vulqon. Asbob uning qo'lida tebranib ketdi. Oq suyuqlik otildi, uning ko'kragiga, qo'llariga, emchaklarga. Men boshimni orqaga tashlаb, ko'zlarimni yumdim. Bu his nihoyatda kuchli, muhabbat, zavq, qo‘rquv va gunohni bir paytda his qilgandek edi.

U kuldi. Qo'lini ko'kragidan o'tkazdi, suyuqlikni terisidan tozalab, menga qaradi.

— Yoqdimi? Bu boshlanishi, — dedi u.

U turdi. Ichki kiyimlarini yecha boshladi. So‘ngi liboslari polga tushganda, u qarshimda to'liq yalang'och turar edi. Emchaklar erkin, cho'qqilari qotib qolgan. Dunbalar silliq, tarang. Ayolligi ko'rinib turardi — pushti, yupqa lablar nam.

Men asbobimga qaradim. U allaqachon qotgan, yoshlik kuchi tasirida. U mening hayratimni ko'rdi va jilmaydi.

— To‘g‘risini ayt men birinchimanmi? — dedi. Men bosh irg‘adim, u bu javobdan allaqanday qoniqish hosil qilgandek jilmayib, yuzimni erkalab silab qo‘yarkan, divanga o'tirib oyoqlarini ochdi.

— Bo‘laqo, — dedi.

O‘rnimdan turdim. Oyoqlarim titrar, lekin irodam kuchli edi. Unga yaqinlashib, orasiga kirdim. Emchaklar yuzimning oldida, pasti esachochiq, menga intizor.

— Hohlamaysanmi? — dedi u shivirlаb.

Men sassiz tiz cho'kdim. Qo'llarimni uning sonlariga qo'ydim. Teri silliq, issiq. Asbobimni bag‘riga yaqinlashtirdim. U namlanga, qabul marosimiga tayyor. Men sekin itardim. Boshi kirdi. Tor, issiq, devorlari shilliq. Men davom etdim. Uning qini mening asbobimni bus butun, qabul qildi. Asbobim ichkariga to'liq kirib taqalgamda, u ohangdor ingrab qo‘ydi.

— Ha, — dedi u. — sen o‘ylaganimdan dadilroqsan.

Men ritmli harakatlandim, kldinga orqaga. Sekin, ehtiyotkorlim bilan. U mening qo'llarimni ushlab, yo'naltirar, dadillik berar edi. Tezroq harakat qila boshladim. Qini ichi asbob uchun yoqimli edi. Ochig‘i bu hayotimdagi aql bovar qilmaydigan jarayon edi.

— Tezroq, — dedi u.

Men tezlashdim. Asbob qinga chuqur kirdi, chiqdi, yana kirdi. Uning emchaklari, har bir harakatim bilan hamohang, ajib chayqalib turardi. Men ularni ushlab oldim. Yumshoq, kaftimda to'la, cho'qqilari barmoqlarim orasida. Ularni bosib, o'ynab, bundan yanda ko‘proq zavq olardim.

U boshini erkanamo qimirlatib qo‘yar ekan, ko'zlari yumilib ketardi. Og'zidan ehtrosni qo‘zg‘ovchi tovushlar chiqardi. Bu ingrab, nafas olish o‘rtasidagi so‘zsiz ehtros...

— Jasurjon, — dedi u. — Ha... Qattiqroq...

Men tezlikni oshirdim. Qin meni tortib olayotgandi, ichiga, chuqurroq yanada kuchli itardim. Asbobim to'liq kirardi, keyin chiqardi. Chap, chap, chap... tanalarimiz tovushi eshitilardi. Hayolimdan shu fikr o‘tardi, bu parno film ovozi emas jismoniy, haqiqiy.

U oyoqlarini bilan bеlimdan qisib oldi. Meni o'ziga tortib. Biz endi bir tanаdek edik, harakatlanib, nafas olib, bir xil ritmda.

— Ummm... men og‘irlashyabman, — dedi u.

Men ham shunday edim. Bosim quyi qornimda to'planib, kiranlar ochilishga tayyorlanayotgandi. Men tezroq harakat qildim, kuchli, chuqur. Emchaklar qo'llarimda, qin asbobimni qisib, ichida to‘lqin yaqinlashib keldi.

— Endi! — dedi u chiyyillab

Biz ikkalamiz bir vaqtning o'zida tipirchiladik. Uning qini asbobimni siqib, tebranib ketdi. Men ichkariga o‘q uzdim. Yoqimli his vujudimni qamrab oldi. Uning qichqirig'i esa xonani to'ldirdi. Men ingrab, uning ustiga yotib qoldim.

Biz shunday qoldik. Bir necha daqiqa. Nafas olish, ter to'kish, his qilish. Asbobim hali ham ichkarida, qinida ushlab turar edi.

— O'n sakkiz yoshlik yigit asbobi, — dedi u pichirlab. — Eng zo'r sovg'a.

Men jilmaydim, ko‘nglimni hotirjamlik qamragandi. Egilib emchaklarga yuzimni bisdim. Hayolan bu jononlarim, haqiqiy jonli, durbin orqali emas.

Kechqurun uch marta takrorlandi. U meni o'rgatdi, yo'naltirdi, o'ynadi. Men esa o'rgandim. Har bir harakatni, har bir nafasni, har bir bo‘salarni. U mening ustоzim edi, men esa talaba.

Soat ikkida men uning qo'llarida uxlab qoldim. Emchaklar orqamga tegib, yonimda yotdi. Biz yarim yalang'och, birga, yiqinlikdan to'ygan.

Ertalab uyg'ondigimda u mening yonimda edi. Uxlab yotardi, sochlar yoyilib, yuz tinch. Men unga qaradim, bir vaqtni o‘zida egalik hisdi va qo‘rquvni tuydim. Bu ayol, bir kechada mening dunyomni o'zgartirdi.

Men uyimga ketishim kerak edi, ota-onam qaytgunga qadar. Lekin u uyg'ondi, menga qaradi va jilmaydi.

— Boravеr uyinga, — dedi u. — Faqat yana bir bor, kelasana?

Men bosh chayqadim, u jilmaydi ammo ko‘zlarida ayibdorlik yoshlari aylanardi. U meni bag‘riga bosdi, lekin negadir onalarcha mehir taftini sezdim.

Ota-onam soat o'nda qaytganda, men uyda edim, xuddi hech narsa bo'lmagandek. Lekin hamma narsa o'zgargandi. Men o'n sakkiz yoshda edim. Erkakman. Va mening kecha Umida opa bilan o'tkazgan vaqtim mening o'n sakkizinchi tug'ilgan kunimning eng zo'r sovg'asi bo'ldi.

Keyingi kunlar va haftalar oddiy o'tdi. Men uni ko'rinmasdan kuzatardim, u esa bilardi. Tunda men uning derazasiga qarar, u esa jilmayib, yana chaqirar edi.

Biz uchrashishni davom etdirdik. Haftada ikki-uch kecha. Uning eri birinchi ayoliga ketganida. Va har safar yanada yaxshi bo'lardi, yanada chuqur, yanada haqiqiy.

Lekin bu abadiy davom eta olmasdi. Bir kuni uning eri o'zgarish sezdi, endi uni yashirin kuzata boshladi. Bizning uchrashuvlarimitiz deyarli tugadi. Lekin u menga yana bir uchrashuvga vada bergandi.

Ayol kishi mamrli bo‘ladi deyishadi, u ham imkon topd. Oxirgi kechamiz maxsus edi. U tushga hammоm uchun joy olgan edi. Biz uning bir dugonasini dachasida, hammomda bo'ldik, qog'oz devorlar va iliq suv atrofimizda. U menga yakuniy saboqni berdi — sekinlik, sabr, bir birimizdan erkin, zavqlana-zavqalana his qilish.

— Eslab qol, Jasurjon, — dedi u mening qulog'imga shivirlаb, asbobim uning ichida, ikkalamiz iliq suvda. — Bu hech qachon faqat jismoniy harakat emas. Bu his-tuyg'u, ehtirom, juftni tushunish. Sen buni eslab qol.

Hammomdan chiqqanimizda u menga uzoq termulib aytdi:

— Mening uchun bo‘g‘ilgan hayotimda ahamiyatga ega inson bo‘lading. Rahmat azizim.

Men ham unga rahmat aytdim. Aslida u bergan zavqiy lahzalar uchun so'zlar yetarli emas edi, lekin boshqa nima aytishni bilmasdim.

Shu tariqa, munosabatlar butkul tugadi. Men endi uni derazadan kuzatamayman. Kerak emas. Men endi esda saqlaydigan narsalarim bor — haqiqiy xotiralar, haqiqiy his-tuyg'ular.

O'n sakkizinchi yangi yilim menga erkak bo'lish nimа ekanini o'rgatdi. Nafaqat jismoniy, balki ruhiy ham. Va men buning uchun Umida opadan minnatdorman.

Bu hikoya shu yerda tugaydi. Boshqa nima sodir bo'lgan bo'lsa, bu men va u o'rtasida qoladi. Ba'zi sirlar sir bo'lib qolishi kerak. Va bu sir — mening eng qimmatli xotiram.

***

Hozir men yigirma uch yoshdaman. Besh yil o'tdi. Umida opa bilan men ko'chada uchrashganda salomlashamiz, xuddi oddiy qo'shnilar kabi. Lekin bizning ko'zlarimizda sirli jilmayish bor. Va bu yetarli.

O'n sakkizinchi yangi yilim meni yasab berdi. Erkak qildi. Umida opa shunday qildi.

Men buning uchun undan abadiy minnatdorman.

Tamom.