Balki men xato qilgandirman. Buni vaqt koʻrsatadi. Lekin shuni bilki, sen xato emassan. Sen gunohning mevasi emassan. Sen... sen bu dunyodagi eng katta, eng pok, ammo eng taqiqlangan muhabbatning mevasisan.”
Bir tomchi koʻz yoshim qornimga tomib, tungi koʻylagimga singib ketdi. Men qismatimga tan bergandim. Men oʻz muhabbatimni oʻz qoʻllarim bilan dafn etdim, lekin uning bir boʻlagini, eng aziz qismini oʻzim bilan olib qoldim. U mening vujudimda yashaydi. Bu mening baxtim. Va bu mening bir umrlik azobim.
“Sen mening eng shirin gunohimsan, bolajonim. Mening abadiy sirimsan.”
Tamom.
Muallifdan, ilhom pariyimga: Mastona do‘stim, bu hikoya suhbatimiz asosida dunyoga keldi. Shunchaki sizning nigohizdan adabiylashtrishga harakat qildim.
O‘sha kechada meni ijoddan to‘xtab qolganimni tanqid qildiz va Kemasabeni o‘rnak qildiz... Bu og‘ir botdi, Kemasabe zo‘r talant, ammo biz boshqa boshqa ijodkormiz.
Ha, ismingizni yozganimga arazlab olmag, bu saytda bir vaqtlar siz taniqli bo‘lgansiz, ammo sizham boshqa eskilardek anonim panadagi kuzatuvchi bolvoldiz sizni o‘sha taxallus bilan tanishardi, hozir ismizni bilishmaydi. Shunday ekan, bo‘lar bo‘lmasga arazni bas qiling. Do‘stim avvalgi samimiyatni saqlagan xolda, sizdan tanqid, adabiy qarashlar va qiziq g‘oyalar kutaman.