ostida qizishgan, ammo tortinayotgan tana bo‘ylab aylandi.

— Bunaqaligizni bilganimda... Men xohlamagandim... — dedi u nihoyat, ovozi zo‘rg‘a chiqqan holatda. Ammo tanasi u gaplarni aksini namoyish etardi.
— Men hech narsaga majburlamayman, faqat sizni his qilmoqchiman... Ahir, ahir meni vaziyatimni siz bilasiz... — dedim.

U o‘tirgan joyida qo‘llarini tizzasiga qo‘ygancha yelkasini orqaga soldi. Tegilgan har harakatimda u yengil silkinardi, lekin hech narsa demasdi. Faqat pichirlab:
— Mayli... sekin... — deya iltijo qilardi.

Uning lablari ochilib-yopilib, yuragi do‘ppillab urilar, ammo ovoz chiqarmaslik uchun labini tishlar, tanasi yoqimli qaltirardi.
Men esa, har bir harakatimni ikki karra sekinlashtirib, u istamaslikidan emas, balki ibosidan sukut saqlayotganini tushunib, o‘sha jimlik ichida unga yaqinlashardim.

Va shu jimjitlikda, hayoli, iboli, ammo yuragi ehtirosdan chok ayolni his etish... bu menga eng haqiqiy, eng halol lazzatday tuyuldi.


***

Lekin uning har bir harakatida shunday tortinchoqlik bor ediki, go‘yoki butun tanasi menga intilayotgan bo‘lsa-da, ruhida qandaydir uzilmagan ip uni orqaga tortardi. Men esa bu ipni uzishga emas, unga shunchaki hamnafas bo‘lishga harakat qilardim.

Qo‘llarim belidan yuqoriga ko‘tarildi. Libosining yupqaligidan uning ko‘kraklari qo‘limga ravshan tuyulardi. Yengil teginishimga u qo‘llarini ko‘kragiga bosdi va boshini qattiq egdi.

— Iltimos... ko‘rmang — dedi sekin, lablari zo‘rg‘a tebranar ekan.

Ammo men unga ko‘zlarim bilan emas, yuragim bilan qarayotgan edim. Qo‘llarim ohista qo‘llarini chetga siljitar ekan, u qarshilik ko‘rsatmadi. Nafaqat qarshilik yo‘q edi, aksincha, o‘zi ham astagina bu yurak urishini, bu sokin ehtirosni davom ettirishga yon berdi.

Ko‘kraklariga yengil tegdim. U birdan qattiq nafas oldi va quchog‘imga bosildi. O‘sha chog‘da men uni quchoqladim — butkul, sokin, ammo butun mavjudligim bilan. Ko‘kragi ko‘ksimga urilar, yuragi menga urilar, u ohang chiqarmaslik uchun labini tishlar edi.

— Men... hech qachon... bunday ayol bo‘lmaganman... — dedi u pichirlab.
— Bilaman... — deb javob qildim.

So‘ng asta yuzlarini kaftimga olib, lablarimni uning peshonasiga qo‘ydim. Shu lahza ko‘zlai yoshlandi, qaltirab, boshini yelkamga qo‘ydi.

U menga suyanib turganida, qo‘llarim belidan pastga, tomonga siljidi. Ikki barmogim lablarga yengil bosganimda, u «ahh...» degandek nafas oldi. Boshini ko‘tarmasdan pichirladi:

— U yerim... shunchalik... sezadi...
— Sizga taskin berish istagidaman... — dedim past ovozda.

Qo‘llarim orasida. Issiq, iboli tana ohang chiqarmasdan, faqat nafas bilan o‘z istagini bildirardi. U hech narsa demasdi, hech narsani so‘ramasdi, lekin har bir qaltirashi, har bir pichirlashi menga yo‘l ko‘rsatuvchi bo‘lardi.

O‘rindiqni biroz o‘rqaga yotqizdimda, tezda qoplonni ozot qildim, bir harakat va uning lozimini yechib oldim. U nima qilish kerakligini tushundi, asta yelkalarimga tayanib, patladi va yuzini yelkalarim orqasiga yashirdi. Bu jim, ammo ehtirosga to‘lgan tunni, uning sokin ayolligini, yuragini, labining issig‘ini, ibosidagi jozibani hamma, hammasini his qilardim.

U menga butkul suyanib qolgandi. Oz, oz yuqoriga, patga siljir ayni dan, belidan quchgan qo‘llarim, unga ko‘maklashardi. Uning tanasi titrar, ammo bu titroq na qo‘rquvdan, na istaksizlikdan edi. Bu — hayoli, iboli bir ayolning yurak urishlarida yashiringan ehtiros talvasasi edi. Men harakatlarimni ohangsiz, muloyim davom ettirdim. Asbobim har gal tegganida, u yelkamni mahkam siqardi.

Qorong‘i mashina ichi — biz uchun butun dunyoga aylangandi. Eshiklar yopiq, oynalar tuman. Nafaslarimiz derazaga to‘kilar, ichimizdagi istak esa yong‘in bo‘lib yonardi.

Uning lablari, nafis ko‘kraklari, ayollik bag‘ri – men uchun izzatli, lekin to‘xtatib bo‘lmas chaqiriq edi. Men, xuddi inoyat ko‘rgandek, u tanani ardoqlab muomala qilardim.

Eng nozik daqiqada u pichirladi:

— Iltimos... ichimga emas…
— Ishonasanmi menga? — dedim sokin.
— Ha… — javobini nafas ichida berdi.

Uni biriz tizzam tomon surdimu, qolganini qo‘lda, bir ikki, bir ikki... Birn necha sonya sokinlik, ammo ishtiyoq ham, istak ham so‘nmadi. Asbob tez tiklandi to‘liq. Yana bir yengil aylanish, o‘rinlarimiz alishdi, asbobim tumorchasiga butun borlig‘im bilan kirib bordi. U esa yelkamga boshini qo‘ygancha faqat "Uh... Jonim..." deya pichirladi. O‘sha pichir, o‘sha nafas — hayotimdagi eng sokin, eng beg‘ubor ehtiros edi.

Men harakatlarimni oshirmadim. Shoshmadim. Har daqiqani yodga muhrlayotgandek, sekin siljirdim. U esa labini tishlab, har safar to‘lqin bo‘lib o‘zini menga topshirardi.

Va nihoyat, u titrab, menga mahkam yopishib, ichimda o‘zining ichki vulqonini yorib yuborgandek, ohangsiz to‘lqin bilan bo‘shandi. Men esa uning bu hissiyotini quchog‘im bilan to‘sib oldim.

Tashqarida tun sokin edi.

Biz esa ich-ichimizda bir dunyoni titratib, shu jimjitlikda — bir-birimizga aytilmagan, ammo yurakda yozilgan so‘zlarni aytgandek jim qoldik.

Unga ohista qaradim. Sochlari titragan, lablari biroz nam. Ko‘zlarini ochdi. Faqat bir jumla aytdi:

— Men endi kimizman?...

Men esa unga faqat jilmayib bosh irg‘adim. Chunki bu tun — uni ham, meni ham abadiy o‘zgartirib bo‘lgandi.

Biz endi kimmiz!!!