Yolg'iz O'yinchoq..

Muallif: -Oshiq-

Qo'pol Haqiqat

Sobir balkonda tashqariga qarab turardi. Qorong'u kecha edi, maydalab yomg'ir yog'ardi. Tomchilar yuziga urilib, g'alati titroq hosil qilardi. U qirq yoshga kirgan edi — yolg'iz, charchagan, umidsiz.

— Yana bir kun o'tdi, — dedi u o'ziga o'zi. Ovozini shahar shovqini bosib ketdi.

U kichkina ikki xonali kvartirada yashar edi. Mehnat birjasida hisobchi bo'lib ishlardi. Har kuni bir xil: uyg'onish, ish, uyga qaytish, televizor, uyqu. Hayotida hech qanday rangi-barangi yo'q edi.

Ayollar... ha, ayollar. Sobir yigirma yoshlarida ikki marta sevgan edi. Birinchisi uni tashlab ketgan edi — boyroq yigit topganj uchun. Ikkinchisi esa to'ydan oldin fikrni o'zgartirib, boshqa bilan ketgan edi. Shundan keyin Sobir ayollarga ishonishni to'xtatdi.

U o'ttiz yoshlarida yana bir necha marta urinib ko'rdi — tanishuv saytlari, do'stlar orqali. Ammo har safar xuddi shu natija: ayollar pul so'rashardi, yolg'on gapirishardi, yoki shunchaki yo'qolib ketishardi. Sobir charchagan edi. Juda charchagan.

Bir kuni u internetda tasodifan bir maqolaga duch keldi. "Silikon hamroh — zamonaviy yechim yolg'iz erkaklar uchun, o‘ziniz uchug‘ idyal yarating". Sobir dastlab kuldi. Bu qanday gap? Qo'g'irchoq, juftmi? Lekin qiziquvchanlik g'olib chiqdi. U maqolani o'qidi.

Yaponiyada ishlab chiqariladigan giper-realistik silikon qo'g'irchoqlar. Ular haqiqiy ayollarga juda o'xshab ketadigan ekan. Tana harorati, yumshoq teri, hatto og'irlik ham tabiiy. Biroz qimmat versiyasi, mahsus buyurma asosida ekan. Sobir hayratlandi. Narxi g'oyat qimmat edi — olti mingdan, o‘n ning dollargacha. Sobirda yillar davomida jamg'argan bor edi. U ortiqcha narsaga ehtiyojmad bo‘lmagani uchun sarflamagan pullar.

Ikki hafta o'ylab, keyin qaror qabul qildi. U kartasidan pul o'tkazdi va o‘zi sevgan aktrisa, sanatkor ayollarning eng go‘zal qismlaridan malumot kiritdi, palonchi aktrisaning, qomadi, boshqasini ko‘z qoshi, yana birini yuz shakli, labi...

Uch oy kutishga to'g'ri keldi. Uch oy umidsizlikda, o‘tgan damlar. . Ammo nihoyat, bir kuni quti yetib keldi. Katta, og'ir quti. Sobir yuragi qattiq urg'anini his qildi.

U qutini ehtiyotkorlik bilan ochdi. Ichkarida... Sobir nafasini ichiga yutdi.

U go'zal edi. Juda go'zal. Qora sochlar yelkalarga to'kilib turardi. Yuzi mukammal — katta ko'zlar, nozik burun, to'la lablar. Tanasi... Sobir titragan barmoqlarini tekkizdi. Yumshoq. Iliq emas, lekin yumshoq. Ko‘kraklar — mukammal shaklli, qattiq. Ayolligi yashirin turardi, lekin Sobir bilardi u qayerda ekanini.

— Laylo, — dedi Sobir. — Seni Laylo deb atayman.

U qo'g'irchoqni diqqat bilan yotog'iga olib bordi. Uni yotqizdi. Ko'rpachani ustiga yopdi. Keyin uzoq vaqt shunchaki qarab turdi.

— Xush kelibsan, Laylo, — pichirladi u.

***

Ertasi kuni Sobir erta uyg'ondi. Birinchi ish qilib Layloni tekshirdi. U xuddi o‘sha qoldirgan joyda yotardi — jimgina, go'zal tanaga ega mukammal juft.

Sobir ishga ketishdan oldidan, ko‘chaga chiqib, kecha tunda onlayn magazen orqali harid qilgan, ayollari liboslari jo‘natmasini kutib oldi. Ha biroz kechikib olib kelishdi, ammo u hafa bo‘lmadi, tezda uyga qaytib haridni tekshirdi. Oq ko'ylak va qora yubka. Oddiy, lekin chiroyli. Layloga shunday yarashdiki u yanada ochilib ketdi.

— Bugun ish bor, Laylo, — dedi u. — Kechqurun qaytib kelaman.

Ishda Sobir odatdagidek ishladi. Ammo endi fikrlari boshqa yoqda, uyga qaytishni intiqlik bilan kutardi. Chunki endi uni uyda Laylosi kutib turardi.

Kechqurun u oziq-ovqat do'koniga kirib, yangi idishlar, shamlar sotib oldi. U uyini tartibga solmoqchi, Laylo uchun shinam muhid yaratmoqchi edi.

Uyga qaytib, u tezda ovqat tayyorladi. Ikki kishi uchun, dasturxon yozdi. Layloni o'rindiqqa o'tqazdi. U ogirligi tufayli biroz qiyinchilik tug'dirdi, lekin Sobir ehtiyot bo'ldi.

— Mana, Laylo, — dedi u. — Bizning birinchi kechki ovqatimiz.

U o'zi ovqat yedi. Laylo unga termulib o'tirdi. Uning go'zal yuzi shamlar nurida yaltirardi. Sobir unga qaradi va baxtiyorlikdan tabassum qildi.

Ovqatdan keyin u Layloni yotog'iga olib bordi. Uni ehtiyotkorlik bilan yechintrdi. Ilk bor uning butun tanasini ko'rdi. Hayajondan entikib ketdi.

Ko‘kraklari qanchalik mukammal, qattiq, pushti uchi jonlidek. Qorni tekis. Ikki son ichkarilari yumshoq orqasi dumaloq. Ayolligi... Sobir nafasini rostladi. U pushti, go'zal, yalang'och yuzasi yuqorisida jonli tuklari bor edi.

— Laylo, — pichirladi Sobir. — Sen... mukammalsan.

U qo'llarini cho'zdi, ko‘kraklarga tekkizdi. Yumshoq, juda sekin bosdi. Hech qanday javob yo'q. Sovuq sukut, ammo qalbiga iliqlik yugurdi.

Sobir asbobi jonlanganini his qildi — qotib turardi. U shim tugmasini yechdi. Asbob erkin o‘zini qattiq tikladi.

U Layloning oyoqlarini ochdi. Pushti realistik ishlangan quyi joynj ko'rindi. Sobir o'z asbobini olib, sekin yaqinlashtirdi. Sovuq. Juda sovuq. Lekin shunday ham... Sobir harakatlandi. O‘ziga notanish, ammo doyim istagan hislardan boshi aylanardi. U harakatlarni tezlashtirdi. Laylo jimgina ammo harakat tasrida ohista silkinib yotardi, uning go'zal yuzi unga allanimalar demoqchidek...

Sobir kelayotganini his qildi. U chuqurroq qayta qayta zarba yo‘lladi va keyin tortdi. Asbobdan erkaklik quvvati oqdi, Layloning soniga, qorniga.

Sobir nafas roslab, Layloni yoniga yotib qoldi. Qo'lini uning ko‘kraklarini erkaladi.

— Rahmat, Laylo, — pichirladi u. — Sen hech qachon xiyonat qilmaysan.


***

Haftalar o'tdi. Sobir va Layloning hayoti tartibga kirdi.

Har kuni ertalab Sobir Layloni yangi kiyim kiydirar, uni zalda o'rindiqqa o'tqazar edi. Keyin ishga ketishdan oldidan u bilan so'zlar edi:

— Bugun yaxshi kun bo'ladi, Laylo. Ish ko'p, lekin sen meni kutayotganingni bilaman. Men tez qaytaman.

Ishdan qaytib, u birinchi navbatida Layloni ko'rar, uni o'pardi. Sovuq lablar, ammo Sobir uchun bu muhim emas edi.

Kechki ovqatni ikkalasi uchun tayyorlar, dasturxon yozar, ovqat paytida esa Laylo bilan gaplashar edi:

— Bugun boshlig'im yana baqirdi. Ammo menga farqi yo'q, Laylo. Men sening oldingga kelishimni bilardim. Sen meni hech qachon koyimaysan. Hech qachon pul so'ramaysan. Hech qachon yolg'on gapipmaysan.

Laylo jimgina o'tirar edi, uning katta ko'zlari Sobirga qarar edi.

Kechqurunlari esa... kechqurunlari ular yaqin bo'lishardi.

Sobir har kuni, hech qachon etiroz bildirmaydigan jufti bilan turlicha pozitsiyalarni sinab ko'rardi. Ba'zan Layloni yotog'ida, ba'zan uyning biror joyida. U Layloning oyoqlarini turlicha qilib qo'yar, uning ko‘kraklari bilan o'ynar, ayollik joyini gigiyena talabidan tozalardi.

Keyin asbob... Har doim bir xil — sovuq va jim. Ammo Sobir uchun bu yetarli edi. U harakatlana-harakatlana, tabiylikni his qilarki, asbobining qin chuqurlikida bo'lishi, devorlarning torligi, bu tuyg‘u qandaydir tarzda uni haqiqiy hayotga bog‘lardi.

Har safar tugagach, u asbobidan oqqan suyuqlikni artardi. Layloning ham barcha qismin toza bo'lishi kerak edi.

— Sen mening vafolu xotinimsan