Seuldagi yomg'irli kecha...


Bekzod:
Birovga aytsam ishonmaydi, qilgan ishlarimni ko‘rishganda meni katta odam, o‘zimni ko‘rganda ancha yosh ekan deyishadi. O‘ttiz ikki yoshdaman Toshkentda o'zimning IT kompaniyam bor — dasturiy ta'minot, mobil ilovalar, elektron tijorat. Yetti yil mehnat, tun-u kun ishlashim, raqobat, stress — barchasi meni shu nuqtaga olib keldi: Seulga, xalqaro biznes forumiga, VIP mehmon sifatida.

Aprel oyi edi. Seul shamoli sovuq, lekin nafasimni qaytara olmadigan darajada emas. Shunchaki g'alati — sovuq va nam, xuddi birovning nafasi yuzimga tegib turganday. Men mehmonxonadan (Grand Hyatt Seoul, Itaewon tepaliklarida joylashgan) tushib, taksiga o'tirdim. Haydovchi koreyscha nimadir dedi, men inglizcha manzilni takrorladim: Gangnam, biznes-markaz, forum zalasi. U bosh irg'adi. Mashina yurdi.

Tashqarida Seul manzarasi oqib o'tardi — neon chiroqlar, baland binolar, kecha soat o'nda ham to'xtovsiz harakatlanuvchi odamlar. Mening qalbim hotirjam edi. Men ohirgi yillarda shunday edim — tabiatim tinch, vaqtim hisoblangan, his-tuyg'ularni hamyonga ko'mib, faqat mantiq va biznes bilan yashaydigan odam. Bir so‘z bilan aytganda, oq-qora tasvirli.

Lekin o'sha kecha mening hayotim o'zgardi, yana rangli qaytdi.

Forum ikki kun davom etdi. Uchrashuvlar, prezentatsiyalar, biznes-kartochkalar almashinuvi, kechalari ziyofatlar. Ikkinchi kun kechqurun men charchagan edim — nafaqat jismonan, balki ruhan ham. Bu soxta tabassumlar, soxta samimiylik, "keling hamkorlik qilaylik" degan gaplar — barchasi meni zeriktirib yubordi. Men mehmonxonaga qaytishni o'yladim, lekin birdan ongli ravishda o'zimni shahar markazida, Gangnam ko'chasida ko‘rdim.

Yomg'ir boshlandi. Dastlab mayda tomchilar, keyin kuchliroq. Men soyabon olmagan edim. Atrofga qaradim — eng yaqin joy, "Blue Rain" deb nomlangan bar edi. Neon yozuv ko'k rangda yonib-o'char edi. Men ichkariga kirdim.

Bar yarim qorong'i, faqat peshtaxta ustidagi chiroqlar va burchaklardagi mum shamlar yorug'lik tarqatardi. Ichkarida o'n-o'n besh kishi bor edi, aksariyati koreyslar. Barmen, o'ttiz yoshlardagi erkak, qora sochli, inglizcha gapirardi — menga joy ko'rsatdi. Men peshtaxta yonida o'tirdim, viski buyurdim.

O'sha payt uni ko'rdim.

U burchakda, deraza yonida, yolg'iz o'tirgan edi. Ko'ziyoshlardan namlangan, tekis qora sochlari yelkalarigacha, tushgan. Yuzi oq — chinni qo'g'irchoqnikidek oq, lekin jonli. Kiyimi oddiy, oq futbolka, qora shim, lekin uning tanasiga shunday yopishib olgan ediki, ko‘rgan hamoni uning shaklini tasavvur qildim. U o‘sprin qizlardek ozg‘in, lekin ayolona yetilgan, ko‘krak egriliklari, nozik beli, kichkina elkalar, uni judayam ko‘zga yaqin qilgan. U yig'lardi. Ovoz chiqarmay, shunchaki ko'z yoshlar yuzini nam qilardi.

Men odatda bunday vaziyatlarda aralashmayman. Lekin o'sha kecha — bilmayman nega — o'zimni tutolmadim. Men bir stakan viski olib, bir stakan sharbat olib uning stoliga bordim.

— Salom, — dedim inglizcha. — Kechirasiz, men... siz yaxshimisiz?

U boshini ko'tardi. Ko'zlari qizgan, lekin ular juda chiroyli edi — qora, chuqur, katta. U meni ko'rib, hayron bo'ldi.

— Siz... kimsiz? — dedi u inglizcha, leykin talaffuzi koreyschaga o'xshardi.

— Men Bekzod. O'zbekistondan. Siz yig'layapsiz. Yordam kerakmi?

U jim qoldi, keyin boshini chayqadi.

— Yo'q. Lekin... rahmat.

Men o'tirishni so'radim. U ruxsat berdi. Men sharbat quyulgan stakanni unga yaqin surib, unga qaradim.

— Nima bo'ldi?

U yana ko'z yoshlar to'kdi, lekin bu safar gapirdi:

— Men... men stajyor edim. K-Pop guruhida. Uch yil mashq qildim. Bugun menga etarli emasligimni aytishdi. Ular, men juda katta emasligimni, juda oddiy emasligimni aytib, meni tashlab ketishdi.

Uning ovozi siniqqan, lablari pirpirab, huddi yaqiniga dardini yorayotgan qizdek multrab boqdi. Men uning qo'lini ushladim — u shunchalik mayda va sovuq ediki, yuragim ezildi.

— Sizning ismingiz?

— Min-Ji.

— Min-Ji, — takrorladim. — Ular noto'g'ri aytishgan. Siz... siz go'zalsiz.

U ko'zlarimga qaradi. Va o'sha lahzada, bu oddiy ta'rif emasligini his qildin. Uning yuzi, ko'zlari, tana — barchasi mening ichimda yoqimli tuyg‘ularni qo'zg'atdi. Men ko‘p yillardan buyon, ishimga berilib, buday insoniy tuyg‘uni his qilmagan edim.

Biz ikki yaqin insondek gaplashdik. Bir soat, ikki soat. U menga hayoti haqida gapirib berdi, qanday qilib Pusandasn Seulga kelgani, qanday mashhur bo'lish, sahnada turishni orzu qilgani haqida. Men unga o'z hayotim haqida gapirib berdim — biznes, muvaffaqiyat, va yolg'izlik. U tushundi. Men esa uni tushundim.

Soat ikki bo'lganda, bar yopilayotganini e'lon qildi. Biz suhbatlarimiz uzulub qolganidan xafa bo‘lgandek tashqariga chiqdik. Sovuq yomg'ir hamon maydalar yog'ardi. Biz taksi kutib bir muddat turib qoldik. Bu orada Min-Ji titrar qoldi, men kiyimimni yechib, uning yelkasiga tashdim.
U minnatdor tazim bilan jilmaydi, allaqnday kares filimini eslab, vaziyatimizni o‘xshashligi haqida gapirdi. Men esa jimgina tingladim, tasuf bilan seryallar ko‘rmasligimni aytib uni hafa qilgim kelmadi.

— Sizning mehmonxonangiz qayerda? — deb so'radim, taksi mashinasi yaqinlashib kelayotganini ko‘rgach, taraddut orasida.

— Men... menda mehmonxona yo'q. Men do'stimni uyida yashayman, lekin bugun... bugun men unikiga qaytishni xohlamayman.

Men eshikni ochgancha ikkilanib, taklif qildim:

— Mening mehmonxonam yaqin. Grand Hyatt. Agar xohlasangiz... qola olasiz. Men sizga alohida xona beraman yoki... yoki shunchaki qahva ichib dam olishingiz mumkin.

U mening ko'zlarimga qaradi. Yengil tazin bilan javob berdi:

— Ha.

***

U taksida jim, hayolchan edi. Uning qo'li meniki yonida, oramizda masofa bo‘lsada men uning issiqligini his qilardim. Mashina Itaewon tepaliklariga ko'tarildi. Mehmonxona eshigi oldida to'xtadi. Biz tushdik.

Qabulxonada xodim koreyscha nimadir dedi. Men inglizcha javob berdim. U kalit berdi — mening xonam, 14-qavat, 1408-xona. Lift ichida biz jim edik. Lekin bu jimlikda, o‘ziga hos nimadir bir edi. Bir so‘z bilan aytganda, o‘zaro iliqlik... Yonimda turardi, boshini pastga tushirgandi, qo'llari titrardi. Gog-gohi ko‘z ostidan qarab qo‘yardi.

Biz xonaga kirdik. Xona katta, yer to'shak, katta deraza Seul manzarasi ko‘ringan, kichkina divam, stol. Min-Ji ichkariga kirdi, atrofga qaradi.

— Bu... juda chiroyli, — dedi u.

— Rahmat. Siz... siz choy yoki kofe xohlaysizmi?

U boshini chayqadi. Keyin menga yaqinlashdi. Juda yaqin. Men uning yuzini ko'rdim — yomg'irdan nam, ko'zlari hali qizil, lekin ular mening ko'zlarimga oshiqona dadillik bilan tikilib turardi.

— Bekzod, — dedi u. — Men... men bugun o‘zimni juda yomon his qilyapman. Men... men yolg'iz bo'lishni xohlamayman.

Men uning ma'nosini tushundim. Lekin yuqoriga qarab, jilovlanib turgan ko‘zlarga qarab shunchaki ketish... va javob berdim:

— Sen yolg'iz emassan.

Men uni o'pdim.

***

Shunday lahzalar bo‘lar ekanki, tananing o‘zi qaror qabul qilar ekan. Men uni o‘pdim. Uning lablari