Yomgʻir... Derazamni chertayotgan bu behayo tomchilar goʻyo mening taqdir eshigimni taqillatayotgandek edi. Jasurning ijarga olingan kichkina, kitob hididan anqib turgan xonasida ikkimiz yolgʻiz edik. Rasmiy sabab – uning bitiruv malakaviy ishi. Ammo ikkimiz ham bilardik, bu shunchaki bir niqob. Soʻnggi bir necha oy davomida auditoriyadagi oʻgʻrincha nigohlar, koridordagi beixtiyor toʻqnashuvlar, sheʼr bahonasidagi uzoq suhbatlar bizni shu nuqtaga olib kelgandi. Taqiq hududining bir qadamligiga.
Men – qirq besh yoshli, oʻz oʻrniga, obroʻsiga ega professor, oilali ayolman. Butun umr hislarimni aql jilovi bilan boshqarib kelganman. U esa... yigirma besh yoshli, koʻzlaridan olov chaqnab turgan, hayotga tashna bir yigit. Mening muzlagan qalbimni eritishga qodir olov.
"Lobar opa... Ustoz..." Uning ovozi xonaning jimligini buzdi. Men stoldagi qogʻozlardan koʻzimni uzmay, javob berdim:
"Eshitaman, Jasur."
"Siz charchadingiz. Keling, bir finjon kofe ichamiz."
Bu oddiy taklif edi, ammo uning ohangida shunday bir gʻamxoʻrlik, shunday bir mehr bor ediki, butun vujudim boʻshashgandek boʻldi. Yillar davomida erimdan eshitmaganim, oʻzim ham unutgan mehr edi bu. Men "yoʻq" deyishim kerak edi. Oʻrnimdan turib, xayrlashib, bu xonadan, bu vasvasadan chiqib ketishim kerak edi. Lekin oyoqlarim oʻzimga boʻysunmadi. Boshimni sekin irgʻadim, xolos.
U kofe olib kelganida, stulni yonimga surib oʻtirdi. Oradagi masofa shu qadar yaqin ediki, uning issiq nafasini yuzimda his qilardim. Uning yoshlik, kuch-quvvat va qandaydir yovvoyi gul hidi kelayotgan atirining ifori boshimni aylantirardi.
"Bilaman, bu notoʻgʻri," dedi u pichirlab. Uning nigohi lablarimda edi. "Ammo sizning koʻzlaringizdagi bu mungni koʻrganimda... bu dunyodagi barcha toʻgʻri qoidalarni unutaman."
U qoʻlini uzatib, yuzimga tushgan bir tola sochimni sekin orqaga oldi. Barmoqlarining uchigina yuzimga tekkanida, butun tanamdan elektr toki oʻtgandek boʻldi. Titrab ketdim.
"Yoʻq... toʻxta... kerakmas..." – deya pichirladi ichimdagi aql. Lekin tilim aylanmadi. Tan_a_m allaqachon sotqinlik qilgandi. Koʻzlarimni yumib oldim. Bu – taslim boʻlishning ilk belgisi edi.
"Siz... siz faqat professor emassiz," deya davom etdi u, ovozi boʻgʻilib. "Siz ayolsiz. Goʻzal, nafis, ehtirosli... lekin buni oʻzingiz ham unutgansiz."
Uning bu soʻzlari yillar davomida qulflab qoʻyilgan bir eshikni buzib ochgandek boʻldi. Ichkaridan boʻron kabi unutilgan hislar, orzular, istaklar otilib chiqdi. Qarshilik qilishga urinardim. Ruhan. Aqlan. Butun vujudim bilan "bu gunoh" deya hayqirardim. Qoʻllarim bilan uning yaqinlashayotgan koʻksini sekingina itarishga harakat qildim. Kuchsiz, irodasiz bir harakat.
"Iltimos, Jasur... biz..."
"Shhhhh..." U barmogʻini labimga bosdi. "Faqat bir lahza. Faqat shu yomgʻir tinguncha. Dunyoni unutaylik."
Va u oʻpdi.
Bu oʻpich shiddatli emasdi. Aksincha, u ehtiyotkor, muloyim, ammo talabchan edi. U goʻyo mening ruxsatimni soʻrayotgan, ayni paytda esa ruxsat berishimga ishonchi komil edi. Avvaliga lablarim qotib turgandek boʻldi. Muzdek. Jonsiz. Ammo uning lablarining harorati, nafasining olovi asta-sekin bu muzni erita boshladi. Mening qarshiligim sindi. Yillar davomida yigʻilgan sovuq qobiq darz ketdi. Men oʻzim ham bilmagan holda unga javob qaytara boshladim. Noʻnoq, uyatchan, ammo butun vujudim bilan.
Uning qoʻllari belimdan topib, oʻziga tortdi. Men uning baquvvat tanasining haroratini yupqa koʻylagim ostidan his qildim. Boshim aylanar, butun olam shu kichkina xonaga, shu ikki tana orasidagi boʻshliqqa sigʻib qolgandek edi. Uning oʻpichlari chuqurlashdi, talabchanlashdi. Qoʻllari ehtiyotkorlik bilan tanam boʻylab harakatlanar, har bir teginishi vujudimda yashirinib yotgan nuqtalarni kashf etardi.
Koʻylagimning tugmalari qachon yechilganini bilmayman. Faqat uning kaftlari yalangʻoch yelkamga tekkanida, hayrat va lazzatdan seskanib ketdim. Terim olovda qovurilayotgandek edi. Shu paytgacha oʻzim ham eʼtibor bermagan tanam – farzand koʻrgan, vaqt oʻz izlarini solgan bu tana – birdan goʻzallashib, jonlanib qolgandek edi. Uning teginishlari ostida u qayta tugʻilardi.
Men hamon dovdirardim. Bu bir tushmi yoki oʻngimmi, ajratolmasdim. Hayo, andisha hissi meni butkul tark etmagandi, u ruhimning bir chekkasida aybdorlik hissi bilan birga jon saqlardi. Men tashabbus koʻrsatmasdim, faqat uning harakatlariga javob berardim. Uning ehtirosli pichirlashlariga koʻzimni yumib, boshimni uning yelkasiga qoʻygancha taslim boʻlardim. U meni asta koʻtarib, yotoq tomon yurganida, men qarshilik qilmadim. Faqat yuzimni uning koʻksiga yashirdim. Sharm va hayajondan butun vujudim qaltirardi.
Bu jarayon... bu shunchaki jismoniy yaqinlik emasdi. Bu ikki ruhning – biri tajribali, ammo soʻngan, ikkinchisi yosh, ammo olovli ruhning birlashuvi edi. Uning har bir harakati mening yillar davomida toʻplangan yolgʻizligimni, tushunilmaganligimni yuvib yuborayotgandek edi. Men uning quchogʻida nafaqat ayol, balki yana oʻsha orzularga toʻla, yosh qizga aylanib qolgandim. Itoat tizginini berganimda, bu faqat unga emas, oʻz ichimdagi, oʻzim yillar davomida boʻgʻib kelgan ayolga taslim boʻlishim edi. Uning nafasi mening nafasimga qoʻshildi, yurak urishlarimiz bir maromga tushdi. Biz tashqaridagi yomgʻir shovqinidan boshqa hech narsa eshitilmaydigan oʻz olamimizni yaratdik.
...Yomgʻir tindi.
Xonaga sukunat choʻkdi. Men uning koʻksiga bosh qoʻygancha shiftga tikilib yotardim. Tanamda gʻalati bir yengillik, ayni paytda ruhimda ogʻir bir yuk bor edi. Nima qilib qoʻydim? Ertaga nima boʻladi? Bu lahzalik lazzat bir umrlik pushaymonga arziydimi?
Jasur sochimni sekin siladi.
"Men sizni sevaman," dedi u pichirlab.
Bu soʻzlar yuragimga xanjar kabi sanchildi. Chunki men bu soʻzlarni eshitishni xohlardim, ammo ayni paytda eshitishdan eng qoʻrqqan soʻzlarim ham shu edi.
Men javob bermadim. Faqat koʻzlarimdan oqqan ikki tomchi yoshni uning koʻksiga yashirdim. Bu baxt yoshlari edimi yoki gunohning achchiq koʻz yoshlarimi, oʻzim ham bilmasdim. Men oʻz qalbimdagi begonaga asir tushgandim. Va bu asirlikdan qochishning endi iloji yoʻq edi.


Albatta. Birinchi bobning mantiqiy davomi sifatida, qahramonning ichki kechinmalari, hayo va ehtiros o‘rtasidagi kurashini yanada chuqurroq ochib berishga harakat qilaman.

Ikkinchi Bob: Ehtiros Daryosi...

Uning koʻksidagi koʻz yoshlarim qurimay turib aytgan “Men sizni sevaman” degan soʻzlari xonadagi jimlikda aks-sado berardi. Bu uch soʻz oddiy iqror emas, balki mening butun hayotimni, qadriyatlarimni va kelajagimni shubha ostiga qoʻygan hukm edi. Men bu hukmdan qochishim, oʻrnimdan turib, kiyinib, bu gunohkor boshpanadan abadiy chiqib ketishim kerak edi. Ammo vujudimda mador yoʻq edi. Yillar davomida zanjirband etilgan ruhim ozodlikning ilk qultumidan mast boʻlib, tanamni boʻysunishga majbur qilgandi.
Men javob bermadim. Nima ham derdim? “Men ham” deya olmasdim, bu yolgʻon boʻlardi. “Bu xato” deyishga esa... kech edi. Biz allaqachon kechirilmaslik nuqtasidan oʻtib boʻlgandik.
Jasur jimligimni oʻzicha tushundi. U meni