qilishni to'xtadim. Nima uchun? Foydasi yo'q edi.

O'zi siltayotganda men shiftga tikilardim yoki ko'zlarimni yumardim. Uning asbobini his qilardim ichimda, tumorcham tikanga tegib, keyingi zarb, yana bir zarb. U harakatlanar, men jim qolardim. Ba'zan anorlarimni qisardi, og'riq berar edi, ba'zan labimdan o'pardi, nafasi yomon hidli.

Lekin qo'shiqlarim radioda yangrar edi. Kontsertlar boshlandi. Odamlar meni taniydigan bo'lishdi. Yulduz bo'la boshladim.

Bir kuni u menga aytdi:

— Shahnoza, bugun kechqurun konsert bor. Keyinroq og'zingga ham olishing kerak.

Hayron qoldim.

— Nima?

— Og'zingga olsang, ovozing yaxshiroq chiqadi. Ishon menga, bu konsert oldidan yaxshi, — dedi u oddiy qiyofada.

Men inkor qildim.

— Jahongir aka, men buni qilolmayman...

U qo'polroq gapirdi:

— Qilasan. Yoki hammasi tugaydi. Tushundingmi?

Men tushundim.

O'sha kechqurun u meni tiz cho'kizdi va og'zimga kiritdi. Iji keldi, lekin u boshimdan ushlab, oldinga-orqaga harakatlantirar edi. Achchiq ta'mi bor edi, va men nafas ololmasdim.

— Joyiga qo'y tilini, Shahnoza, — buyurdi u.

Men qo'ydim. Qandaydir g'alati his edi – nafratlantiruvchi va xo'rlantiruvchi. U tezroq harakatlana boshladi, keyin issiq, achchiq suyuqlikni og'zimga boshladi. Qusmoqchi bo'ldim, lekin u boshimni mahkam ushlab turdi.

— Yut, — dedi u.

Men yutdim.

Keyin konsertga bordik. Qo'shiq aytdim va ovozim haqiqatan ham yaxshi chiqdi. Olqishlar, maqtovlar. Lekin ichimda bo'shliq bor edi.

***

To'ylar boshlandi. Boylar, biznesmenlar meni chaqirardillar. Jahongir aka menga shunday deb aytardi:

— Ular senga pul to'laydi, lekin ba'zan ular senden ko'proq narsani xohlaydi. Sen tushunyapsan-ku?

Men tushunardim.

Bir boyning o'g'lining to'yiga bordik. Kuyovning otasi Rahimjon aka deb atalardi, ellidan oshgan, ammo badani salomat, ko'zi yirtqich. U menga g'alati qarar edi butun to'y davomida – go'yo yalang'ochlagandek.

To'ydan keyin Jahongir aka aytdi:

— Shahnoza, bu yerda qol. Senga ish bor.

Men nimaligini bilardim allaqachon. Yuragim tez urdi.

Meni alohida xonaga olib borishdi. Rahimjon aka turardi, qo'lida viski stakani.

— Assalomu alaykum, Shahnoza xonim, — dedi u kulimsirab. — Sizning qo'shiqlaringiz menga juda yoqdi.

— Rahmat, — dedim sokin ovozda.

— Keling, biroz suhbatlashamiz, — dedi u va stakan uzatdi.

Men viski ichdim, kuchli edi, tomoqimni kuydirib ketdi.

U yaqinlashdi, mening bo'ynimdan o'pa boshladi. Qo'llarini anorlarimga qo'ydi, boshladi. Men turardim harakatsiz.

— Qanday go'zal, — pichirladi u. — Yoshsan, noziksan...

U ko'ylagimni yechdi, sutvenimi tortdi, ko‘kraklarim ochildi. Ular bir oz tushib qolgan edi, yigirma to'rtda edim, lekin hali ham qat'iq edi, doyirasi qo'ng'ir.

Rahimjon aka ularni og'ziga oldi, uchlaridan so'rdi, keyin tishlab tashladi. Og'riq edi, men ingrashni bo'g'ib qoldim.

U yechintirdi meni. Yalang'och turdim uning oldida. U meni diqqat bilan ko'zdan kechirdi – bo'yim, qornim, oyoqlarim, orqam.

— Chiroyli, — dedi u mamnun.

Keyin shimini tushirdi. U qotgan edi, umurtqasimon. U meni ko'kragimdan mahkam qisdi, og'ziga tiqdi. So‘ng sonlarim orasiga tumshug‘uni suqdi, o u naqadar beadab kishi edi.

— Senga yoqyaptimi? — dedi u boshini ko‘tarib..

Men bosh qimirlatdim. Keyin u meni karavotga yotqizdi, oyoqlarimni keng ochdi, yanada jo‘shib ketdi. Tilini tez o‘ynatib yaladi. G'alati his edi – jimjitlarda yoqimli, ammo jirkanch ham.

U barmoqlarini kiritib, ichida harakatlantirib, zavq berdi dastlab. Tanam nazoratdan chiqib ketdi – belbog'im qimirladi, oyoqlarim titradi. Keyin u ko'tarilib, asbobini qo'ydi va bir turtki bilan kiritdi.

Siltana boshladim. U yoshroq edi Jahongir akadan, kuchliroq. Zarblari og'ir edi, tanam karavot bo'ylab sirpanardi. Men ingradim, ammo ijrochi ovozda emas – haqiqiy zavq emas, shunchaki tanamning javob berishi.

U siltashda davom etdi – tez, kuchli. Ichim namlanib ketdi, suyuqlik oqib tushdi. U mening oyoqlarimni yelkasfiga qo'yib, chuqurroq kiritdi. Men jarang qildim – zavq va og'riq aralashib ketdi.

— Zo'r, zo'r qiz ekansan, — dediu nafasi qisilib.

Oxiri ichimga boshladi. Issiq quyildi, to'ldi. U ustimdan tushdi, kiyindi.

— Yaxshi ekansan — dedi u va pulni stol ustiga qo'yib chiqib ketdi.

Men karavotda yotib qoldim, oyoqlarim orasidan uning sperması va o'zimning suyuqligim oqardi. Ichimda bo'shliq, xo'rlanganlik hissi.

Ketmoqchi edim, lekin Jahongir aka qaytib kirdi.

— Tur, — dedi u. — Hali tugamadi.

— Jahongir aka, iltimos, men charchadim, — yolvordim.

— Yo'q. Kuyov ham kutib turibdi.

Hayron qoldim.

— Nima? Kuyov?

— Ha. U ham senga pul to'ladi. Endi shoshil.

Bir necha daqiqadan keyin kuyovbola kirib keldi. Yigirma olti-yetti yoshlar atrofida, chiroyli yigit.

— Assalomu alaykum, Shahnoza opa, — dedi u. — Men sizning katta muxlisingizman.

"Opa" deb murojaat qilgani g'alati tuyildi – men undan faqat ikki-uch yosh kattaroq edim.

— Men sizning haqqingizni to‘ladim, endi siz bilan bo'lmoqchiman, — dedi u to'g'ridan-to'g'ri.

Bu gapi meni pichoqsiz so‘ygandek bo‘ldi. Ichimda fikr o'tdi: "Hozir otang, chiqdi, endi senmi? Lanati ifloslar..."

Lekin aytmadim. U yaqinlashdi, meni o'pishga urindi, lekin men yuzimni burib oldim. U parvo qilmadi. Kiyimlarimni yechdi yana. Yalang'och tanam sovuq havoda titrar edi.

U o'z asbobini chiqardi – yosh, suyuq, qattiqqina. Meni karavotga yotqizdi, oyoqlarimni ochdi, kiritdi. Lekin u otasidek jirkanch ishlar qilmadi. Darhol boshladi – tez, qo'pol, ilhamsiz.

— Voy, zo'r, — dediu.

Men jim yotdim. Endi hech narsa his qilmasdim. Tanam bu jirkanch hayotga o'rganib qolgan edi. Asbob kirdi-chiqdi, tanam mexanik tarzda javob berdi, lekin qalbim bo'sh edi.

U ikki marta boshladi. Birinchi safar ichimga, ikkinchi safar ko'kragimga.

— Rahmat, opa, — dedi u va ketdi.

Men karavotda yotib qoldim. Oyoqlarim orasidan ikki erkakning suyuqligi oqardi, ko'kragim nam edi. Qo'llarimni ko'kragimga qo'ydim, yig'ladim jimgina.

Jahongir aka kirdi.

— Yaxshi ishladingiz, Shahnoza, — dedi u. — Ketdik.

Uyga qaytdim, uzoq dush oldim. Ammo o'zimni toza his qilmadim. Hech qachon toza his qilolmayman.

***

Keyingi yillar shunday o'tdi. Kontsertlar, to'ylar, erkaklar. Jahongir aka meni turli odamlarga "taqdim" qilardi. Ba'zan bitta, ba'zan ikkita. Ular meni navbat bilan siltardi, birining ichida ikkinchisi kutardi.

Men mashhur bo'ldim. Radioda, televideniyada. Odamlar meni sevardi, aytishar edi – Shahnoza, siz qanday go'zal qo'shiq aytasiz!

Lekin ular bilishmadi, men har kecha qanday botqoqda cho‘kishimni. Ular bilishmasdi, mening ayolligim nechta yot asboblarni qabul qilganini, og'zim nechta erkaklarning spermalarini yutganini, tanm nechta marta xo'rlanganini.

Men yigirma to'qqiz yoshimda Jahongir akaning hayotidan chiqib ketishga qaror qildim. Mashhur edim, o'zim ish topib olsam bo'ladi. Unga qaytdim.

U kuldi.

— Ketgin, Shahnoza. Ammo esda tut, men seni yaratdim. Va agar kerak