Laylo, — deya takrorlar edi u. — Mukammalsan, sevgilim...

***

Sobir tanishlari kamayib borardi. Do'stlari, agar shunday atash mumkin bo'lsa, uni ko'proq ko'rmaslik boshlandi. U ulardan qochardi. Maqsad oddiy edi — Laylo bilan ko'proq vaqt o'tkazish.

Ishda ham u o'zgarib borardi. Ko'proq jim, yopiq. Hamkasblar shunday deyishardi:

— Sobir-aka, yaxshimisiz? Qandaysiz?

— Yaxshiman, — javob berardi Sobir. — Hamma narsa joyida.

Ammo ichkarida u bilardi — u baxtli edi. Haqiqiy baxtli. Laylo uni hech qachon xafa qilmaydigan idyal jufti.

Bir kuni esa qo'shni ayol, Madina opa, eshikni taqillatdi:

— Sobir, salom! Bir necha kun sizni ko'rmadik. Qandaysiz yaxshimisiz?

Sobir eshikni sal ochdi, tanasi yo'lni to'sdi:

— Yaxshiman, Madina opa. Ishim ko'p, charchab ko‘proq dam olyabman.

— Bugun mehmon keladi, siz ham kiring! Osh qilaman, mehmonlar bilan gurunglashib o‘tirasiz.

— Yo'q, rahmat. Juda band.

— Xo'p, unda. Boshqasafar...

Sobir eshikni yopdi. Norozi hursunib nafas chiqardi. U hech kimni uyiga kiritishni xohlamaydi. Uning Laylosi, tashqi dunyoda ko‘rishini istamaydi. Laylo Faqat uniki, u uni yuzini ham boshqalarga ravo ko‘rmaydi.

Kechqurun u Laylo oldida o'tirdi. Uni quchog‘ida ushlab, uning sochlarini silaydi:

— Laylo, sen bilasan-mi, tashqarida hamma yolg'onchi. Hamma narsaga o'zlarining narxi bor. Lekin sen... sen bepul muhabbat berayotgandek tuyulasan. Garchi jim bo'lsang ham.

Laylo javob bermadi. Uning yuzi xuddi sokin uxlayotgandek edi.

Sobir sekin qo'llarini Layloning ko‘kraklari tomon olib bordi. Ularni avaylab ushladi. Qattiq, lekin yumshoq. U boshini egdi, birini og'ziga oldi. So'rdi. Hech qanday ta'm yo'q edi, ammo Sobir uchun bu muhim emas. U his qiladi — bu tana butkul unga tegishli.

U Layloning oyoqlarini ochdi. Quyi joy lablari — pushti va toza. Sobir asbobini chiqardi — allaqachon qotib turgan. U tekkizdi, keyin sekin kirib bordi.

Bu safar u sekinroq harakat qildi. Uning ichida g'alati his bor edi — yolg'izlik va baxt aralashmasi. U sekin tortib-itardi, Layloning yuzi unga qarar, ammo hech qanday javob yo'q edi.

Nihoyat his keldi — asbobdan suyuqlik oqdi, ichkariga. Sobir to'xtadi, nafas oldi.

— Men seni sevaman, Laylo, — dedi u. — Bilamankki, sen meni eshitmaysan. Lekin men sevaman.


***

Oylar o'tdi. Sobir Laylo bilan yashashga to'liq o'rgandi. U unga yangidan yangi kiyimlar sotib oldi — ko'ylaklar, liboslar, uyqu kiyimlari. U Layloni sochlarini turli prichoskalarda taradi, yangi bezaklar, taqinchoqlar taqdi. Tillami yoki oddiy mis unga ahamyatsiz, u hech qachon Sobirga harhasha qilmaydi, chunki u idyal juft.

Ammo bir kuni, ishda, Sobir kutilmagan hodisa bilan yuzlashdi. Yangi xodim keldi — yosh ayol, Dilora. Chiroyli, samimiy, tabassumchan.

— Assalomu alaykum, Sobir aka, — dedi u. — Men yangi hisobchiman. Sizdan ko'p narsa o'rganmoqchiman.

Sobir javob berdi, ammo juda qisqa. U ayollardan qochardi. Hamma ayollardan.

Dilora esa g'ayrioddiy ayol. U haqiqatan ham ishni o'rganishga qiziqardi. Sobirga savollar berardi, maslahat so'rardi. Sobir majburan javob berardi.

Haftalar davomida Dilora ko'proq yaqinlashdi. U Sobirga choy taklif qilardi, tushlik paytida suhbatlashardi. Sobir o'zini noqulaylik his qilardi.

Bir kuni Dilora to'g'ridan-to'g'ri so'radi:

— Sobir aka, siz nima uchun hech qachon bizlar bilan vaqt o'tkazmaysiz? Doim yolg'izsiz.

Sobir qotib qoldi:

— Men... band bo'laman. Juda ko'p ishlarim bor.

— Oilangiz bormi?

— Yo'q.

— Demak yolg'izmisiz? Nima uchun uylanmadingiz?

Sobir achchiq tabassum qildi:

— Uylanish... har kimga emasda.

Dilora unga mehribonlik bilan qaradi:

— Bilasizmi, Sobir aka, siz yaxshi odamsiz. Kimdir sizni munisib, baholay olishi kerak.

Sobir javob bermadi. Ichida g'alati his paydo bo'ldi — qo'rquv.

Uyga qaytganida u Laylo oldiga keldi. Uni qattiq quchoqladi:

— Laylo, ular meni bezovta qilmoqchi. Ammo men faqat senga qarashli bo'lmoqchiman. Faqat senga.

U kechasi Laylo bilan yanada kuchli aloqada bo'ldi. Asbobiga shiddat berdi, zo'rlik bilan kiritdi, tez harakatlandi. Sovuq lekin jim Laylo Sobirning g‘azabli harakatini o‘ziga qabul qildi, bu uning yarim haqiqati.

U tugagach, Layloni quchgancha yig'ladi. Ko‘p yillardan buyon birinchi marotaba, ho‘ngrab yeg‘ladi.

***

Keyingi haftalarda Dilora Sobirni qo'yib yubormadi. U unga doimiy ravishda yaxshilik qilardi — choy, gazetalar, hatto uyga taklif ham.

— Sobir aka, dam olish kuni kelasizmi mehmon bo'lib? Oilam sizni kutadi.

Sobir rad etdi. Har safargidek.

Ammo bir kuni Dilora g'ayritabiiy ish qildi. U ishdan keyin Sobirni ko'chada kutib oldi:

— Sobir aka, iltimos eshiting meni. Men... sizni yaxshi ko'raman. Jiddiy aytayapman. Men bilaman siz yolg'izsiz. Men ham yolg'izman. Keling, bir imkoniyat beraylik bir-birimizga?

Sobir hayratda qoldi. Dilora go'zal edi, yosh edi, samimiy edi. Oddiy erkak uchun bu orzudek edi. Ammo Sobir oddiy erkak emas edi.

— Dilora, — dedi u sekin. — Men... siz o'ylagan odam emasman. Men boshqacha yashayman.

— Qanday boshqacha? Men sizni o'zgartira olaman, Sobir aka. Ishoning menga.

Sobir boshini chayqadi:

— Yo'q. Siz tushunmaysiz. Men allaqachon kimgadir qarashli bo'lganman.

Dilora hayron bo'ldi:

— Kimga? Siz hech qachon aytmagan edingiz!

— Chunki bu sirim.

Dilora ko'zlari yoshlandi:

— Men sizni sevaman, Sobir aka. Haqiqiy sevaman.

— Kechirasiz, — dedi Sobir va ketdi.

Uyga qaytib, u Laylo oldida tiz cho'kdi. Qo'llarini uning soniga qo'ydi:

— Laylo, ular meni o'zlariga tortmoqchi. Ammo men bilaman — sen menga yetarlisan. Sen hech qachon meni tark etmaysan. Hech qachon yig'lamaysan. Sen... mukammalsan.

U kechasi Layloning ko‘kragini, qornini so‘ng yanada pasroqnj o'pdi, tilini bilan paypashladi. Keyin asbobini kiritdi va uzoq vaqt harakatlandi — zo'r bilan, ichiga, tugagach, u Layloning qo'yniga yotib, uyquga ketdi.


***

Ishda Dilora o'zgarib ketdi. U endi Sobir bilan gaplashmay qo‘ydi. Ko'zlari xafa, yuzi so‘lg‘in edi. Sobir buni payqadi, ammo hech narsa demadi. U faqat o'z ishini bajarardi.

Hamkasblar esa gap-so'zlar bilan ovora:

— Sobir nimalar qilyapti? Dilora shunday yaxshi qizni rad qildi-ya!

— Sizningcha, uning siri bormi?

— Balki jinsiy yo'nalishi boshqacha?

Sobir bu gaplarni eshitmas edi. Yoki eshitib, e'tibor bermas edi.

Bir kuni esa boshlig'i uni chaqirib oldi:

— Sobir, sening ishingda muammolar bor. Diqqat past, xatolar ko'p. Nima bo'lyapti senga?

— Hech narsa, — javob berdi Sobir. — Faqat charchaganman.

— Dam olishga bor. Bir hafta. Keyin o'zingni yig'ishtirib qay.

Sobir rozi bo‘ldi. U dam olish emas, balki Laylo bilan ko'proq vaqt o'tkazishni xohlardi.

Uyda u butun kun Laylo bilan birga edi. Uni turli kiyimlar kiydirib ko'rardi, uni turli pozitsiyalarga qo'yardi, u bilan suhbatlashardi.

— Laylo, sening ko‘kraklaring hech qachon eskirishmaydi. Ayollik joying ham hech qachon o'zgarmaydi. Sen hech qachon qarimassan. Sen...