sog‘inch hissidan qiynaldik.

Bir kuni u menga qo‘ng‘iroq qildi, ovozida shodlik bor edi.

— Bugun erim qishloqqa ketishdi. Biz butun kecha yolg'izmiz. Juratliroq bo‘lib, kel yonim tun ichi bo‘sh...

Bu imkoniyat edi. Butun kecha birga.

Kechqurun men bordim. Kelinopa meni yupqa ko'ylakda kutib turardi. Ichida ich kiym yo'q edi, ko‘kraklarining ko'rinishi, shaxvat qo‘zg‘ab ko‘rinardi.

— Kiring, — dedi u va meni ichkariga tortdi.

Biz darhol boshladik. Eshik yonida, devorga suyangan holda. Men ko'ylagini yuqoriga ko'tardim, u oyoqlarini mening beliga o'rab oldi. Asbobim darhol o‘z o‘riga kirdi.

— Ahh! — dedi u. — qattiqroq.

Men qattiq silkitardim. Uning soynalari yuzimga tegib turardi. Men birini og'zimga oldim.

— Mmm! — dedi u va boshini orqaga tashladi.

Biz bir necha daqiqa shunday turdik. Keyin men uni yotoqqa olib bordim. Bu safar sekin, muloyim edik. Men ustida, uning ko'zlariga tikilib, sekin harakatlanardim.

— Sen juda go'zalsan, kelinopa, — dedim, go‘zal yuziga, ko‘ziga shaydolikdan.

— Siz esa jasur yigitsiz — dedi u yuzimni qo'llari bilan ushlab, labimdan o'pdi.

Biz o'pishib, quchoqlashib, bir-birimizni his qilardik. Harakatlar sekin, lekin chuqur edi. Bu safar shoshilmadik. Butun tunimiz bor edi.

— Men sizni yaxshi ko'raman, — dedi u to'satdan.

Men to'xtadim:

— Rostmi?

— Ha, — dedi u ko'zlari yaltirab, — Men bilaman bu noto'g'ri, lekin... lekin men sizni chindan yaxshi ko'raman.

— Men ham sizni, kelinopa, — dedim men. — Men ham sizni.

Biz yana quchohqlashdik va harakatlarimiz davom etdi. Oxiri tugatdim, keyin biz yotoqda yonma-yon yotdik.

***

Kuz keldi. Biz hali ham ehtiyot bo‘lib uchrashar edik, lekin kamroq. Ravshan aka uyda ko'proq vaqt o'tkaza boshlagan edi. Bu bazi narsalarni qiyinlashtirardi.

O‘sha kunlari kelinopa menga telefon qildi. Uning ovozida tashvish bor edi.

— Men homiladorman.

Uning hovotirli shivirlashidan, yuragim to'xtab qolgandek bo'ldi.

— Nima?

— Homiladorman, — takrorladi u. — Ikki oylik.

— Bu... bu menikimi?

— Bilmayman, — dedi u ovozi yig'layotgani eshitildi. — Ikki oy avval Ravshan bilan ham bo'lgan edim. Lekin ko'proq sen bilan edim.

Men nima deyishni bilmay qoldim.

— Nima qilishimiz kerak? — deb so'radim men.

— Bilmayman, — dedi u. — Lekin men buni saqlayman. Kim ota bo'lishidan qat'i nazar.

— Lekin agar meniki bo'lsa?

— Unda hech kim bilmaydi, — dedi u qat'iy. — Ravshan o'ylab yuribdi uniki deb. Va shunday bo'lsin.

Bu og'ir so'z edi. Lekin boshqa yo'l yo'q edi.

Keyingi oylarda biz kamroq ko'rishdik. Kelinopaning qorni kattalasha boshladi. U go'zal edi homiladorlikda ham — yuzida nur, ko'zlarida baxt.

Ba'zan u menga qo'ng'iroq qilib, bolaning harakatini his qilayotganini aytardi.

— U harakatlanmoqda, — deyardi u. — Sizning yoki uniki ekanini bilmayman, lekin u kuchli.

— Tegib ko'rsam, bo‘ladimi? — dedim men.

— Keyin, — dedi u. — Keyin tegib ko'rasiz.

***

Oylar juda tez o‘tdi, kelinopani tug'ish vaqti yaqinlashdi. Men uzoqdan kuzatar, lekin yaqinlasha olmasdim. Bu og'riqli edi.

Bir kuni ko‘chada Ravshan aka bilan to‘qnash keldik, biroz mast ammo kayfiyati alo edi.

— Kelinopang o'g'il tug'di. Ikkalaham sog'-salom. Shukur.
— Umri uzoq bo‘lsin...

Yuragim sho'ng'idi. O'g'il. Mening o'glimmi? Yoki uniki?

Bir hafta o'tgach, men ularni kasalxonadan ko'rib chiqdim. Uzoqdan. Kelinopa charchagan, lekin baxtli ko'rinardi. Qo'lida bola — kichkina, qizil yuzli.

Men yaqinlasha olmadim. Faqat uzoqdan qaradim.

Uyga qaytib, yig'lab yubordim, nimaga? Sabablari juda ko‘p.

***

Yil o'tdi. Bola o'sib borardi. Men ba'zan ko'chada ko'rardim — Ravshan aka aravachani surardi, kelinopa yonida borardi. Ular baxtli ko'rinardi.

Kelinopa menga endi kamdan-kam qo'ng'iroq qilardi. Oxirgi marta qo'ng'iroq qilganida, yeg‘lab dedi:

— Bu to'xtashi kerak.

— Bilaman, — dedim men.

— Men endi onaman, — dedi u. — Va men o'zimning oilamga e'tibor qaratishim kerak. Bolamni yonida nomussizlik qilishga vijdonim chidamaydi.

— Tushunaman, kelinopa.

— Lekin, — dedi ovozi titrab, — Men sizni hech qachon unutmayman. Menga hayotimning eng yaxshi lahzalarini siz berdingiz.

— Men ham sizni unutmayman, — dedim men.

— Xayr, Muxtor.

— Xayr....

Va u telefon qo'ydi.

***

Yana bir necha oylar o‘tdi. Men hayotimni sokin davom ettirardim — ishga borish, do'stlar bilan uchrashish. Lekin kelinopani hech qachon unutolmadim.

Bir kuni ko'chada tasodifan aftobus bekatida uchrashdik. Uni qo‘lida ikki yoshli chamasi bola o'ynab turardi.

— Salom, — dedi u tabassum qilib.

— Salom, — dedim men.

Biz bir oz gaplashdik — oddiy narsalar haqida. Ob-havo, ish, hayot. Lekin ko'zlarimizda boshqa narsa bor edi — xotiralar.

— U juda go'zal bola, — dedim men bolaga qarab.

— Rahmat, — dedi u. — U otasiga o'xshaydi.

Qaysi otasiga? Men yoki Ravshan akaga? Buni hech qachon bilmaymiz.

— Xo'sh, meni kechirasiz, — dedi u. — Men ketishim kerak.

— Albatta, — dedim men.

U ketishga yo'nalda, keyin to'xtadi va orqasiga qaradi:

— Muxtor.

— Ha, kelinopa?

— Rahmat. Hamma narsa uchun.

— Siz esa meni kechiring, aslida bu qilgan ishlarim, haqiqiy erkakni ishi emasdi, kelinopa.

U ham buni tashtiqlagandeb pastki labini tishlab qo‘ydi va aftobusga chiqib ketdi. Men uning ketishini tomosha qilardim, toki aftobus ko'chaning oxirida g'oyib bo'lmaguncha.

***

Hozirgi kun. Men endi o'sha mahallada yashamayman. Boshqa shaharga ko'chib ketdim, yangi ish topdim.

Ba'zan kelin opa haqida o'ylayman. U qanday yashayotganini, bolasi qanday o'sayotganini. Baxtlimi u? Umid qilamanki, ha.

Bizning munosabatimiz noto'g'ri edi — bilaman buni. Gunoh edi, hiyonat edi. Lekin shu vaqtda... shu vaqtda u bizga haqiqiy his qilardi.

Biz bir-birimizga yolg'izlikdan qochish uchun kerak edik. U yolg'iz edi o'z nikohida, men yolg'iz edim o'z hayotimda. Va biz bir-birimizni topdik.

Men unga yomon narsa qilganmidim? Tan olaman, ha. Lekin u menga ham biror narsa berdi — sevgi his qilishni, kerakli bo'lishni, muhim bo'lishni.

Endi bu o'tmishda. Va o'tmishda qolsin.

Lekin ba'zan, kechqurunlari, yolg'iz bo'lganimda, men hali ham eslayman — uning tanasi, uning ko‘kraklari, uning ayol azosi, uning ovozini.

Va qalbim yana hayot, xotira qudug‘iga sho'ng'iydi.

Lekin hayot davom etadi. Va men ham davom etaman.

Kelinopa bilan hikoyamiz mana shunday tugadi — hech qanday nikohsiz, hech qanday rasmiy yakunsiz. Shunchaki ikkita inson, qisqa vaqt ichida bir-birini topgan, keyin esa o'z yo'llarida davom etgan.

Ba'zan sevgi shunday bo'ladi — vaqtinchalik, lekin haqiqiy. Va bu yetarli.


Tamom.

Muallifdan: Ijodiy ilhom bor, ammo jo‘yali rejam yo‘q edi. Shunda saytga kirdimu, eng avvalda havaskorning havaskoriniyam havaskori yozgan bu library/index.php?id=28 hikoyani oldimda, qo‘ldan kelgancha badiylashtrdim.
Bu hikoyani yigit Muxtorning tilidan, uning his-tuyg'ulari, ichki kurashi va tajribalari bilan yozib tugalladim. Hikoya