Yangi yil shukuhi: O'n sakkizinchi Yangi Yilim...



Dekabr oyi Toshkentda har doim o'ziga xos bo'ladi. Sovuq, lekin qor kam yog'adi. Tunlar uzoq, ko'chalar chirog'lar bilan bezatilgan. Kamina Jasurbek o'n sakkiz yoshga to'lishimning arafasida turibman.

31-dekabr. Mening tug'ilgan kunim. Soat yetti bo'lganida ota-onam kiyinishga kirishdi. Ular har yilgi kabi, bu kuni ham do'stlarining ziyofatiga borishar, men esa uyda yolg'iz qolardim. Ochig‘i bu yolg‘izlik menga hech qachon yoqmagan deyolmayman. Aksincha, men bu yolg'izlikni kutardim.

Ular ketganlarida soat to'qqiz yarim bo'lgan edi. Men derazaga yaqinlashdim. Bizning xonadonimiz to'rtinchi qavatda, Umida opaning uyi esa ro'paramizda, uchinchi qavatda joylashgan. Men uni o'n ikki yoshimdan beri kuzataman. Olti yil. Olti yil davomida men uning derazasiga qarab o'tirdim, u yoqda nima bo'layotganini tomosha qildim.

Umida opa o'ttiz besh yoshda, onamni gapchi dugonasi, farzansiz ayol. Uning eri ko'pincha uyda bo'lmaydi. Chunki u ikkinchi ayol... Shunchaki mashuqa. Lekin u yolg'iz qolganida o'zini erkin his qiladi, buni bilish qiyin emas. Men uni kuzatishim gunoh ekanini ham bilardim, lekin o‘zimni to'xtata olmadim. Bu mening yagona ishtiyoqim, yagona sir.

O'sha kecha men durbin oldiga o'tirdim. Qorong'i xonada, faqat ko'chadagi chirog'lar nuri kirardi. Men uning derazasiga qaradim. Pardalar ochiq edi. Bu yaxshi belgi.

Umida opa ichkarida edi. U qizil ko'ylak kiygan, sochlari yechilgan. Qo'lida vino qadahi. U raqsga tushdi. Musiqa eshitilmasdi, lekin uning harakatlari musiqani his qildirar edi. U sekin harakatlanardi, jozibali, nafis. Ko‘kraklar ko'ylagining ostida shakllangan, har bir harakat bilan tebranardi.

Men nafasimni ushlardim. Bu hech ham yangi manzara emas, lekin har gal yuragim tez ura boshlardi. U raqsga tushganida, men uni jonli ko'rardim — nafaqat qo'shni ayol, balki go'zal, jozibali, shahvoniy ayol.

U ko'ylagining tugmalarini yecha boshladi. Bir, ikki, uch... Har bir tugma qalbimning bir urishiga to'g'ri keldi. Ko'ylak yelkalaridan sirg'alib tushdi. U ichida qora ichki kiyim bor edi, nozik, go'zal. Ko‘kraklar yarim ochiq, to'la, dumaloq, terisi yartiroq. Men ularni ilgari ham ko'rganman, lekin bu kecha boshqacha tuyildi.

U shim tugmalarini yechdi. Sekin, zavq bilan. Shim oyoqlaridan sirg'alib, polga tushdi. U endi faqat ichki kiyimlarida edi. Dunbalarning shakllangan, chiroyli. Ayollik azosi qora materiyal ostida sezilar, sezgir, nafis.

Men asbobimning qotganini his qildim. U shimim ichida og'riq his qilar, chiqish yo'lini qidirar edi. Men qo'limni tushirdim, tugmani ochdim, ruxsat berdim. Asbobim erkin nafas oldi, qattiq, qotgan.

Umida opa derazaga yaqinlashdi. U tashqariga qaradi. So‘ng birdan to'xtadi. Uning ko'zlari to'g'ri menga tushdi. Men muzlab qoldim. U meni ko'rdi. Durbin qo'limda, asbobim ochiq, yuzim qizarib ketgan.

Men qo'rqib ketdim. Sharmanda bo'ldim. Lekin u... jilmaydi. Uning jilmayishi sirli, chaqiruvchi. U menga ishora qildi. Kel, dedi jim-jit, so'zsiz.

Men tushunmadim. Yoki tushunishni xohlamadim. Lekin u yana ishora qildi, bu safar aniqroq. Uning qo'li menga qaradi, keyin eshikka. Kel.

Yuragim to'xtab qolgandek bo'ldi. Bu haqiqatmi? Bu tuzoqmi? Lekin hirsim javob berdi — u haqiqatni xohlardi, tushunishni emas.

Men durvinni qo'ydim. Oyoqlarim qaltirayotgan edi. Men xonamdan chiqdim, zinapoyaga tushdim. U tomonga o‘tdim, ularning qavatiga ko‘tarildim. Uning eshigi oldida to'xtadim. Qo'lim titray boshladi. Qo'ng'iroq bosdim.

Eshik ochildi. U erda turgan edi. Ichki kiyimlarida, vino qadahi qo'lida, jilmayib.

— Salom, Jasurjon, — dedi u. Ovozi past, nozik, shahvoniy. — Men seni kutayotgandim.

Men gapira olmadim. Bo'g'zimda so'zlar tiqilib qolgan edi.

— Kir, — dedi u va chetga surindi.

Men kirib bordim. Eshik orqamda yopildi. Xona iliq, yarim qorong'u, faqat burchakdagi chiroq yonardi. Musiqa eshitilar, sekin, jozibali.

— O'tir, — dedi u va divanga ishora qildi.

Men o'tirdim. Oyoqlarim hali ham qaltirar edi. Asbobim qotgan, shimim ichida og'riq berar edi.

U menga yaqinlashdi. Qadahni stolga qo'ydi. Mening oldimda turdi. Emchaklar yuzimning tepasida. Men ularni ilgari faqat durbin orqali ko'rganman. Endi ular shu yaqinda, haqiqiy.

— Jasurjon, — dedi u. — Bugun sening o'n sakkizinchi tug'ilgan kuning, to'g'rimi?

Men bosh irg'ab qo'ydim.

— Senga sovg'a beraymi? — dedi u va qo'lini mening yuzimga qo'ydi.

Uning barmoqlari yumshoq, issiq edi. Men ko'zlarimni yumdum. Bu tush emasligini his qilishim kerak edi.

— Seni meni, bir necha yil davomida kuzatganingni bilardim, — dedi u shivirlаb. — Har safar men derazamga kelganimda, seni o'sha yerda ko'rardim. Ammo men bundan hech qachon g'azablanmadim. Aksincha... bu meni hayajonga solardi.

Men ko'zlarimni ochdim. U menga tikilgan edi, ko'zlari to'q, shahvoniy.

— Bugun men tomoshani tugatmoqchiman, — dedi u. — Yoki uni boshlash vaqti keldimi?

Men tilsiz qolgandim, shunchaki bosh chayqadim. U jilmaydi va asta tiz cho'kdi. Birdan sarosimalik bosib, qo‘zg‘aldim, u esa yelkamdan tutib qoldi. Bir lahza bir birimizga termuldik... Hayhot u mening oldimda, go‘zal judayam go‘zal. Ko‘chada salom alikdan nari o‘tmagan, kibor xonim. Qarshimda, nafasida sharob isi, ko‘zlarida mastlik, vujudida shahvoniy shaxvat... Emchaklar mening tizzalarimga yaqin. Qo'llari mening sonlarimga qo'yildi, keyin yuqoriga ko'tarildi. Asbobimga.

U shimni to'liq yechdi. Asbobim erkin chiqdi — qotgan, qattiq, jangga tayyor. U unga qaradi, hayrat bilan, zavq bilan.

— O'n sakkiz yoshlik asbob, — dedi u. — Qanchalik go'zal.

U qo'lini cho'zdi. Barmoqlari asbobni ushladi. Issiq, yumshoq. Men nafas olishni unutdim. U sekin harakatlanishni boshladi, yuqoriga va pastga. Harakatlari malakali. Demak u bilardi nima qilish kerakligini.

Men boshimni orqaga tashladim. Bu his... oooh men buni hech qachon tasavvur qilmagan edim. Bu o'zimning qo'limdan minglab marta yaxshi edi. U harakatini tezlashtirdi, keyin sekinlashtirdi. Oynadi.

Keyin u yaqinlashdi. Og'zi asbobga yaqin keldi. Men buni kutmagan edim, bir lahza uni to‘xtatib qolishga ham urundim, ammo nafasimni ushlab qoldim. U tilini cho'zdi, asbobning boshiga tegdi. Men behos ingradim.

U og'zini ochdi. Asbob ichkariga kirdi. Lablari qisdi, Issiq, nam, so‘ruvchi lablar. U uni to'liq oldi. O‘sha lahza men hech qanday o'y o‘ylay olmadim, faqat notabiy, lazzatni his qilardim. Uning tili harakat qilardi, dumaloq, bosim bilan. Boshi harakatlanardi, oldinga va orqaga. Bu tarifsiz manzara edi.

Men uzuq dosh bera olmasligimni his qildim. Bu qo‘zg‘olish juda yangi, juda kuchli, bishlandi. U esa buni sezsada to'xtamadi. U davom etdi, tezroq, chuqurroq. Emchaklar mening tizzalarimga tegib turardi, yumshoq, iliq.

— Umida opa... — dedim zaif ovoz bilan. — Men... men...

U tushundi. U asbobni og'zidan chiqardi, lekin qo'lini to'xtatmadi. U tez harakatlanishda davom etdi. Ko'zlari menga tikilgan, jilmayar, o‘zi ham zavqlanib qarardi.

Ooohh, spermali