Qish tunining sovuq shamoli Toshkent ko'chalarida uylanib o'tardi. Shahar markazidagi qadimiy saroy — bir zamonlar boy savdogarning uyi bo'lgan bu bino — bugun alohida hayot bilan to'lib-toshgan edi. Deraza oynalari tashqariga tillarang yorug'lik sochardi, ichkaridan musiqa tovushi eshitilardi — skripka, violonchel va fortepianoning sirli uyg'unligi.

Bu yerga kirishning yo'li oddiy emas. Eshik oldida qora kostyumli qo'riqchi har bir mehmondan oltin bilan bezatilgan taklifnoma va niqob talab qilardi. Niqobsiz — kirish yo'q. Niqob ostida hamma teng edi: boy ham, kambag'al ham, mashhur ham, noma'lum ham. Bu kechaning qoidasi shunday edi.

***

Sariq niqob kiygan erkak — o'zini "Bo'ri" deb ataydigan yigit — saroy zinapoyasidan sekin ko'tarilib borardi. Uning yoshi yigirma sakkiz, tanasi ariq lekin muskulli edi. Qora kostyumi o‘ziga juda mos tushgandi. Niqobi yarmigina yuzini yashirgan, lekin ko'zlari — o'sha qora, chuqur ko'zlari, ochiq qolgan edi.

U bu kechaga tasodifan kelmagandi. Hayotidan zerikkan, har kuni takrorlanib turadigan ishlardan, soxta tabassumlardan, bo'sh suhbatlardan charchagan edi. Bu kecha esa boshqacha bo'lishini xohlardi. Bu yerda u o'zini bo'shatishi, hech kimga hisob bermay tunni o‘tqazishi mumkin edi.

Raqs zali keng va haddan ziyod hashamatli edi. Shiftdagi qandillar yorqin nur sochardi. O'nlab niqobli odamlar raqs tushardi — kimdir ko'k, kimdir qizil, kimdir kumush niqob kiygan. Hamma sirli, hamma bir-biriga begona.

Bo'ri zalga kirib, bir burchakda turdi. Ko'zlarini yumdi, musiqaning ritmini his qildi. Keyin ko'zini ochdi — va uni ko'rdi.

***

U zalning narigi tomonida turardi. Oq libosli, oppoq niqobli ayol. Niqobi qorday oppoq, bezaklari kumushdan yasalgandi. Uning qomati tekis, yelkalari ochiq, sochi uzun va qora — orqasiga to'kilib tushgandi. U harakatlanmay turardi, xuddi muz haykal kabi.

Bo'rining yuragi tezroq ura boshladi. U ayolni harakatlanmay, kuzatib turar edi. Ayol ham uni sezib, boshini sekin Bo'ri tomonga burdi. Ularning ko'zlari to'qnashdi.

Musiqa yanada baland ohangda yangrayotgandek tuyuldi. Ayol birinchi qadam tashladi. U sekin, lekin qadamlari ishonchli tarzda Bo'ri tomon siljidi. Uning yurishi go'yo suv oqimiga o'xshardi — yumshoq, lekin kuchli. Bo'ri ham u tomonga qadam tashladi.

Ular raqs maydonining o'rtasida uchrashishdi. Hech kim so'z aytmadi. Bo'ri qo'lini cho'zdi — ayol uni qabul qildi. Ularning barmoqlari bir-biriga tegdi — sovuq va issiq, muzd va olovdek.

Musiqa ritmi tezlashdi. Ular raqs tusha boshladilar.

***

(Bo'rining ichki ovozi:

Men uning kimligini bilmayman. Ismi nima? Qayerdan kelgan? Nimaga bu yerda? U haqida hech narsa bilmayman. Lekin uning qo'li mening qo'limda. Uning tanasi mening tanamga yaqin. Va bu yetarli, menimcha.)

Men unga qarayman, uning siynalari — ular libosi orqasidan ko'rinib turibdi. To'liq, yumshoq, xuddi ikki anor kabi. U raqs tushganida tanasiga monand, ajib tebranadi. Men nazar tashlamaslikka urinaman, lekin qila olmayman. Uning beli ingichka. Huddi shoyirlar triflagandek, chumoli bel. Ataydan qo'llarimni biroz pastria uchlayman, kaftim uning dunbasiga tegayotganda, uning tanasi biroz silkinadi. Xuddi elektr toki urganday.

***

(Qor Malikasning ichki ovozi:

Bu maskaradga kelib to‘g‘ri qildimmi? Shubhasiz to‘g‘ri qaror. Niqob ostida men erkinman. Hech kim bilmaydi kim ekanligimni. Uyda meni "xonim", ishda "direktor", jamiyatda "hurmatli shaxs" deb chaqirishadi. Ammo bu yerda men shunchaki ayolman, ozod ayol.)

Bu yigit — "Bo'ri" deb atayotganim — u yosh. Men uning yosh ekanligini sezyapman. Uning qo'llari kuchli, lekin yumshoq. U meni ehtiyotkorlik bilan ushlab turibdi, xuddi sindirib qo‘yishdan qo'rqayotgandek.

Lekin men sindirilmayman. Men po'latdekman. Men muzman... Hayot, ishtimoyi cheklovlar, ish meni muzga aylantrgan. Lekin uning olati — ha, men uni his qilyapman — u meni kindik ostimda sezilmoqda, u meni eritmoqda.

***

Raqs davom etardi. Ular aylanardi, bir-birlariga yaqinlashardi, keyin uzoqlashardi. Ularning harakatlari musiqa bilan uyg'unlashardi. Boshqa raqschilar ularni sezishdi va yo'l berishdi. Xuddi zalda faqat ular ikkisi qolgandek tuyulardi.

Bo'rining qo'llari ayolning beliga, keyin orqasiga o'tdi. U uning yumshoq belini his qildi — yumaloq, ammo qattiq ham. Ayol biroz egildi — uning ko‘kraklari Bo'rining ko'kragiga tegdi. Ikkalasi ham nafas olishni buzuldi.

Musiqa to'xtadi. Lekin ular ajralmadi, harakatlanmadi. Bir necha soniya, bir-birlarining ko'zlariga tikilib jim qoldilar.

Keyin ayol — Qor Malikasi asta pichirlab dedi:

— Keling.

Faqat bitta so'z. Lekin bu so'z yetarli edi.

***

Ular zaldan chiqishdi. Hech kim ularga e'tibor bermadi — bu kechada hamma o'z dunyosida edi. Ular uzun yo'lak bo'ylab yurishdi. Yo'lak devorlariga qadimiy rasmlar osilgan edi — qadimgi shohlar, janglar, sevgi sahnalari.

Eng oxirida eshik bor edi. Bo‘ri eshikni ochdi. Ichkarida kichkina xona, yumshoq divan, zayif yorug'lik, deraza ortida tun manzarasi.

Ular ichkariga kirishdi. Eshikni ortlaridan yopishdi.

***

Xonada sukunat hukm surardi. Tashqaridan uzoq, xira musiqa tovushi eshitilardi. Bo'ri va Qor Malikasi, hali ham niqoblarini yechmagan bir-birlariga qarab turdilar.

Ayol Bo‘rining biroz yosh, salgina hayajonda ekanligini sezib, o‘zi birinchi harakat qildi. U oldinga qadam tashlab, yigitning ko'kragiga qo'lini qo'ydi. Bo'ri o‘zini dadil tutib, og‘ir, chuqur nafas oldi.

— Niqobni yechmaylik, siz rozimisiz? — ayol pichirlab so'radi.

— Ha.

Faqat bitta so'z. Lekin bu so'z hamma narsani anglatardi.

***

Ayol Bo'rining yoqasiga qo'lini cho‘zdi. O‘z navbatida yigit ham sekin tortilib, ayol tomon egildi. Ularning lablari uchrashdi. Niqoblar xalal bermadi, o'pish uzoq davom etdi. Dastlab yumshoq, keyin kuchliroq. Bo'rining qo'llari ayolning orqasiga, keyin beliga o'tdi. U yumshoq qisdi — ayol ohista ''hmm'' deya tovush chiqardi.

(Bo'rining ichki ovozi:

Uning lablari namuncha shirin. Garchi tajribasiz bo‘lsakda, tili tilim bilan, labi labim bilan yaxshi o'ynamoqda. Yaqinroq kelsangchi?! Uning siynalari... Uhhh, men ularini his qilmoqdaman — u mening ko'kragimga bosilishi... Men ularni qo'lim bilan his qilmoqchiman. U etiroz bildirmas...)

Bo'ri qo'lini ko'tardi, Anorni shaklini ohista ushladi — to'liq, yumshoq, lekin qattiq. Ayol bir lahza entikib, boshini orqaga tashladi, ko'zlari qiyildi.

— Davom eting — u pichirladi.

Bo'ri ikkinchi ko‘krakni ham ushladi. Ularni ohista bosdi, siladi, keyin kuchliroq qisdi. Ayol nafasi tartibsizlandi. Uning qo'llari Bo'rining orqasiga o'tdi, ushlashga joy izlagandek kezdi.

***

Ular divanga yaqinlashishdi. Ayol Bo'rini ohista itarib divanga o'tqazdi. Bo'ri o'tirdi — ayol uning tizzasiga o'tirdi. Ularning tanasi bir-biriga yopishdi.

(Qor Malikasining ichki ovozi:

U biroz yoshlikiga boryabdimi? Meni hafa qilishdan qo‘rqayotgandek, juda ehtiyotkor... ''Dadil bo‘l azizim men senga yordam beraman!'' sening ustingda
o'tiraman. Mana azizim