men uni his qilyapman — u qattiq. Juda qattiq. Bu tuyg‘u, sen uni tushunyabsanmi? Men harakat qilsam, u kuchayadi. Men harakat qilaman.)

Ayol beliga qo'llarini qo'ydi, harakatlanishni boshladi — oldinga, orqaga. Bo'ri nafasi og‘irlashdi, yuzida mamnuniyat qotib qoldi. Uning qo'llari ayolning orqasidan o'tdi, qattiq ushlab oldi.

— Siz... — Bo'ri boshlay dedi, lekin ayol uni labidan o'pdi.

— Gapirmang.

***

Ayol Bo'rining ko'ylagini yecha boshladi. Tugmalarni bir-bir ochdi — sekin, ma'noli. Har bir tugma ochilganda, u ko'kragidan o'pdi — avval yuqoridan, keyin pastga.

Bo'rining ko'ylagi yerga tushdi. Uning tanasi ochildi, ozgin muskulli, lekin yosh. Ayol qastdan yoki shunchski qo'llarini uning ko'kragiga qo'ydi, tirnoqlari bilan qattiq chizdi. Bo'ri beixtiyor ihrab yubordi.

Keyin ayol bu ishidan hijolat tortgandek uni o‘pib qo‘ydi va o'z libasining orqa qismini bo'shata boshladi. Zamok sekin ochildi. Libos yelkasidan pastga sirg'alib tushdi. Ko‘kraklari ochildi — to'liq, qattiq, qizg'ish.

Bo'ri bir lahza nafas olishni unutdi.

(Bo'rining ichki ovozi:

Vohh. Ular naqadar go'zal. Juda go'zal. Men ularni ko'rish bilan kifoyalanmayman, yo'q — men ularni his qilishim kerak.)

U qo'llarini cho'zdi, tomirlari ko‘rinib turgan oppoq ko‘kraklarni ushladi. Ular yumshoq, yoqimli edilar. U bosh egildi va birini og'ziga oldi.

Ayol qitiqlovchi, tasirchan teginishdan entikib boshini orqaga tashladi, qo'llarini Bo'rining sochiga solib, uni boshini o'ziga ko‘ksiga bosdi.

— Ha... ha... davom eting...

Bo'ri so‘rg‘ichlarni so'ra boshladi, til bilan aylantirdi. Keyin ikkinchisiga o'tdi. Ayol tanasi titradi, pasti asbob ustida harakat qildi — oldinga-orqaga, oldinga...

***

Bo'ri ayolni divanga yotqizdi. Libos to'liq yechildi. Ayol yalang'och yotardi — faqat niqob qolgan edi. Bo'ri uning tepasida turdi, oyoqlariga qaradi — go‘zal uzun, tekis. Keyin sonlar orasiga, tuksiz pushti, lablar orasi yarqirab turgandek. U bir lahza, nima qilmoqchi, nima qilayotganini anglamay qoldi. U tizzalanib o'tirdi. Qo'llarini ayolning soniga qo'ydi, sekin oyoqlarini ochdi. Ayol qarshilik ko'rsatmadi.

(Qor Malikasining ichki ovozi:

U meni kuzatib turibdi, nigohi ammasini ko‘ryabdi. U namuncha termuladi? Ko‘kraklarim, kindigim, quyi joyim hamma joyim. Lekin men uyalmayman... Ohh, u nima qilmoqchi? Ha, men buni xohlayman. Ha... Ha... Azizim men shuni xohlayman.)

Bo'ri qo'llarini nozik yerga yaqinlashtirdi. Barmoqlari bilan siladi — yumshoq, ehtiyotkorlik bilan. Ayol tanasi silkindi.

— Iltimos... — pichirladi ayol.

Bo'ri boshini egdi. Tili ayol jismining eng nozik yeriga tegdi.

Ayol qichqirig‘ini bosolmadi, ovozi xonadagi sukunatni buzdi. Bo'ri til bilan aylantirib, ichkariga kiritdi. Ayol qo'llarini uning sochiga solib, boshini o'ziga bosdi.

Bu ikkisigayam begona tuyg‘u bo‘lsada, bu uslub haqida ozmi ko‘pmi eshitgan, ozlaricha tasavur qilishshgandi. Ammi haqiqiyda, buni lazzati tarifsiz edi.

— Ha! Ha! To'xtamang! — pichirladi ayol.

Bo'ri tezlashdi. Til harakat qilardi — ichkariga-tashqariga. Ayolning tanasi titrardi, oyoqlari yigitning yelkasiga ko‘tsrilgan edi. Uning o‘zi ham ixtiyorsiz harakat qilardi, ichidan mo‘l suyuqlik oqa boshladi.

Va keyin ayol cho'qqini his qildi, tanasi qotib qoldi, og'zidan tovush chiqmadi — faqat ichki qichqiriq. Bo'ri davom etdi, oxirigacha.

***

Ayol divanda yotardi, nafas olishga urinardi. Bo'ri turdi, shimini yechdi. Asbobi ochildi — katta emas, ammo qattiq, qalin, jang boshlashga tayyor.

Ayol ko'zini ochdi, erkaklik azosibi ko'rdi.

— Keling — u shivirladi.

Bo'ri ustiga chiqib, ayolnikiga qo'ydi — ayol tanasi shilimshiq, bunga tayyor edi. Birgini siltash, asbob devorlarini cho‘zib ichkariga kirdi.

Ayol o‘ziga hos mayin titroqda qichqirdi — zavqdan, og'riqdan. Ayol ovozi tasirida, yigitda ikkilanish boshlanib, tartibsiz bir necha zarba berdi.

— Davom eting — ayol yigit ko'zlariga muloyim qaradi. — Davom eting!

Bo'ri kulimsiradi, so‘ng harakat qilishni boshladi. Dastlab sekin — ichkariga, tashqariga. Keyin tezroq va bir ritimga tushib oldi. Ayolning orqasi, yigitning soniga tegardi, zarba kuchi esa dirkillama ko‘kraklarida akslanardi.

(Bo'rining ichki ovozi:

Uning tanasi santkirona nafislik uyg‘unligi, ayolliki azosi esa juda issiq, kirish qismi esatik tor. E voh, u munchalar mukammal. Men esa ana shu go‘zallikning ichidaman.)

Bo'ri qo'llarini ayolning orqasiga qo'ydi, ko'tardi. Ayol ham o‘z navbatida tizzalarini ko'radi. Ular yanada chuqurroq birlashishdi.

— Qattiqroq! — ayol ingradi. — Qattiqroq, azizim!

Bo'ri tezlashdi. Divanning g‘ichirlashi, ularning hansiroq nafasi, tanalarning bir-biriga urilish tovushi — xonani shovqin bilan to'ldirdi.

Ayol ikkinchi marta cho'qqini his qildi. Uning tanasi qotib qoldi, azosi mustaqil organga aylangandek yigit olatini siqib, harakat qilardii. Bo'ri ham to‘lqin kelayotganini his qildi.

— Ahhh...

Bo'ri ayoldan uzoqlashishga harakat qila boshladi. Biroq ayol oyoqlari bilan uning belini qulflab oldi.

— Ichimga! — ayol ehtiros olivida qichqirdi. — Ichimga!

Bo'ri hayrat, biroz hayajon qorishgan nigohlarini ayolga qadagancha, oxirgi marta harakat qildi va cho'qqidan qor ko‘chdi. Asbobidan ajralgan qaynoq suyuqlik yolning qudug‘i tubida o‘z izlarini qoldirdi.

***

Ular divanda yotishdi. Tanalar bir-biriga yopishgan, nafaslar og'ir. Bo'rining olati hali ham ayol ichkarida edi.

Tashqaridan soat urdi. O'n ikki marta. Yangi yil keldi.

Ayol Bo'rining ko'zlariga qaradi.

— Rahmat, azizim — u pichirladi.

Bo'ri javob bermadi. Faqat uni, oxirgi marta o'pdi.

***

Bir soatdan keyin Bo'ri xonadan chiqdi. Ayol divanda yotgancha qoldi. Ular xayrlashmadi, xayrlashish kerak emas edi.

Bo'ri zalga qaytdi, musiqa hali ham yangrayotgan edi. U niqobini to'g'rilab, zal bo'ylab yurdi. Hech kim unga e'tibor bermadi.

U saroydan chiqib ketdi. Tashqarida qish shamoli esardi. U ko'chada turgancha, bo‘ri tasviri tushurilgan niqobini yechdi, osmonga qaradi. Yulduzlar porlab turardi.

(Bo'rining ichki ovozi:

U mukammal ayol ekan! Men uning kimligini hech qachon bilmayman... Balki bu yaxshi. Bu saqlanishi kerak sir...)

***

Saroy ichida, o'sha xona, Qor Malikasi hali hamon shu yerda. Libosini kiydi, niqobini tekshirdi. Oyoqqa turdi, deraza oldiga bordi.

(Qor Malikasining ichki ovozi:

Ertaga men yana o'sha sovuqqon ayolga aylanaman. Uyga qaytaman, sohata tabassumimni taqaman, o'z rolimni o'ynayman. Men shunday yashaganman, yashayman... Lekin bugun kecha... bugun kecha men haqiqiy o‘zligimda edim.)

U xonadan chiqdi, yo'lak bo'ylab yurdi. Hech kim uni ko'rmadi.

Saroy eshigidan chiqqanda, u oxirgi marta ortiga qaradi. Musiqa hali ham yangrayotgan edi, niqobli odamlar raqs tushayotgan edi.

U osmondan qor yog'ayotganini ko'rdi. Oppoq, toza.

U, qor malikasi niqobi ostidan tabassum qildi va ketdi.

***

Muallifdan:

Ikki begona odam bir kechada uchrashishdi. Bu kechada ularning ismlari yo'q, o'tmishlari muhim