Yangi Yil shukuhi: Soat O'n Ikki...


[Muallifining izohi: Men, erotik yozuvchi sifatida, ayol qahramonning eng yashirin his-tuyg'ularini tasavvur qilishga harakat qilyapman. Bu oson emas — lekin san'at shuni talab qilar ekan urunib ko‘raman.]

***

Yangi yil bazmi Anvarning uyini to‘ldirgandi. Katta mehmonxona zali odamlar, kulgular, shampan qadahlarining jiringlari va musiqadan gavjum edi. Derazalardan tashqarida qor yog'ardi — yangi yilning birinchi qorlari. Lekin ichkarida havo issiq, lekin soxta samimiylik va yashirin niyatlardan og'ir edi.

Men, shunchaki Dilnoza, ko'zlarmda aks etgan chiroqlar nurida turgan holda, ichkaridagi bo'ronni his qilardim. Tashqarida hamma menga qarab kulardi, tabriklar aytardi, go'zalligimni maqtardi. Lekin hech kim bilmasdi — mening ichimda nima bo'layotganini.

Anvarbek — mening erim — zalning o'rtasida turardi. Uning yuzida samimiy tabassum bor edi. U doimo shunday — sodda, ishonuvchan, mehribon bo‘lgan. Uning qo'lida shampan qadahi, u mehmonlarga nimalardir aytayotgan edi. Do'stlariga. Oilasiga va Karimxo‘jaga.

Karimxo‘ja.

Uning ismi mening qalbimda boshqacha jaranglaydi. U Anvarning bolalikdab beri, eng yaqin do'sti. Lekin men uchun u... boshqa inson. U mening gunohim, mening yashirin ehtrosim.

Men Karimxo‘jaga qarardim. U devorga suyanib turardi, qo'lida viski stakani. U qadaxdan xo‘plar ekan, ko'zlari ostidan nigohi menga qaratilgan edi — qorong'u, chuqur, va'dalar bilan to'lgan nigohlar. U doyim ayollar idiyalidagi erkak bo‘lgan, uning tanasi kuchli, sportchilarga xos qomati bor edi. Harakteri han erim Anvarnikidan butunlay boshqacha. Anvar — mehribon, yumshoq, samimiy. Karim esa... shafqatsiz, qattiq, va ayni shu shafqatsizlik meni jalb qilardi.

Soat devoriy soatda 11:50 ni ko'rsatardi.

O'n daqiqa. Atigi o'n daqiqa qoldi.

Anvar doyimgidek bayram oldi tabrigini gapira boshladi:

— Do'stlar! Sizlarni ko'rib juda xursandman! Yangi yil — bu yangi umidlar, yangi orzular vaqti! Men baxtliman — chunki sizlar bor! Eng asosiysi — mening sevimli xotinim Dilnoza bor!

U menga qaradi. Uning ko'zlarida mehr bor edi. Chin mehr. Shu lahza men ichimda nimadir yoriliganini his qildim. Aybdorlik? Uyat? Yo'q. Bu yana boshqa narsa edi. Bu... hayajon edi.

Chunki men bilardim — o'n daqiqadan keyin men Karim bilan bo'laman. Chunki kelishib olgan edik.

Karimxo‘ja menga ko'z qisdi. Juda nozik, juda yashirin lahzada... Hech kim sezmasdi. Lekin men ko'rdim. Hayajon bisdi, sonlarimning orasi allaqachon namlanib qiynala boshlagan edi.

Anvar davom etdi:

— Hamma sog'-omon bo'lsin! Muhabbat, baxt, tinchlik! Yangi yilda hammamizga!

Qadahlar ko'tarildi. Kulgular. Tabriklar.

Men shampanni ichib yubordim — bir yutishda. Mening tomog'im qurib ketgandi. Yuragim shunday tez urardiki, men uning tovushini eshitaman deb o‘lashni o‘zidanoq hayajon dengiziga cho‘kardim.

Karimxo‘ja menga yaqinlashdi. U Anvarning yelkasiga qo'l qo'ydi:

— Do‘stim, sen haqiqatan ham baxtli odamsan. Dilnoza — ajoyib xotin.

Anvar kuldi:

— Bilaman, jigar! Men juda baxtliman!

Karimxo‘ja menga qaradi. Uning ko'zlarida boshqa narsa yonardi. Albatta men tushundim — vaqt keldi.

Men sekin Anvarning yonidan o'tdim. Uning qulog'iga pichirlardim:

— Azizim, havo olishga chiqaman. Bu yer juda issiq.

Anvar bosh irg'ab qo'ydi:

— Albatta, jonim. Sovib ol.

Men balkon tomonga yurdim. Yuragim tez, betartib dukurlardi. Orqamdan Karimxo‘janing qadam tovushlarini eshitdim — u ham ketayotgan edi. Hech kim e'tibor bermadi. Hamma bayram shavqida, o‘zi bilan ovora.

Balkondan chiqdim. Qor elab yog'ardi. Sovuq shabada yuzimga urdi. Lekin ichimdagi olov hovuri bosilmadi.

Bir necha soniyadan keyin Karimxo‘ja yonimga chiqdi. U derazani yopdi. Biz ikki gunohkor, hiyonatkorla yolg'iz qoldik, balkonda qorong'i tunning ichida, sarosimalik bilan bir birimizga boqqancha.

— Dilnoza...

Uning ovozi past, shahvoniy edi. Shu ovoz mening ko‘kraklarimni qotirdi, hajonimni oshirdi.

Men javob bermadim. Faqat unga qarardim. Uning yuziniga, uning ko'zlariga, ug‘ing lablariga...

U bir qadam yaqinlashdi. Keyin yana bir qadam. Nihoyat uning qo'llari mening beliga tegdi.

— Ichkari o'taylik, — u pichirladi. — Xonaga.

Men bosh irg'ab qo'ydim. So'z aytishga qudratim ham, juratim ham yo'q edi.

Biz balkondan — Anvar ikkimizning yotoqxonamizga o‘tdik. Bizning to'shagimiz, bizning xonamiz, bizning eng shaxsiy joyimiz. Ooo, men shu yerga uning eng yaqin do'stini olib kirayotgan edim.

Eshik yopildi.

Soat 11:55 edi.

Besh daqiqa.

Karimxo‘ja menga qaradi. Uning ko'zlari, ichkaridagi shahvoniy yirtqichlikni aks ettrib turaredi. Men esa ayni shu damda o‘sha yirtqichlikni ozod bo‘lishini xohlardim.

Uning qo'llari mening belarimdan sirpanib orqa sharlarimga tegdi. Asta g‘ijimlab erkalatar ekan, meni o'ziga tortdi. Mening emchaklarim uning kuchli ko'kragiga bosindi. Men uning qattiq, issiq nafasini yuzimda his qilardim.

— Dilnoza, — u pichirladi. — Sen shunchalar chiroylisan.

Mening qo'llarim uning yelkalaridan oshib, barmoqlarim uning muskuli ko‘kraklari bo‘ylab sirpandi.

''Una haqiqiy erkak jussasi bora!''

Hayolimda kezayotgan bu fikrlar, men yaqinlik lahzasiga tayyor qildi.

U engashti, uning lablari menikiga bosildi. Uning o'pishi shafqatsiz, talabchan edi. Lablarimdan so‘ra so‘r, tili mening og'zimga kirdi. Men ham unga munosib javob berdim. Ikkimiz ham bir xil yutoqqan kishilardek lablarimiz, tillarimiz bilan o‘ynashar edik. Mening nafasim dimog‘imga tiqilar va men bundan yovvoyilarcha zavqlanardim.

Uning qo'llari mening ko'ylagimni yecha boshladi. Tugmalar yechildi — birin-ketin. Har bir tugma yechilganda, mening qalbimdagi aybdorlik ham yechilardi. Aqlan men buni xohlayman.

Ko'ylagim yerga tushdi. Mening emchaklarm, lifchik ichida erkin, judayam mukammal edi.(Harqalay oshig‘imning fikri bo‘yicha.) Karimxo‘ja orqaga chekinib menga qaradi. Uning ko'zlarida nafs va shavatning cheksiz ochlikgi zuhr edi.

— Qanday go'zalsan, — u iljayib pichirladi.

Uning qo'llari mening emchaklarimga tegdi, lifchik tashqarisidan. U matoning nafis shaklidan ilhomlanayotgandek ularni ushladi, bosdi. Men ixtiyorsiz ingrab yubordim. Uning barmoqlari emchaklarimning uchlarimni topdi, allaqachon qotib sezgir! Dag‘al barmoqlar, jonimga ozor berib so‘rg‘ichlarni qattiq burab qo'ydi. Go‘yo mening ichimda zanjir elektr zaryadidek to‘lqin o'tib ketdi.

Men uning ko'ylagini yichtib tashladim, shunchalik hayajonda edimki buni qanday qilib qilganimni bilmayman. Lekin uni kiyimi yerga tushdi. Uning ko'kragi endi ochiq edi, jindor muskullari kuchli, idyal erkak qomadi. Hozir bu tana menga egalik qiladi degan hayajonda, qo'llarim uning tanasini kezdi, uning issiqligini, quvvatini his qilardim.

Soat 11:57.

Uch daqiqa.

Karimxo‘ja mening shimlarimni yechdi. Ular yerga sirg'alib tushdi. Mening oyoqlarim endi ochiq, egnimda faqat ichki kiyim qoldi. Karimxo‘janing ko'zlari qiziqish bilan o‘sha yerga qarardi, mening sonlarim orasiga, ichki