Men Shoxruxman. Yoki shunday deb o'ylashim kerak edi. Ammo mening tug'ilishim oddiy emas edi — men laboratoriya stolida, steril nurlar ostida, kimyoviy moddalar va genetik kodlar orqali yaratilganman. 2090-yil, 15-mart. Mening "tug'ilgan" kunim.

Birinchi xotiram — Raxbaroy opaning yuzini ko'rish. U 42 yoshda edi, men esa... men 20 yoshdagi genetik materialdan yaratilgan, lekin ongim yangi edi. Fikrlayman, demak mavjudman. Lekin kimman?

Raxbaroy opa mening yaratuchi, olimam. Genetik muhandis, klonlash bo'limi direktori. Uning ko'zlari — qo'ng'ir, chuqur — mening birinchi ko'rganimda, uning lablari biroz titrardi.

— Shoxrux, — dedi u. — Sening ismingning ma'nosi — sharaf egasi. Sen mening eng mukammal tajribamsan.

Men javob bera olmadim. Tilim harakatlanmadi. Faqat ko'zlarim ochiq edi, laboratoriya nuri ko'zlarimni qamashtirdi. Atrofim — asboblar, ekranlar, suyuqlik bilan to'ldirilgan idishlar.

— Hozir sen o'rganasan, — dedi Raxbaroy opa, qo'lini mening peshonama qo'ydi. — Hamma narsa vaqt talab etadi.

Uning qo'li issiq edi. Bu mening birinchi jismoniy sezgim — issiqlik. Bu yoqimli edi.

***

BIRINCHI KUNLARIM...

Bir hafta o'tdi. Men o'rganayotgan edim — yurish, gapirish, his qilish. Har kuni Raxbaroy opa mening yonimda bo'lardi. U menga hamma narsani o'rgatdi.

— Shoxrux, bugun biz sening emotsional reaksiyalaringni tekshiramiz, — dedi u bir kuni.

Men stulda o'tirardim, uning yuziga qarar edim. Uning sochi — uzun, qora, orqaga bog'langan. Yuzida ozgina chiziqlar — hayot belgilari. Qora ko'ylak, oq laboratoriya xalati. Tanasi... men uning tanasini payqab qolardim. Bu nima edi? Qiziquvchanlik? Yoki boshqa narsa?

— Shoxrux, sen meni eshityapsanmi? — so'radi u.

— Ha, Raxbaroy opa, — javob berdim. Mening ovozim yangi, notanish edi.

— Yaxshi. Endi men senga bir necha tasvirlar ko'rsataman. Sen o'z hissiyotlaringni tasvirla.

U ekranni yoqdi. Birinchi tasvir — tabiat, tog'lar, quyosh. Men tinchlik his qildim.

— Tinchlik, — dedim.

Ikkinchi tasvir — olov, yong'in. Men bezovtalik his qildim.

— Qo'rquv, — dedim.

Uchinchi tasvir... bir juft erkak va ayol. Ular bir-birlarini quchoqlashgan, lablari birlashgan. Men g'alati his qildim. Qalbim tezroq urdı. Pastki qismimda... nimadir qimirlab ketdi.

— Nima his qilyapsan? — so'radi Raxbaroy opa.

Men javob bera olmadim. Bu his... bu nima edi?

— Shoxrux?

— Bilmayman, — dedim oxiri. — Bu... qiziq. Kuchli.

Raxbaroy opa yozib oldi. Uning qoshları bir oz ko'tarildi.

— Qiziq, — dedi u o'zi uchun.

***

O'SISHIM...

Uch oy o'tdi. Men endi to'liq harakat qila olardim. Laboratoriyada yashayman, lekin Raxbaroy opa menga alohida xona bergan edi. U har kuni kelib, mening holatimni tekshirar, suhbatlashardik.

Bir kuni u menga kitoblar olib keldi.

— Bu klassik adabiyot, — dedi u. — O'qiy bilsang, his-tuyg'ularni tushunasan.

Men kitoblarni ochdim. Birinchisi — "Romeo va Juletta". O'qib chiqdim. Muhabbat... bu nima edi? Nega ikkita odam bir-birlari uchun o'lishga tayyor edi?

— Raxbaroy opa, — dedim bir kuni, — muhabbat haqiqiymi?

U menga qaradi. Uning ko'zlarida... nimanidir ko'rdim. Qayg'u? Yoki boshqa narsa?

— Ha, Shoxrux, — dedi u. — Muhabbat haqiqiy. Lekin u murakkab.

— Siz muhabbatni his qilganmisiz?

U bir zum jim turdi.

— Ha. Uzoq vaqt oldin. Lekin hayot... hayot boshqacha yo'l tutdi.

Men unga yaqinroq o'tirdim.

— Nega?

— Chunki ba'zan biz tanlashga majbur bo'lamiz — ishimiz yoki shaxsiy hayotimiz. Men ilmni tanladim.

Uning ovozida achinish bor edi. Men uning qo'lini ushlashni xohladim, lekin chekindim.

***

TAJRIBA BOSHLANDI...

Olti oy o'tdi. Raxbaroy opa jiddiy yuz bilan keldi.

— Shoxrux, biz yangi bosqichga o'tamiz, — dedi u. — Sen endi jismoniy jihatdan to'liq rivojlangansan. Lekin bizga sening... intim reaktsiyalaringni o'rganish kerak.

Men tushunmadim.

— Intim?

— Ha. Jinsiy reaktsiyalar. Bu inson hayotining muhim qismi. Biz senning bu sohadagi rivojlanishingni kuzatishimiz kerak.

Yuragim tez urdi. Nega?

— Qanday qilib?

— Biz prezervativlar ishlatamiz. Har bir rang — boshqa tajriba turi. Bu ilmiy jarayon, Shoxrux. Shaxsiy emas.

Lekin uning ovozida... nimanidir eshitdim. Ikkilanish? Yoki qiziquvchanlik?

— Tushunarli, — dedim, ammo ichimda g'alati his bor edi.

***

YASHIL PREZERVATIV

Kecha keldi. Laboratoriya bo'sh edi, faqat biz ikkovmiz. Raxbaroy opa meni maxsus xonaga olib bordi. Bu yerda stol — yumshoq, oq. Atrofda asboblar, monitorlar.

— Yashil rang — asosiy tajriba, — dedi Raxbaroy opa. — Faqat kuzatuv.

U xalatin yechdi. Ostida oq ko'ylak — tanadan yopishgan. Uning tanasi... men birinchi marta shunday yaqindan ko'rdim. Anorlar — to'liq, shakli aniq. Belining chizg'isilari, sonlarining aylanishi.

Yuragim dovdirab ketdi. Pastki qismimda... olatim qota bishladi.

— Shoxrux, bu tabiiy reaktsiya, — dedi u. — Qo'rqma.

U menga yaqinlashdi. Qo'lini mening yuzimga qo'ydi.

— Tinch bol, — dedi u.

Uning qo'li juda yumshoq edi. Men ko'zlarimni yumdum. Uning nafasi — yuzimga tegdi. Keyin... uning lablari mening yuzimga — yonoqlarimga — tegdi.

Ichimda olov yondi.

— Raxbaroy opa... — hayajonda pichirladim.

— Shhh, — dedi u. — Bu faqat tajriba.

Lekin uning ovozida... shubha bor edi.

U meni stolga yotqizdi. Ko'ylakni yechdi — tanasi ochildi. Ko‘kraklari — haqiqiy sun'iy emas, juda go'zal. To'q jigarrang, qattiq. Men qo'limni cho'zdim, lekin to'xtadim.

— Tegishingga ruxsat beraman, — dedi u.

Qo'limni uning siynasiga qo'ydim. Yumshoq, ammo qattiq. U jilmayib qo'ydi.

— Yaxshi, Shoxrux.

U mening shimlarimni yechdi. Olatim — to'liq qotgan. U prezervativni — yashil rangni — oldi va ehtiyotkorlik bilan qo'ydi.

— Endi... kuzatamiz, — dedi u.

Lekin uning qo'llari titrardi. U mening ustimga o'tirdi. Uning nozik yeri — laboratoriya stolida ochilgan edi, va men... men uni his qildim. Issiq, nam, siqilgan.

U asta harakatlanib boshladi. Men ko'zlarimni ochdim — uning yuzini ko'rdim. Ko'zlari yumiq, lablari ochilib ketgan. U... u zavqlanayotgan edi.

— Raxbaroy opa... — dedim.

— Shh, faqat his qil, — dedi u.

U tezroq harakatlanib boshladi. Ko‘kraklari mening ko'z oldimda tebranardi. Uning nozik yeri... olatimni siqib, bo'shatib turardi. Men ichimda bosim his qildim — o'sib borayotgan, kuchayib borayotgan.

— Raxbaroy opa... men... — dedim.

— Ha, Shoxrux, bo'shat, — dedi u.

Va men... ichimda portlash bo'ldi. Prezervativ ichiga. Raxbaroy opa ham... uning tanasi qotib qoldi, keyin titradi. U ohista o'zini bo'shatib, yonimga yotdi.

Biz jim edik. Faqat nafaslarimiz — tez, chuqur.

— Bu... tajriba edi, — dedi u oxiri. Lekin uning ovozida ishonch yo'q edi.

***

IKKINCHI TAJRIBA...

Ikki hafta o'tdi. Raxbaroy opa men bilan juda ko'p suhbatlashdi, lekin u o'sha kechani eslatmadi. Men ham jim turdim. Lekin... men uni orzu qilardim. Har kecha, yolg'iz qolganimda, men o'sha lahzalarni eslar, olatim yana qotib ketardi.

Bir kuni u yana keldi. —