mening yuzimni ushladi, ikki qo'li bilan, va o'pdi — ehtiros bilan.
— Rahmat, — pichirladi u. — Rahmat...
Tashqarida yomg'ir hali yog'ardi, tomchilar derazaga urulardi. Min-Ji mening qo'llarimda edi, boshi mening ko'ksimda. Men uning sochlarini silardim.
— Bu kecha men o'zimni tirik his qildim, — dedi u.
Yana allanimalar haqida uzoq pichirladi, ammo extirosga boy jumlalarni ayrimlarini tushundim
— Men ham, — shunchaki javob berdim.
Biz uxlab qoldik. Tong otdi. Men uyg'onganimda, u yo'q edi. Faqat bir qog'oz yotardi — koreyscha va inglizcha yozuv:
"Bekzod, rahmat. Sen menga eslatding, men nafaqat stajyor emasman. Men ayolman. Men tirik insonman. Sen yaxshi odamsan. Yaxshi yo'l. — Min-Ji"
Men o'sha qog'ozni hali ham saqlayman.
***
Men Seuldan, Toshkentga qaytdim. Hayot davom etdi — biznes, uchrashuvlar, shartnomalar. Lekin har safar yomg'ir yog'ganda, men o'sha kechani eslayman. Min-Jini, uning ko'z yoshlarini, ingrashlarini, uning ko‘kraklarini, iffatini men uchun qurbon qilganini, shunga qaramay uning rahmat so'zini.
Men bilmayman u hozir qayerda. Bilmayman u orzulariga erishdimi. Lekin men bilamanki — o'sha kecha, Seuldagi yomg'irda, ikki yolg'iz qalb bir-birini topgandi.
Tamom...