— Yanami?

— Agar sen xohlasang, — dedi Komil.

— Men xohlayman, — dedi Diana va asbobni o'ziga kiritdi.

Bu safar sekinroq edi, muloyimroq. U sakrardi, sekin, asbob ichini to‘ldrar edi. Uning emchaklar havoda harakatlangan sayin og‘irlikdan o‘zicha zavqlanib qo‘yardi. Komil esa ularni shunchaki kuzatar, ko‘z qaoqlari ko'klarga hamohang ustida aylanar edi.

Diana yoqimli ohang chiqarib, orqaga egilar, qo'llari bilan Komilning tizzalariga, tayanardi. Komil esa Diananing beliga qo'llarini qo'yar, uni ko'tarar, pastga tushirardi. Muhimi ularning harakatlari bir xil ritimda — sekin, chuqur, uzoq. Harqalay shu jabhada yaxdil edilar.

— Komil, — pichirlardi Diana, ko'zlari yumiq.

— Ha?

— Men... men seni hali ham yomon ko'raman.

Komil kuldi.

— Men ham seni.

Ammo u yolg'on, ikkalasi ham buni bilardi.

***

Qor to'xtadi.

Uchinchi kun ertalab quyosh chiqdi — birinchi marotaba ikki kundan beri. Ular derazadan tashqariga qarashdi — oq, toza, jimjit.

— Biz ketishimiz mumkin, — dedi Komil.

— Ha, — rozi bo'ldi Diana. — Mumkin.

Ammo hech kim qo'zg'almasdi.

Ular adyol ostida yotardi, tanalar bir-biriga yopishib. Diana uning ko'kragida bosh qo'ygan, Komil esa uning sochlarini silab turardi.

— Biz chiqsak, — dedi Diana, ovozi past, — nima bo'ladi?

— Bilmayman, — javob berdi Komil.

— Biz yana dushmanmiz?

Komil jim qoldi. Keyin:

— Ehtimol.

Diana boshini ko'tardi, unga qaradi.

— Ehtimol emas, — dedi u. — Aniq.

— Nega? — so'radi Komil.

— Chunki bu bizning dunyomiz, — dedi Diana. — Tashqarida. Bu esa... bu boshqa dunyo edi.

Komil uning yuziga tikilib qoldi. Va u birinchi marta ko'rdi — uning ko'zlaridagi yosh.

— Diana...

— Yo'q, — kesdi u, boshini chayqab. — Hech narsa dema. Shunchaki... qo'y.

U o'pishardi — oxirgi o'pish. Uzoq, chuqur, achchiq. Keyin u turib, kiyina boshladi.

Komil uni kuzatdi. U uning dunbalari ustiga ich ishton, shimini, ko'kraklari ustiga lifchik va ko'ylagini kiyganini kuzatdi. U uning tanasi yopilayotganini ko'rardi va uning ichida allanima sinayotganini his qilardi.

Nihoyat Diana tayyor edi. U eshik tomon yo'nalishdi, keyin to'xtadi.

— Komil, — dedi u, orqaga qaramasdan.

— Ha?

— Agar biz... agar biz tashqarida uchrashsak...

— Bilaman, — dedi Komil. — Men ham.

Diana boshini liqilltdi. Keyin eshikni ochdi va chiqib ketdi.

Komil yolg'iz qoldi.

***

Bo'ron o'tib ketgan edi, ammo ularning ichida yangi bo'ron boshlanardi.

Komil Dianani kulbadan chiqib ketayotganini tomosha qildi. Uning qadamlari qorda izi qoldi, keyin u daraxtlar orqasida g'oyib bo'ldi. U ketdi, o‘zi bilan birga kulbadagi issiqlik, yovvoyilik, o'sha lahzalar ham olib ketdi.

Komil o'zini yolg'iz his qildi — birinchi marotaba yillar ichida haqiqiy yolg'izlikni his qildi. U adyolga qaradi — hali ham ularning tanalarining isi, issiqligidan nam edi. U ko'zlarini yumdi va eslardi.

Uning ko‘kraklarining yumshoqligi. Uning ayolligi ustiga qilgan bosimi. Uning boqishi — zavq va og'riqdan chaqnagan ko‘zlarini. Uning qichqirishi — uning nomini aytganida, qanchalik yoqimli tuyulgani.

U o'z boshiga urdi. Nima qildi u? U o'zining eng katta dushmani bilan... u uni... va u bundan zavqlanardi.

Ammo bu zavq emas edi. Bu boshqa narsa edi. Nimadadir, u nom qo'yishga qo'rqardi.

Diana ham yurardi, qor ustida, yolg'iz. Uning ko'zlarida yosh bor edi, ammo u o‘zini yo'qotmasdi. U yurdi, chunki to'xtash — eslash edi.

Uning qo'llari uning tanasi ustida. Uning Asbobi uning ichida. Uning og'zi uning emchaklari ustida. Uning ovozi — uning nomini g'azab va ehtiros bilan aytganida.

U bir-birini yomon ko'rishgan edi. U hali ham yomon ko'rardi.

Ammo endi u boshqa narsani ham bilardi.

U sevardi, oooh bu eng dahshatli kashfiyot bo‘lgan edi.

***

Ular shahar chekkasiga yetib kelishdi — har biri o'z yo'li bilan, har biri yolg'iz. Telefonlari ishlay boshlanadi. Xabarlar keldi — investorlar, mijozlar, uchrashuvlar.

Hayot davom etar edi.

Komil telefonga qaradi. Dianadan xabar yo'q. U kutayotgani ham yo'q edi.

Diana ham telefoniga qaradi. Komildan xabar yo'q. U ham kutayotgani yo'q.

Ammo ular ikkalasi ham bilardi — bu tugamas tuyg‘u edi.

Kulba tog'da qoldi, qor bilan qoplangan, jim va sirli. Ammo uning ichida, adyol ostida, devorlar orasida — ularning haqiqati qolgan edi.

Bir-birini yomon ko'rgan ikkita yurak bir-biriga ehtrosiga tegib ketgan edi. Va ular endi hech qachon avvalgidek qaray olmas edilar.

Qorlar eridi, bahor keladi. Ammo ularning ichidagi qish xotiralari abadiy qolgan edi


Tamom...

Muallifdan hikoyani o'qiguvchi uchun havola: Komil va Diana keyingi kunlarda nima qilishadi? Ular uchrashishadimi? Ular o'zlarining hissiyotlarini tan olishadimi? Yoki nafratning orqasiga yashirinishadimi? Bu savollarga javob... o'zizning qalbizda... Siz ularni baxtli tasavvur qilsez ular baxtli, dushmanlar deb bilsez dushman..