ham shatob ichishga majbur qiladigan bosim o‘tqazganini o‘ylab ancha yumshadi.

— Men seni haqorat qilmoqchi emas edim, — u sekin dedi. — Ammo men seni talantingni uyg'otmoqchi edim. Sen juda umidli aktrisasan. Lekin sen so‘nggi yillarda o'zingni cheklayapsan. Va bu rol — bu rol sening uchun imkoniyat. Ammo faqat agar sen ichingdagi o'sha istedodingni erkinlikka chiqarsang.

Farida qadahni bo‘shatib stolga qo'ydi va unga qaradi.

— Men... men bilmadim nima qilishni kerakligini, — uning ovozi hali ham bir oz titrardi. — Men harakat qildim. Lekin siz to'g'ri aytdingiz — men qo'rqyapman.

— Nimadan? — Baxtiyor so'radi.

— O'zimdan, — Farida javob berdi. — Men doim o‘zimni nazorat qilaman. Men doim "to'g'ri" bo'lishga harakat qilaman. Ammo bu rol... bu rol boshqa narsa talab qiladi. Ishoning men o‘ynashni jon dildan xoxlayapman, ammo men bilmayman qanday qilib uni uddalashni.

Faridani ko‘zlari yoshlandi, chunki shu vaqtgacha, u o‘zini mukammal aktrisa sanab kelgan, sodda, samimiy obrazlarni shu qadar go‘zal ijro etardiki... U allaqachon, ustoz maqomida yurib, yoshlarga maslahatlar berardi. Bugunchi, bugun bir truppa hamkasblari oldida ro‘lga kiraolmagani uchun rejissyordan qancha malomatga qoldi.

Bu sharmandalik!!!

U beixtiyor qahani ko‘tardi, ammo bo‘shligini ko‘rib joyiga qo‘ydi. Baxtiyor yana tez qadahni to‘ldirdi. Farida qadahni ko‘tardi, negadir bu safar yengil o‘tdi, o‘zini ancha yengil sezdi. Oraga uzoq jimlik cho‘kdi, bu vaqtda Baxtiyor ham bir qadah ichib, allaqanday ssenariyni varoqlab chiqdi, keyingi qadahni quyar ekan, Faridaga ham marhamat qilgandek imladi, Faridaning ha qabilidagi kipriq qoqishidan so‘ng shiysha tagidagi sharobni uni qadahiga quydi. O‘zi ham biroz srgak tortdi, chunki Faridaning yuzi o‘zgargan negadir qadahga qarab jilmayib qo‘yardi.

Sharob, avvaliga ko‘ngillarni g‘amdan ozod qilgan bo‘lsa, endi firlarga vasvasa soldi. Baxtiyorning fikrlari chalkashdi, u uziq vaqt Faridaga termulib o‘tirdi.

So‘ng o‘rnidan turib unga yaqinlashdi. U juda yaqin turdi — ularning o'rtasida bir necha santimetr qoldi. Sarob tasiriga tushgan Farida ham o‘zini nari olmadi.

— Men senga yordam beraman, — Baxtiyor pichirladi. — Ammo sen menga va o'zingga ishonishing kerak.

Farida unga qaradi. Uning ko'zlari katta edi, ichida qo'rquv va qiziquvchanlik kurashi kechardi. .

— Qanday? — u pichirladi.

Baxtiyor uning yuziga qo'lini qo'ydi, juda sekin, juda ehtiyotkorlik bilan.

— Sen qo'rqma, — u pichirladi. — Hozir, bu yerda, faqat ikkalamiz bormiz. Hech kim ko'rmaydi. Hech kim bilmaydi. Bu faqat biz ikkalamiz — rejissor va aktrisa. Men senga yordam beraman rolga kirish uchun.

Farida nafasini ushlab qoldi. Uning yuragi urushi tezlashib qulog‘i ostida aks sado berdi. Baxtiyor uning lablariga juda yaqin keldi.

— Men... men bilmayman... — Faridaning ivozi titrab pichirladi.

— Sen his qil, — Baxtiyor pichirladi. — Qo'rqma. Bu faqat rol. Lekin bu rolga kirish uchun sen haqqoniy his qilishing kerak.

Baxtiyor uni lablaridan o'pdi.

Farida bir soniya muzlab qoldi — keyin allaqanday erkinlik bilan javob berdi. Uning lablari Baxtiyorning lablariga tegdi, issiq va yumshoq. Bu o'pish davomiyligi uzoq davom etdi, chuqur va ehtirosli. Baxtiyor uni o'ziga tortdi, uning qo'llari Faridaning beliga o'raldi, Farida esa uning bo'yniga qo'llarini o'rab oldi.

Ular ajralishganda, Faridaning nafasi tez edi, uning yuzida qizarishlar bor edi.

— Bu... bu rol uchunmi? — u soddalik bilan pichirladi garchi aslida nimalar bo‘layotganini yaxshi tushunsada.

— Ha, — Baxtiyor pichirladi, lekin uning ovozida ehtros uchquni bor edi. — Lekin bu faqat rol emas... Bilki... Sen tushunarsan...

U Faridani yana o'pdi, bu safar qattiqroq, ehtirosliroq. Uning qo'llari Faridaning tanasini silay boshladi — orqasi, beli, yuqoriga ko'tarildi. Faridani oyoqlari bo‘shashdi, tomog‘idan ehtrosli xirillash sado berib, u tanasini Baxtiyorning qo‘llariga ishondi.

Baxtiyor uni stolga olib bordi. Farida stolga suyandi, Baxtiyor uning ustiga engashib, titrayotgan qo'llari bilan Faridaning ko'ylagining tugmalarini yecha boshladi — sekin, bir-biri, har bir harakatda bir ishtiyoq, hayajon ruhur edi.

Farida sarosimada, betartib nafas olar, uning ko'zlari bot bit yumulib ketardi. U Baxtiyorning qo'llarini o'z tanasida his qikdi, issiq, kuchli, uyat va ehtirosa to'la.

Ko'ylak yechilib, stulga uoqtrilgach, Faridani egnida nafis to‘rli oq ich kiyim qoldi. Uning yumshoq ko‘kraklar bu shaxvoniy libos ichini to'ldrib yanada go'zal manzarani chizar edi. Baxtiyor bir zumga to'xtadi, ularga qaradi, keyin sekin ilgakini bo‘shatib yechib tashladi.

Go‘yo bir juft anorlar erkin qoldi — katta, yumshoq, biroz egilgan. Uning tugmachalari qattiq, qizg'ish va judayam sezgir... Baxtiyor zo‘r ishtiyoqda, qo'llari bilan ularga tegdi — sekin, erkalab, silab, o‘ynadi. Farida og‘zini ochib, xirillab yubordi, uning tanasi buralib ketdi.

— Fari... sen go'zalsan, — Baxtiyor pichirladi. — Sen shunchalik go'zalki, o‘zin buni bilmaysan.

U boshini egdi va emchak so‘rg‘ichlariga lablarini qo'ydi. Farida labini tishlab, ingrab yubordi — ingichka, yumshoq tovush bilan. Baxtiyor tilini so‘rg‘ichlarni sezgir burmalarida aylantrib, so'ra boshladi — sekin, ehtiyotkorlik bilan, bazan yengil tishlash bilan. Farida qo'llarini uning sochlariga o'rab oldi, ixtiyorsiz uni o'ziga bosardi.

— Baxtiyor, aka... — u pichirlardi.

Baxtiyor esa javob bermadi, faqat davom etdi. Uning qo'llari Faridaning etagini ko'tarardi, yuqoriga, sonlariga, keyin pastroq. U uning ichki kiyimiga tegdi — issiq edi, nam edi.

— Ro‘lingni esla... esala jonin, — u pichirladi. — Sen hozir fohishassan. Sen men uchun fohishassan, eslayabsanmi?

Farida hech narsa demadi, faqat boshini egdi. Uning ko'zlari yopiq edi, uning lablari ochilib ketgan edi.

Baxtiyor uning ichki kiyimini pastga tushirdi. Uning airli maskabi ochildi. Baxtiyor ko‘z tashladi, pushti, go'zal, silliq va nam. Eng muhimi juda ozida. Faridaning pokizaligi unichyanda ilhomlantrdi. Baxtiyor qo'lini o‘sha ziminga qo'ydi, tuksiz terini sekin silay boshladi. Faridani tanasi buralib, nafasi tezlashdi oyoqlari qaltirab, yanada jonsizlandi.

— Sen his qil, — Baxtiyor pichirladi. — Go‘zalim, bu shunchaki ro‘l qo'rqma. Bu o‘zingning haqiqiying... sen tushun, o‘zini erkin qo‘y, obriznga kir...

Baxtiyor, nimadir deyish kerak deb o‘ylar, lekin nimalar haqida so‘zlayotganini o‘zi ham anglamasdi. Farida esa, hatta uni tinglamasdi, u bir narsani his qilardi, qiniga kirib ehtiyotkorlik bilan chayqalayotgan barmoqlarni.

Farida baqirib yubordi, uning tanasi bukildi. Baxtiyor ayol nuqtasini topgan, barmog'ini egib olgancha o‘sha nuqta ustida harakatlantirar edi. Tez keyin sekin, keyin yana tezroq. Farida xirillab, qo'llari bilan stolga tayanib oldi.

— Baxtiyor... Baxtiyor aka... — u ingrab pichirladi, bardoshi tugayotganidan toqatsizlanib.

— Ha, — javob berdi. — Jonim.... sen his qilyapsabmi?

Ayolni aqildan ozish darazasiga yetqazayotganidan zavqlangan Bahtiyor