Islom yangi xonasiga ko‘chib o‘tgach, qishloq odamlari unga ko‘proq qiziqa boshlashdi. Mehribon opa esa mehmonni xuddi o‘z o‘g‘lidek qarshi oldi.
— Bu xonalar ko‘p yildan beri bo‘sh edi, — dedi u jilmayib, gilamni to‘g‘rilarkan. — Endi odamning ovozi kirib, uyingizday bo‘lib ketar, nasib bo'lsa.
Islom boshini egib, samimiy minnatdorchilik bildirdi. Mehribon opaning mehribonligi, Mohiraning odob va jiddiyligi unga iliq bir kayfiyat berdi. Shahar gavjumligidan keyin bu sokin qishloq Islom uchun go‘yo boshqa bir dunyo edi. Huddiki Islom shu bog'lar-u, sokin qishloq, sodda va samimjy insonlar orasida yashash uchun yaralgandek ajib bir his tuyardi.
Bir kuni tushdan keyin u maktab hovlisini aylanib yurardi va behosdan daraxtlar orasida kimdir kitob o‘qiyotganini ko‘rdi. Yaqinroq borsa, Mohira ekan. U qo‘llarida kitob, yuzida jiddiy ifoda bilan mutolaa qilib o‘tirardi.
Islom kulimsirab dedi:
— Kitob sizga juda yarashibdi.
Mohira cho‘chib ketdi, kitobni yopib, boshini ko‘tardi. Bir lahza jimlik cho‘kdi. So‘ng Mohira sekin jilmayib:
— Kitob hammaga yarashadi, ustoz, — dedi.

Shu kundan keyin ularning suhbatlari asta-sekin boshlanib ketdi. Islom Mohiraning zehni va savollaridagi teranlikni ko‘rib hayratda qoldi. Bu bir qishloq qizida buncha zexn qaydan kelganiga hayratlanardi.
Mehribon opa bilan ham ancha samimiy yaqindek bo'lishga ulgirgan Islom, bu ayolning hotirjamligi uning o'ziga bo'lgan ishonchi hayotdagi shijoatini ko'rib , qishloq odamlari haqidagi fikrlari ancha o'zgardi. Oldinlari u o'ylardiki “qishloqda yashovchi odamlar omi, dunyoqarashi tor, dag'al va qandaydir beo'xshov” deb.
Bu fikrlaridan nafratlanib ham ketdi. Yo'q-yo'q bu aslida uning fikri ham emasdi, atrofdagi odamlar, ko'cha - ko'yda kimlardandir shu kabi gaplarni eshitib ulg'aygandi holos.
Hozir esa Islom o'zini huddi haqiqiy qishloq o'g'lonidek his qilayotgan edi go'yo.

Qishloq hayoti asta davom etar, Maktabda ham darslar boshlandi. Chorakning birinchi kunida “O'zbekistonim - Mustaqil diyorim” shiori ostida bayram tadbiri bo'lib o'tdi.
bayram juda chiroyli qandaydir Islom umrida his etmagan zavqni his etdi, ich ichidan yayrab ketdi, tomirlarida oqqan qonni sezib turgandek bo'ldi.
Bayram tugagach maktab jamoasi yig'ilib stol va stullarni joylashtirishdi, ayol o'qituvchilar stol bezash, salat va mayda -chuydalar bilan ovvora, erkaklar esa qozon-o'choq bilan band bo'ldi.
Yaqindagina kelgan bo'lsada Islomda hech ham begonalik hissi bo'lmadi.
Aksincha qadrdonlari davrasidagidek hizmatda bo'lar edi.
Shu kuni Islom bir narsani aniq tushundi: bu qishloq, bu maktab va bu odamlar bilan u o‘zini haqiqiy hayotda yashayotgandek his qilardi. Shahar hayotidagi tashvish va tezlik endi unutilgan edi; u yerda faqat tinchlik, soflik va sodda quvonch hukm surardi.
Hayot tashvishlari unutildi.
Islom haftalik dars jadvalini oldi, deyarli bir haftada bo'sh kuni yo'q ekan.
Islom xonasiga o'zi bilan olib kelgan buyumlarini joylar ekan devor javonini ochdi, xona ta'mirlangan bo'lsada negadir bu javon hatto ochilmagan edi. Balki eski javonni ochishdan foyda yo'q deb o'ylashgan shekili.
Islom javonni ochdi, chang va o'rgimchaklar tortgan to'rlardan to'lib qolgan javon ichini ko'rib Islom bir seskandiyu Mehribon opadan chelak va chang artish uchun doka olib keldi. Uy egasining qancha urinishiga qaramay Islom javonni o'zi tozalashin qat’iy aytdi.
Javonni tozalarkan, javonning pastki rafida bir necha muqovasiz kitoblar va qo'lyozmalar topdi. Keyin titkilash maqsadida changdan artib xona chetiga qo'ydi.
Javon sal eskirgan bo'lsada deyarli barcha buyumlari joylashdi ammo kiyimlari uchun joy topa olmadi jamadonida qoldirdi.

Maktabdagi birinchi dars tongda boshlandi. Bolalar yangi kitoblar, daftar va ruchkalar bilan sinfga kirib kelishar, bir-birini quchoqlab, eski do‘stlarini ko‘rishdan quvonch sezishardi. Mohira ham kitobini qo‘lida ko‘targancha sinfga kirdi, yuzida jiddiylik, ko‘zlarida esa ichki hayajon charaqlardi.
Islom sinfga kirarkan, bolalarning hayajonli qarashlarini sezdirdi. U jilmayib, o‘zini tanishtirdi:
— Assalomu alaykum, bolajonlar. Men sizning yangi chet tili o‘qituvchingizman. Kelinglar, birgalikda o‘rganamiz va ko‘p qiziqarli narsalarni bilib olamiz.
Dars davomida Islom bolalarga oddiy so‘zlarni o‘rgata boshladi, ularning talaffuzini diqqat bilan tingladi, xatolarini yumshoq hazil bilan to‘g‘riladi.
Dalada esa Mehribon opa ertalabdan band edi. U yerda o‘zining kichik bog‘ini parvarish qilardi, lekin bolalarning ovozini eshitib, ich-ichidan shodlanardi: “Ularning quvonchi, harakatlari meni ham quvontiradi,” – deb o‘ylardi u. Qishloqning sokin tongi ichida bolalar va o‘qituvchining birinchi darsdagi hayajoni uni ham shodlik bilan to‘ldirdi.

Sinfda qiziqarli voqealar ham sodir bo‘ldi: bir bola daftarini stol ostiga tushirdi, boshqasi o‘yinchoq bilan gaplashib ketdi. Islom esa sabr bilan ularni kuzatar, yuzida hotirjam va samimiy tabassum bor edi.
Mohira esa dars davomida faqat so‘zlarni o‘rganmay, balki Islomning e’tiborini, sabrini va mehrini kuzatib, o‘z ichida sirli bir hurmat va hayrat uyg‘otardi. Shu birinchi dars kuni, Islom va Mohira orasida nozik bir bog’langan ip paydo bo'lgandek edi.