ikkinchi barmog'ini qo'shdi. Faridani ovozi yanada sayqallandi, uning tanasi tezroq harakatlanar ammo ko‘kraki bilan, stolga yotib qoldi. Baxtiyor ritmni tezlashtirdi — ichkariga, tashqariga, chuqurroq, yanda qattiqroq. U yer juda nam edi, suyuqlik barmog'idan oqib tushar, har harakatda ko‘zacha ichidagi suv ovoz chiqarardi.

— Men... umm... ahhh... — Farida tovushini nazorat qilolmay shivirlar edi.

— Qo'yib ber, — Baxtiyor buyurdi. — O‘zingni qo'yib ber, qo'rqma.

Farida baqirdi — baland, lekin quloqqa yoqimli yumshoq tovushda. Uning tanasi titrar, oyoqlari qaltirar beli bosim bilan bukildi va javob berdi. Suyuqlik Baxtiyorning qo'liga to'kildi.

U sekin barmog'ini chiqardi, uni ko'zlariga qaradi. Farida nafas olardi, uning tanasi terlab ketgan edi.

— Sen his qildingmi? — Baxtiyor so'radi.

Farida bosh irg'adi.

— Ha... — u pichirladi, negadir qalbini qo‘rquv bosdi, ko‘zlarini olib qochdi. — Ha, his qildim...

Baxtiyor tabassum qildi. U Faridaga yaqinlashdi va uni yana o'pdi — sekin, ehtiyotkorlik bilan.

— Endi sen bilasan, — u pichirladi. — Endi sen bilasan rolga qanday kirish kerakligini.

Farida unga qaradi. Baxtiyorning ko'zlarida faqat ehtiros, qiziquvchanlik va boshqa a zuhur edi.

— Ammo... men... ketishim kerak, — u ishonsizlik bilan pichirladi.

Baxtiyor kuldi — yumshoq, muloyi kulgi va uni yelkadidan tutdi.

— Ketma...

Baxtiyor javobini kutmasdanoq uning qo'lini ushlab, bag‘riga tortdi, uni stoldan ko‘trsib, divanga yaqin olib bordi. Farida o'tirdi, Baxtiyor uning oldida turdi. U o'z ko'ylagini yecha boshladi — sekin, ataylab, Farida kuzatishi uchun qilayotgandek.

Ko'ylak tushdi — uning tanasi junli, qorni biroz semiz, ammo juda sog‘lom va kuchli ko‘rinar edi. Keyin u qolgan kiyimlarini ham yecha boshladi. Faridaning hayajoni ishib, nafasi tezlashdi.

So‘ngi libos — va uning asbobi ko'rindi. Katta, qattiq, tayyor. Farida unga qaradi va lablarini tishladi

— Kel, — Baxtiyor buyurdi. — Ko'rsat menga fohisha ekanligingni.
— Yo‘q...
— Bu qiyin emas, bu foxishaning odatiy ishi...
— Yo‘q...

Farida, "men foxisha emasman" deb baqirgisi keldi lekin.. Balki o‘sha sharob to‘la qadahlarni ichmaganda, bu ishdan jirkanarmidi! Ammo Baxtiyor uni sochidan yumshoa ushlab o‘ziga tortganda Farida ixtiyorsiz tiz cho'kdi. Uning yuzida aytarli bir ifoda sezilmas edi. Uning ko'zlari asbobga qadalgancha turardi. Baxtiyorning qistovi va u qo'llarini unga qo'ydi — issiq, qattiq. Baxtiyor bundan zavqlanib xirillab qo‘ydi.

— Jonim, hozirgi vaqtda bu yangilik emas, sen buni qanday qilinishini bilasan... Shunchaki shimgich shirinlikni tasavvur qil...

Baxtiyorning bu so‘zlaridan keyin, Faridaning yuqori qaragan nigohida lahzalik jirkanish yarq etdi. Ammo sochidan ushlagan qo‘llarga itatkorlik ko‘rsatib, asbobni og'ziga oldi — sekin, ehtiyotkorlik bilan. Baxtiyor boshini orqaga tashladi va qiyqirib yubordi. Farida o‘z bilganicha tajribasiz harakatlanar edi — chuqurroq, keyin tashqariga, keyin yana ichkariga. Uning tili shimgich qandni so‘rgandek, asbobni silab aylanar uning lablari qattiq zo‘rardi.

— Farida... — Baxtiyor xirillab uni sochini silafi. — Sen... sen juda yaxshi uddalayabsan...

Farida tezlashtirdi. Uning og‘zi to‘lib, boshi harakatlanar edi. Baxtiyor ikkinchi qo'llarini ham uning sochlariga qo'ydi va uni boshqara boshladi sekin, keyin tezroq.

Bir necha daqiqadan keyin... Farida o‘qchib yubordi, u og‘zidagi spermatozoid qoldiqlarini tuflar ekan, ko‘zlari yoshlanib nafratomuz nigohda Baxtiyorga qaratdi. Baxtiyor aslida bu u qadar jirkanch emasligi amalda isbotlashni istadimi Faridani tizzasiga o‘tqazib labiga lab bosdi. Bir necha daqiqa, ularni qayta ehtros eshiklarini qoqdi. Baxtiyor to'xtadi va Faridani ko‘tardi.

— Endi, — u pichirladi. — Endi haqiqiy vaqti keldi.

U butkul itotda bo‘lib qolgan Faridani divanga yotqizdi. Farida yuzini yuqoriga qaratgan, uning oyoqlari ochiq zamini ekinga tayyor edi. Baxtiyor uning ustiga engashdi, uning asbobi pastiga tegdi.

— Tayyormisan? — u pichirladi.

— Ha, — Farida javob berdi.

Baxtiyor sekin kirib bordi. Farida ingradi — yumshoq, ehtiros bilan to'la tovush. Omoch, zamin bag‘riga chuqur kirdi, to'liq, to'ldirib kirdi. Ular bir zumga bu lazzat og‘ushida jim qolishdi — tanalar birlashgan, nafaslar aralashgan.

Keyin Baxtiyor tebrana boshladi. Avva sekin, ehtiyotkorlikda, keyin tezroq. Farida qo'llarini uning yelkasiga qo'ydi, uning oyoqlari yanada kengriq ochildi. Ular ritmda, tanalair bir-biriga tegib, asbob, qinga kirib-chiqib harakatlanar edilar.

— Baxtiyor aka... — Farida tansining ehtros, tasiridagi bo‘ysunmasligidan lazzat tuyib, ayolona erkalanardi. — Mmmm... Jonim...

— Ha... ha, Go‘zalin... men shu yerdaman... — Baxtiyor javob berdi, uning ovozi bo'g'ilib ketgan edi.

Ular tezlashtirdilar. Bosimdan divan purjunalari kuylayotgandek ovoz chiqardi. Tanalar terlagan, nafaslar qisilgan, bir biriga urulgan nizik yerlar devan ohanggini olqishlagandek qarsak chakardi. Chap, chap, chap... Emchaklar Baxtiyorning ko'ksiga tegib sakrab turar, bu ssenariy yaxshi pichib yetilishu uchun, asbob qattiq va chuqur harakatlanardi.

— Ahhh... men yaqinda... — Baxtiyor bo‘g‘iq baqirdi.

— Ichimga emas... — Farida chiyillab javob berdi.

Baxtiyor tez chiqardi, qo‘llari bilan asbobni siqa boshladi, ayni paytda ikkinchi qo‘llari, Faridaning sonlari orasida edi. Yana bir necha sonya... Baxtiyor quturgan hayvondek pishqirdi. Uning azosi pulsatsiya qilib, suyuqlikni to‘kib yubordi. Keyingi sonyalarda xona Faridaning ingichka ovoziga to‘ldi. Uning tanasi bukildi, zaminidan suyuqlik bosim bilan chiqdi.

Ular bir necha soniya shunday turishdi, nafaslar betarti, keyin sekin yotishdi.

Baxtiyor Faridani o'pdi — sekin, ehtiyotkorlik bilan.

— Sen ajoyib o‘ynading, — u pichirladi.

Farida tabassum qildi, uning ko'zlari toliqib ketgan edi.

— Men... men his qildim, — u pichirladi. — Lekin bu ro‘l edi deb meni aldamang...

Baxtiyor tabassum qildi va uning yoniga yotdi. Ular shunday yotishdi — jimjit, tanalar yaqin, oynadan qor yog'ayotgan ko'cha ko'rinardi.

***

Ertasiga — 31-dekabr, premyera kechasi — Farida sahnada turardi. Butun teatr zali to'la edi, tomoshabinlar kutayotgan edi. Baxtiyor zalda, oxirgi qatorda o'tirar edi.

Spektakl boshlandi. Va Farida — u endi boshqa Farida edi. U fohisha Sonya edi — haqiqiy, ochiq, erkin. Uning har bir harakati, har bir so'zi, har bir qarashi — hamma narsa jonli va haqiqiy edi.

Tomoshabinlar jim edi. Ular kuzatar, his qilishardi.

Spektakl tugaganda — zalda bir necha sonya sukunat hukm surdi. Keyin — qarsaklar. Baland, uzoq, to'xtamaydigan qarsaklar.

Farida sahnada qoldi, tomoshabinlarga qarab turdi, keyin zalning oxiriga — Baxtiyor turgan joyga qaradi. Ularning ko'zlari uchrashdi.

U angladi — san'at va hayot o'rtasidagi chegara yo'qolgandi. Uyat rolga aylangan, rol esa haqiqatga.

Bu — bu faqat boshlanish edimi.

***

Tamom...