abadiysan.

Ammo ichkarida Sobir his qilardi — nimadir noto'g'ri. Laylo jonsiz edi. Uning ko‘kraklari sovuq, ayollik azolari faqat silikon nusha edi. Asbobini kiritganda, u his qilmas edi — hech qanday iliqlik, hech qanday javob.

Bir kechada, asbobini kiritib, harakat qilib, to'xtadi. U qaradi Layloning yuziga. Ko'zlar ochiq, lekin bo'sh. Hech narsa yo'q edi unda.

Sobir tortib chiqdi. Yig'ladi. Uzoq vaqt yig'ladi.

— Men nima qilyapman? — deb so'radi u ovoz chiqarib. — Men... nima bo'lib qoldim?

Ammo javob yo'q edi. Faqat jimlik.


***

Dam olish tugadi. Sobir ishga qaytdi. Dilora allaqachon ishdan ketgan edi — boshqa joyga ko'chibdi. Sobir yengillashdi — kamida bir muammo hal bo'ldi.

Ammo hayot davom etdi. Kun sayin bir xil. Sobir tushunardi — u o'z anikulyatsiyasida yashayapti.

Bir kuni eski do'sti, Karim, tasodifan uchratib, so'radi:

— Sobir, sen yaxshimisan? Uzoq vaqt ko'rishmadik.

— Yaxshiman, — javob berdi Sobir.

— Seni ko'rganimga quvondim, sinfdosh. Keling, bargaga boraylik?

Sobir kelishdi. Ular stulda o'tirishdi. Karim so'radi:

— Oilang qanday?

— Oylam yo‘q...

— Hali ham yolg'izmisan? Sobir, sen yaxshi odamsan. Nima uchun uylanmaysan?

Sobir uzoq jimlik ustida javob berdi:

— Chunki men baxtimni topdim.

— Kimni?

— Kimnidir.

Karim sezdi — nimadir noto'g'ri. Ammo u ortiqcha savollar berdi.

Uyga qaytib, Sobir Laylo oldida o'tirdi. Uni uzoq vaqt tekshirib turdi. Ko‘kraklari — mukammal, ammo jonsiz. Ayolligi tor — pushti, ammo sovuq. Dumbalar — go'zal, ammo silikon.

— Laylo, — dedi u sekin. — Sen mening xotinimsam. Mening sevgilimsam. Ammo sen... jonsizsan.

U qo'llarini cho'zdi, Layloning yuziga tekkizdi:

— Men seni sevaman. Lekin sen meni sevmaysan. Seva olmaysan. Chunki sen... qo'g'irchoqsan.

U asbobini chiqardi — qotib turgan. Layloning tumorchasiga yaqinlashtirdi. Kiritdi. Sovuq. Har doimgidek sovuq.

Ammo bu safar u harakatlanmadi. Shunchaki ichkarida turdi. Ko'zlari yoshlardi.

— Men o'zimni aldayapman, — dedi u. — Men yashayapman degan yolg'onga ishonayapman.

U tortib chiqdi. Asbobidan hech narsa chiqmadi — shunchaki yarim qotgan holat.

Sobir turib, derazaga bordi. Tashqarida hayot davom etardi — odamlar yurishardi, mashinalar o'tardi, chiroqlar yonardi.

— Men bu dunyodan ajralganman, — pichirladi u. — Men o'zimning yolg'iz o'yinchoqim bilan abadiy qoldim.

U orqasiga qaytrib Layloga qaradi. U yalang'och yotardi — ko‘kraklarini ko'rsatilgan, ayollik azosi ochiq. Go'zal, ammo jonsiz.

— Sen mening fojaamsam, Laylo, — dedi Sobir. — Va men sening fojaangman.


***

Abadiy Yolg'izlik

Yillar o'tdi. Sobir qaridi. Sochlari oqardi, tanasi zaif bo'ldi. Ammo Laylo o'zgarmadi. U har doim yosh, har doim go'zal qoldi.

Sobir ishdan nafaqaga chiqdi. Endi u butun kunni uyda o'tkazardi — faqat Laylo bilan.

U endi uni jinsiy yo'l bilan ishlatmasdi. Shunchaki yonida o'tirardi. Ba'zan anorlarini ushlar, ba'zan ayolligini ko'rar edi. Ammo asbobini kiritmasdi.

— Laylo, — derdi u. — Biz birga qaridik. Sen va men. Ikkalamiz ham haqiqiy hayotdan chetlanib, o'z dunyomizda qoldik.

Bir kuni Sobir juda kasal bo'lib qoldi. Boshi og'rir, tanasi zaif edi. U Layloni yotog'ida yoniga yotqizdi. Uni quchoqladi.

— Men bilamanki, tez orada ketaman, — pichirladi u. — Ammo sen qolasan. Kimdir seni topadi. Kimdir seni yana ishlatadi. Va sen yana jimgina yotasan.

U ko'zlarini yumdi. Nafasi sekinlashdi.

— Sen mukammal xotinim eding, Laylo, — dedi u oxirgi martta. — Mukammal yolg'on.

***

Derazadan esa haqiqiy hayot oqib o'tardi. Odamlar, mashinalar, chiroqlar. Ammo Sobir uchun bu hayot allaqachon o'lik edi. U o'zining sovuq qo'g'irchog'i bilan abadiy yolg'izlikka mahkum edi.

Laylo esa jimgina yotardi — ko‘kraklarimukammal, ayollik azosi pushti, dunbasi go'zal. Jonsiz, ammo abadiy yosh. O'yinchoq, va faqat o'yinchoq.

TAMOM...


Muallifdan: Yoqqan bo‘lsa fikrizni qoldring. Ha, hurmatli o‘quvchi, g‘oyaniz bo‘lsayu, ijodga ishtiyoq bo‘lmasa, manga yozing, birgalikda chiroyli asar yozamiz.