Yangi yil shukuhi: Yovvoyi qor, bo‘ronida...


Tog'lar oq libosga burkangan edi. Qor yog'ardi — shafqatsiz, to'xtovsiz, go'yo osmon o'z g'azabini yer yuziga to'kib tashlashga qaror qilgandek. Yo'l allaqachon ko'rinmas bo'lib ketgan, faqat oq chegara, oq girdob, oq yo'qlik qolgan edi.

Komil rulni mahkam ushlagan holda oldinga qarab turar, lekin oldinda hech narsa ko'rinmasdi. Oynalar muz bosgan, tirsaklar og'riyotgan, ammo u to'xtamasdi. To'xtay olmaydi. Chunki u Dianadan oldin yetib borishi kerak edi.

Diana.

Bu ismni o'ylashi bilan uning jag'i g‘ichirlab ketdi. O'ttiz yoshli ayol, uning eng katta raqibi, uning eng katta dushmani. Ikki yil davomida ular bir-birining loyihalari, mijozlari, shartnomalari uchun kurashib kelishgan edi. Diana uni mag'lub etgan, u Dianani mag'lub etgan — bu o'yin yo'qotishga o'rgatmaydi, faqat nafratni kuchaytiradi.

Bugun, aynan bugun, ular ikkalasi ham bir xil maqsadga intilishardi — tog' cho'qqisidagi maxfiy uchrashuvga, qaerda yirik investorlar katta shartnomani kim olishini hal qilishlari kerak edi. Kim birinchi yetib borsa — o'sha g'olib.

Ammo tabiat boshqa reja tuzgan edi.

Mashina to'xtadi. Dvigatel o'chdi. Komil uni qaytadan ishga tushirishga harakat qildi — behuda. Yonilg'i tugagan. U tashqariga chiqdi va qorga botdi — tizzasigacha. Shamol yuziga urdi, nafasini oldi. U atrofga qaradi — hech narsa. Faqat oq bo'ron va uzoqda, juda uzoqda, qorong'i dog' — ehtimol bino.

U yura boshladi.

Har bir qadam — kurash edi. Qor oyoqlaridan tortdi, shamol esa uni orqaga itardi. Ammo Komil yurdi. U yurdi, chunki boshqa iloji yo'q, chunki to'xtash — o'lim edi.

Nihoyat u binoga yetib keldi. Kichkina kulba, yog'och, eski, ammo mustahkam. U eshikni taqillatdi — hech kim javob bermadi. U eshikni itardi — ochildi.

Ichkarida iliq emas, ammo tashqaridagidan yaxshiroq. U kirib, eshikni orqasidan yopdi. Qorong'u, u cho'g'latkichni ishga tushirdi — nurida kulbaning ichki qismi namoyon bo'ldi. Oddiy mebel, o'chgan kamin, burchakda yog'och qoziq, deraza yonida eski adyol.

Tovush eshitdi, og‘ir qadam tovushi. U o'girilib qaradi va yuragidagi urish to'xtadi.

Diana.

U ham shu yerga kirgandi. Ayolning sochida qor erib borar,, yuzida titroq, ko'zlarida esa — hayrat va nafrat.

— Sen, — dedi u, ovozidavi zaharni yashirmay.

— Sen, — javob qaytardi Komil ham sovuq ovozda.

Ular bir-birlariga tikilib turishdi. Kulba to'satdan kichrayib ketgandek tuyuldi.

— Nima qilib sen bu yerda? — so'radi Diana, ovozini nazorat qilishga harakat qilib.

— Sen olib kelgan sabab bilan, — dedi Komil, qo'llarini cho'ntagiga tiqib.

— Bu mazax emas, Komilboy... Men uchrashuvga...

— Uchrashuvga hech kim bora olmaydi, — kesib tashladi u. — Qorni ko'rdingmi? Bu bo'ron. Biz bu yerda qamalib qoldik.

Diana derazaga qaradi. Qor yog'ishda davom etar, shamol esa uychani silkitardi.

— Qancha vaqt? — so'radi u, ovozini pastlatib

— Bilmayman. Bir kun. Ikki. Ehtimol ko'proqdir...

— Yo'q, — dedi Diana, boshini chayqab. — Yo'q, bu mumkin emas. Menga...

— Bizga, — tuzatdi Komil. — Biz chiqishimiz kerak. Ammo hozir — bu mumkin emas.

Sukunat cho'kdi. Ular yana bir-birlariga qarashdi. Diana birinchi bo'lib ko'zlarini burdi.

— Men o'choqni yoqaman, — dedi u va burchakka yo'nalishdi.

***

Olov nihoyat yondi. U iliqlik berdi, ammo isitish uchun kam. Kulba esa hamon sovuq, chunki devorlari yupqa, derazalar yorilib ketgan. Diana olov yonida o'tirdi, qo'llarini issitishga harakat qildi. Komil esa shkaflarni tekshirar, oziq-ovqat qidirardi.

U topdi — konserva qutilari, quruq non, ozgina suv. Bir ikki kunga yetadi, agar tejashsa.

— Oziq-ovqat oz, — dedi u Dianaga qarab.

— Qancha? — so'radi u, ko'zlarini olovdan ko'tarmasdan.

— Agar tejasak — ikki kun. Yo'qsa — bir.

Diana boshini liqillatdi. Uning yuzida taranglik, sabiylik bilan lablarini tishlardi.

— Telefon? — so'radi Komil.

— Yo'q signal, — javob berdi Diana. — Sendachi?

— Menda ham...

Yana sukunat. Kamenda olov shitirlar, tashqarida esa shamol uvillardi.

— Men seni yomon ko'raman, — dedi Diana to'satdan, ovozi past, ammo aniq.

Komil unga qaradi. Uning ko'zlarida olov akislanar edi.

— Bilaman, — dedi u. — Men ham sendan kam emas...

Diana jilmayib qo'ydi — achchiq jilmayish, yuziga ajib kiborlik go‘zallik chizdi.

— Kamida shu jihatda halolmiz, — dedi u.

— Ha, — tastiqladi Komil. — Sen haqsan...

***

Kecha tushdi. Qor esa hamon yog'ishda davom etardi. Olov zaiflashib ketdi — chunki o‘tin zahirasi tugayotgan edi. Ular qolgan yog'ochlarni tejashga harakat qilishdi, lekin aksiga olib sovuq tobora kuchayardi.

— Biz o'lishimiz mumkin, — dedi Diana, ovozidagi qo'rquvni yashirmay.

— Yo'q, — dedi Komil qat'iy. — Biz tirik qolamiz.

— Qanday? Gulhan o'chayapti, yog'och yo'q, oziq-ovqat yo'q...

— Adyol bor, — dedi Komil, burchakdagi savet adyoliga ishora qilib.

Diana unga qaradi, keyin Komilga.

— Nima deyapsan sen? — so'radi u, shubhali ovozda.

— Biz bir adyol ostida yotishimiz kerak, — dedi Komil, unga to'g'ridan-to'g'ri qarab. — Tana haroratida jon saqlash, yagona yo'l.

Diana yutindi. Uning ko'zlari kengaydi.

— Sen... sen mazax qilyapsanmi?

— Yo'q, — javob berdi Komil. — Men hech qachon, hech kimni mazax qilmayman, buni bilasan.

Diana o-o-ohini ichiga yutdi. U bilardi — u haq edi. Sovuq kuchaymoqda, olov esa o'chayotgan edi. Agar ular alohida yotishsa — ular muzlab qolishlari mumkin.

— Men... men seni yomon ko'raman, — dedi u yana, lekin ovozida qat'iylik yo'q edi.

— Bilaman, — dedi Komil, turib. — Ammo biz tirik qolishimiz kerak.

U adyolni olib, yerga yoydi. Keyin o'zining kurtkasini yechdi.

Diana uni kuzatdi. Uning yuragi tez urdi. U nima qilayotganini bilmasdi — buni qabul qilishmi yoki rad etishmi. Ammo tanasi sovuqdan qaltirar, oyoqlari his qilmas edi.

Nihoyat u ham kurtkasini yechdi. Keyin ko'ylagini. U shimini ushlab turdi, Komilga qaradi.

— Orqangga burul — dedi u, ovozi titrab.

Komil burildi. U uning harakat tovushlarini eshitdi — matoning shitirlashi, nafasining tezligi. Keyin sukunat.

— Tayyor, — dedi Diana, ovozi past.

Komil burildi. Diana adyol ostida edi, faqat yelkalari ko'rinardi. Uning yuzida qizarish, ko'zlarida esa — nimadadir. Ammo bu qo'rquv emasdi.

Komil o'z shimini yechdi, ichki kiyimda qoldi. Keyin adyol ostiga kirdi.

Ular yonma-yon yotardi — orqalari bir-biriga qaragan. Oraliqda bir bo'shliq bor edi, kichik, ammo mavjud. Hech kim uni yopishga shoshilmasdi.

Sovuq kuchayardi. Ularning nafaslari bug'ga aylandi. Diana titray bishladi.

— Yaqinroq, — dedi Komil, ovozida hotirjamlikni nazorat qilishga harakat qilib.

— Nima? — Diana o'girildi, ko'zlarida hayrat.

— Yaqinroq kel, — takrorladi u. — Aks holda biz muzlab qolamiz.

Diana jim qoldi. Keyin, sekin, juda sekin, u orqaga siljidi.

Uning orqasi uning ortiga tegdi.

Komil nafasini ichiga yutdi. U ayolning tanasining issiqligini his qildi. U sovuq emas edi, aksincha, issiq, juda issiq edi. U