor kirib kelganida, universitet hovlisi o‘ziga xos sehrli go‘zallikka burkandi. Yangi ungan yaproqlar, iliq shamol, ochilgan lola va rayhonlarning hidi havoga taralib, yurakda nimadir uyg‘otardi. Ayniqsa Sardor uchun bu fasl – oddiy fasl emasdi. Chunki bu bahor uning hayotini butunlay o‘zgartiradigan inson bilan uchrashgan edi.

U 22 yoshda. Adabiyotga qiziqadi, yozishni yoqtiradi. Lekin bu semestr unga adabiyotdan ham ko‘ra ko‘proq ta’sir qilgan narsa – darsdan ko‘ra jozibadorroq o‘qituvchi edi.

U – Ra’no opa. 32 yoshda. Jiddiy, sokin, o‘ziga ishongan, lekin ko‘zlarida yashirin issiqlik bor. Darsni olib borish uslubi ham, ovozi ham butun guruhni o‘ziga rom qilgan, lekin Sardor uni boshqacha ko‘rardi.

Ra’no opa har darsga o‘zgacha noziklik bilan kelardi. Bahorning iliq kunlaridan birida u oppoq, beliga yopishgan tor kofta, qora kapron kolgotka va poshnali tuflida keldi. Uning yurishi, tovushsiz jilmayishi va ko‘zlaridagi chaqnash Sardorning qalbini allaqachon egallab bo‘lgan edi.

Dars oxirida Ra’no opa sekin dedi:

— Sardor, ozgina qolgin. Bir narsani muhokama qilamiz...

Hamma talaba chiqib ketdi. Xonada faqat ular qoldi. Jimjitlik. Derazadan bahor shamoli kirib, ko‘ylak etaklarini o‘ynatib, ichkarini to‘ldirib turardi.

— Men sizga she’r yozyapman... — dedi Sardor.

Ra’no opa kulimsirab unga yaqinlashdi. Nigohlari sokin, ammo chaqiriq bor edi. Sardor unga yaqin bordi. Birinchi o‘pish – muloyim, lekin yurakda portlovchi edi.

Ra’no asta pichirladi:

— Yur, kutubxonaga chiqaylik. Hamma ketgan bo‘lsa kerak...

Kutubxona sokin edi. Kitoblar bilan to‘la, lekin hayot bilan bo‘sh. Tashqarida qushlar chirqirab, bahorning tirikligidan darak berar, ichkarida esa ikki yurak asta bir-biriga yaqinlashardi.

Ra’no poshnali tuflisini yechdi, yengil yurar, Sardorning nazaridan bexabar emasdi. U kitob tokchasi yonida to‘xtadi. Sardor orqasidan yaqinlashdi. Unga yengil teginish — bo‘yindagi hidi, koftaning ostidagi issiqlik... Ra’no devorga engashdi, orqasini unga tutdi.

Kofta yelkasidan sirg‘alib tushdi. Sardorning qo‘li qora kapron ustidan pastga siljidi. Ra’no nafasi og‘irlashdi. Uning egilgan holati, belining chizig‘i, harakati — bular Sardorning istagini kuchaytirardi. U kapronni asta tushirib, yelkasidan o‘pishni boshladi. Ra’noning qo‘llari devorga suyanib, tanasi istakka butunlay bo‘ysungan edi.

Sardor orqasidan yaqinlasha boshladi. Har bir harakatda ehtiyotkorlik bor, lekin tuyg‘ular hech bir to‘siqqa duch kelmasdi. Nafaslar o‘zaro aralashdi, tana ovozlari kutubxona jimjitligida aks sado berdi. Ra’no past ohangda nafas oldi, har bir surilish ichida orzu, ehtiros, va ixtiyorsizlik bor edi.

Tanalar birlashganida vaqt o‘z ahamiyatini yo‘qotdi. Bu fursat – yashirin orzular amalga oshgan lahza edi. Ular birga cho‘qqiga yetishgach, sokinlik yana qaytdi. Sardor Ra’noning belini ushlab turardi. Ayol esa yuzini devorga bosgancha sekin pichirladi:

— Bu bahor... sening she’ringday bo‘ldi...


---

Keyingi haftalarda ular bu voqeani hech kimga bildirmadi. Ko‘zlar uchrashganida tabassum, yurak urishi kuchayar, ammo hech kim hech narsa sezmadi. Ular orasida nima bo‘layotganini faqat bahorning o‘zi bilardi.

Bu sevgi emas, balki tuyg‘ularning uyg‘onishi edi. Bahorning havosi yuraklarini ochib, bir-birini his qilishga majbur qilgan edi.

Ammo... ba’zi tuyg‘ularni yashirish mumkin. Biroq unutish — qiyin.