cho‘qqilari sari olib borganda zaqlanib portlardim.

Onam qaytib kelganida, biz oddiy hayotga qaytdik. Ammo hammasi o'zgardi. Biz endi bir-birimizga tegishmagan edik — kamida onam oldida emas. Ammo ko'zlarimiz uchrashganida, biz ikkalamiz eslardik.

Men Farhod akani onamdan ko‘proq sevardim. U esa onamni sevardi. Bu yolg'on edi, ayb edi, gunoh edi.

Ammo bu mening hayotimdagi eng haqiqiy lahzalari edi.

***

Uch oy o'tdi. Onam Farhod aka bilan yanada yaqinlashdi. Ular farzand rejalashtirgandilar.

Men bilardim bu oxiri. Men Farhod akani yo'qotaman.

Bir kecha men uning xonasiga kirdim. Onam chuqur uxlab yotgan edi — uxlatuvchi dori ichganinidan keyin.

— Zulfiya, — shivirladi u. — Nima qilyapsan?

— Meni xohlaysiz, — dedim shivirlab. — Bilaman.

— Yo'q. Bu to'xtashi kerak.

— Nega?

— Chunki men.... Iltimos meni ortiq vijdonim oldida qiynama...

Men yig'ladim.

— Meni sevmaysizmi?

— Sevaman, — dedi u. — Juda qattiq sevaman. Ammo bu to'g'ri emas.

U meni quchib oldi. Men uning ko'kragiga yuzimni bosib yig'ladim.
U ko‘ndi, u tavakkal qildi, keyin biz oxirgi marta sevga hovuziga sho‘ng‘idik.

U meni karavotga yotqizdi va juda yumshoq, juda ehtiyotkorlik bilan meni o'pdi. Har bir joyimni — yuzimni, bo'ynimni, ko‘kraklarimni, qornimni, oastimni. Keyin u ichimga kirdi — sekin, chuqur, to'liq. Biz harakatlanmadik. Shunchaki bir-birimizni ushlab turdik.

— Men sizni hech qachon unutmayman, — deb shivirladim.

— Men ham, — dedi u.

Biz bir vaqtgacha shunday yotdik.

***

Oradan bir yil o'tdi. Onam va Farhod aka turmushidan, ukam Anvar dunyoga keldi. Men yaxshi ilim olish umidida, otamni yoniga o'tdim.

Ba'zida uyga kelganimda, Farhod aka bilan ko'zlarimiz uchrashadi biz ikkalamiz ham o‘sha damlarni eslaymiz. Ammo endi hech qachon tegishmaymiz. Men bilamanki, u mening birinchi sevgim edi. Men hech qachon uni unutmayman.

Ba'zi muhabbatlar gunohdir. Ammo ular haqiqiy.

Va bu mening sirim


Tamom...


Muallif: Oshiq
G‘oya muallifi: Mastona