“KECHIKGAN HAYOT” – Taqiqlangan istak. 2-bob 1-qism.
Diskleymer (+21):
Ushbu hikoya faqat 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda ochiq erotik sahnalar, psixologik ziddiyatlar, va haqiqiy hayotga yaqin turmushiy muammolar tasvirlangan. Hikoyada tasvirlangan voqealar va qahramonlar to‘liq badiiy to‘qima bo‘lib, hayotdagi shaxs yoki voqealarga o‘xshashligi tasodifiydir.
Hikoya maqsadi — insoniy his-tuyg‘ular, ehtiros va qarama-qarshiliklarni realistik shaklda ochib berishdir. Agar siz bunday mazmundagi asarlarga tayyor bo‘lmasangiz, o‘qishni tavsiya etmaymiz.
Men Sardorman. 28 yoshdaman. Grafik dizaynerlik qilaman. Hayotimni bir qaraganda joyida desa bo‘ladi — ish, uy, oila, hammasi bor. Lekin, ichim bo‘m-bo‘sh.
Yuragim emas, extiroslarim yolg‘on gapirmay qo‘yganiga ancha bo‘lgan.
Madina — rafiqam. Men uni yaxshi ko‘ramanmi? Bilmayman. Men unga o‘rganib qolganman, xolos. Yillar davomida birga yashaganimiz uchun emas, balki hayot shunchaki shunday ketayotganidan. Biz u bilan yotoqda so‘nggi marta yaqin bo‘lganimizga qancha bo‘lganini eslay olmayman. Men uni quchoqlaganimda, u jimgina turadi, lekin hech qachon men tomon birinchi intilmaydi. O‘sha jimlik ichida men o‘zimni ham yo‘qotganman.
Men undan ketmoqchi emasman. U mendan ketishni xohlamaydi. Ammo biz birga emasmiz.
Va bir kuni u keldi. Dilnoza.
Oppoq, sodda, jimjit ayol. Ko‘zlari sokinlik va qayg’u bor. Yurishi sokin, lekin har qadamida ehtiros yashirin. Uni birinchi marta Novza metroda ko‘rdim. Yomg‘ir yog‘ayotgan edi.Yomg’irdan qochib metro bekatiga yugirdim. Metro zinasidan pastga tushib yomg’irdan xo’l bo’lgan sochlarimni epaqaga keltirib metro keladigan tomonga qarab to’xtadim. Yonimda turgan o‘sha begona ayol bir zumda butun diqqatimni egalladi. U pastga qarab o‘tirgan edi. Sochlari ho‘l, qosh ostida nimadir yashiringan... Men unga uzoq qaradim. U ko‘zlarini ko‘tarib, menga bir qaradi. Va darrov boshqa tomonga burildi. Men o‘sha kecha uxlay olmadim. Men o‘sha ayolni esladim. Uning ko‘zlarini, jimligini... va yuragimdan ko‘ra qandaydur xislarim uni xohladi. Oradan bir necha kun o‘tib, uni yana ko‘rdim. Bu safar maktabda. O‘g‘lim o‘qiydigan maktabda. U o‘sha yerda o‘qituvchi ekan. “Tasodifmi?” deb o‘yladim. Ammo keyin tushundim: bu tasodif emas, sabab bo‘lishi kerak edi.

Men unga yozdim. Telegram orqali. “Salom. O‘sha kuni metroda sizga uzoq qarab yuborganim uchun kechirasiz...” U kuldi. “Men sezgan edim,” deb javob berdi.
Gaplar qisqa edi. Ammo extiroslar nafasi urub turar edi. “balkim vaqtingiz bo’lsa ko’rishib ko’fi icharmiz?” dedim. U rozi bo‘ldi. “o’g’lingiz haqida gaplashmiz,” dedi. Lekin men bilardim — bu uchrashuv nimalarga olib borishini bilardim.
O‘sha kechani men hali ham unutolmayman. Chilonzordagi arzon mehmonxona. Yomg‘irli tun. Past ovozda klassik musiqa. Uning lablari hech nima demas, lekin issiq.
Men unga yaqinlashganimda, u bir qadam orqaga chekindi — lekin qochmadi. “Men xiyonat qilmoqchimasman,” dedi. “Men ham,” dedim. Va shunday bo‘ldi — ikki kishi xiyonat qilmaslikni istagancha bir-birining tanasini quchdi.
Biz birinchi marta yaqin bo‘lganimizda, hech qanday sevgi yo‘q edi. Faqat extiros xoxish kuchli juda ham kuchli istak. U men tomonga qaraganida, tanasi qattiq titradi. Men ustiga yotganimda, u men tomonga yuzini burib:
“Bu faqat bir marta, qayta takrorlanmagani yaxsh??” — dedi. Lekin men bilardim. U ham bilardi. Bu bir martalik shunchaki extiros, nafsning xoxishi emas edi. Bu boshlanish edi. Endi orqaga yo‘l yo‘q. Men hali ham Madina bilan yashayapman. U hali ham Jahongirga tegishli. Lekin biz har safar bir-birimizga qo‘l tekkizganimizda, har bir o‘pich, har bir oh, har bir qaltirash — yuraklar ichidagi haqiqat edi.
Men bu hikoyani sizlar bilan bo’lishmoqchiman. Chunki men yolg‘iz emasman. Siz ham, ehtimol, o‘zingizni men bilan birga ko‘rasiz.
Men Sardorman.
Va bu — mening hamon o’zimni kechirmagan, ammo yuragim haligacha jim turgan extiroslarim haqida hikoya.
Birinchi marta
Bugun ishga borish ham, qaytish ham og‘ir bo‘ldi. Grafik dizayner bo‘lish yaxshi, lekin kechikib bajarilgan loyihalar, mijozlarning bitmas shikoyati, rahbarning ho’mraygan qosh qovog’iga qarash — bularning hammasi odamni ezadi. Yomg‘irli kun edi. Novza metrosiga tushdim. Odam ko‘p, havo esa dim. Odamlarga urilib turtilib metro ichiga o’zimni urdim. Quloqlarimda quloqchin, ammo hech narsa eshitmayapman.

Shu payt u
kirdi. Bir qarashda metrodagi odamlardan hech qanday farqi yo‘q bir ayol. U ham
boshqalar kabi ish kunidan charchagan ko‘rinadi. Lekin nimadir bor edi, uning
ko’zlarida. O‘ziga xos bir jimlik, nimadir ichidan chiqayotgan iliqlik… yoki
ehtimol menga shunday tuyilgandur.


U qarshimdagi bo‘sh joyga o‘tirdi.
Men quloqchinimni yechmadim, lekin musiqani ham eshitmay qo‘ydim. Faqat unga
qaradim. U daftarini ochdi, nimanidir yozdi. Qalamini aylantirib, labini
tishladi. Men o‘zimni ushlay olmasdim, qarashim cho‘zilib ketdi. Shu onda u
boshini ko’tarib unga tikilib kelayotgan ko’zlar tomon qaradi. Bizning
qarashlarimiz to‘qnashdi. Bir necha soniya jimlik. Atrofdagi shovqin yo‘qolib
ketgandek. U darrov nigohini burdi, yana daftariga qaradi. Men esa ichimda
nimadir qimirlaganini his qildim — bu xisni nima ekanligini ancha yildan beri
xis qilmagan edi. Bu xis qanchalik xavfli xissiyot ekanligin hali tasavur ham
qila olmas edim. Metro bekatlarida odamlar tushib chiqishar, lekin u o‘tirgan
joyidan qimirlamasdi. Men ham tushmadim. Yana qaradim. U esa nigohini olib
qochishda davom etdi, ammo yuzida sekin jilmayish paydo bo‘ldi.


Bekatga yetib keldik. U o‘rnidan
turdi, men ham. Bir zum yonma-yon turdik. Yomg‘ir havosidan taralayotgan hid,
uning sochlaridan kelayotgan iliq ifor… Men nimadir demoqchi bo‘ldim, lekin
ovozim chiqmay qoldi.


U bekatda
tushib qoldi. Men esa uning ortidan qarab qoldim. Uyga bordim. Madina uxlab
yotgan edi, uning yoniga yotar ekanman yarim ochiq ko’kraklariyu noz beliga ko’zim
tushib uni asta quchoqlab, yarim ochiq ko’kraklarini uchlari bilan qo’shib eza
boshladim. Aloqa qilmganimga ham 1 haftadan oshgan edi. Qattiqlasha boshlagan
qotog’im Madinaning orqasiga tirala boshlagandi. Bu harakatlarimni Madinaning
qo’li to’tatishga majbur qildi.


-
Ertaga vaqtli ishga ketishim kerak-
deyan qo’limni ko’kraklaridan olib mendan biro z nariga surilib yana pishillab
uxlab qoldi.


Men esa shiftga qarab uzoq yotdim. O‘sha ayolning ko‘zlari xayolimdan
ketmadi. Hayolimda aylanayogan o’sha ayolni yuzini eslashga harakat qilardim
ammo, ko’zlaridan boshqa hech nima ko’z oldimga kelmasdi.


O‘sha
kuni birinchi marta o‘zimga savol berdim: nega begona ayolning ko‘zlari meni
bunchalik bezovta qildi?

Ertasi kuni men yana o‘sha metroga tushdim. Ammo uni qaytib uchratmadim…
Kunlar shu tariqa o’tib borar edi. Ertalab Madina ishga shoshayotganligi sababli Akbarni maktabga tashlab o’tishimni ayitb ishga ketdi. Bolam bilan maktabga bordim. Ust-boshim oddiy, uyda kiyib olgan sport kurtkam, charchagan ko‘zlarim. Farzandim o‘qiyotgan sinfga