Paynetchi juvon...


O‘sha — 2016 yili, men o‘n to'rt yoshda edim. Qish fasli, yangi yil yaqinlashib kelayotgan edi. Bozorda amakim bilan savdo qilamiz — mevalar, sabzavotlar. Har kuni bir xil ishlar, bir xil odamlar, bir xil suhbatlar. Lekin o'sha kun kayfiyatim boshqacha edi.

Tong izg‘irini bozorni bronza rangga bo'yab turardi. Men yashiklar bilan band edim — olma, nok, uzum. Qo'llarim sovuqdan qotib qolgan, lekin shu kunlar qaroqchi bo'ladi, to'xtab bo'lmaydi.

— Jiyan, mana bu yashiklarni u tomonga olib qo'y, — dedi amakim qo'li bilan narigi tomonga ishora qilib.

Men yashikni ko'tarib, ko'rsatilgan tomonga yurdim. Aynan o'sha payt ko'zim bir do'konga tushdi. Kichkina, oddiy joy — paynet butkasi. Lekin deraza oldida turgan qizga e'tibor bermay iloji yo'q edi.

U yigirma besh-olti yoshlarda ko'rinardi. Bo'yi o'rtacha, tanasi to'liq emas, lekin ayolona — aniq qomadga ega. Qora sochlarini orqaga bog'lab qo'ygan, yuzida engil bo'yanish. Ko'zlari katta, moviyga moyil. Egnida pushti mo‘ynali palto, oyog‘ida qo‘nji baland etik. Hayratlanarlisi uni tizzalari yalang‘och edi. "Sovuqdaya'' degan fikr yarq etib keldiyu, meni etim junjukdi.

U birdan menga qaradi, lablarida tabassum — professional, lekin samimiy.

— Assalomu alaykum, jiyan, nima kerak? — dedi u menga qaragan paytda.

Men biroz dovdirab qoldim. O‘sha payt bo‘yin 160 atrifida, moylovim endi nish urgan, sochim qalin, o‘zimcha Shoxruhxonga taqlidan tarab olardim. Ovozlar do‘rrilagan paytim. Shunga qaramay, ko'pchilik qizlar meni ko'rganlarida qat'iy qarab qo‘yishmasdi, yoki umuman e'tibor bermasdilar. Bu juvon esa ochiq, gaplashardi. Yana meni avvaldan kuzatganini sezdim, chunki bozorda amakimning ko‘plab tanishlari menga ismimni aytmay "jiyan'' deb murajat qilardi.

— Vaalaykum assalom, opa. Shunchaki o'tayotgan edim, — dedim, qandaydir bahona topishga harakat qilib.

— Opa deyapsizmi? — u, kuldi. — Yaxshi, jiyan. Biror narsa kerak bo'lsa aytavering.

Men yashikni qo'yib, unga yaqinroq bordim. Qandaydir turtki bor edi ichimda — bu ayol bilan gaplashishim kerak degan.

— Ismingizni bilsam bo'ladimi? — so'radim men, iloji boricha xushmuomalalik bilan.

— Nigora, — javob berdi u. — Sizniki-chi, jiyan?

— Javohir. Men mana u yerda ishlayman, — dedim, akamning do'koniga ishora qilib.

U bilaman qabilida, jilmayib qosh uchurib qo‘ydi. Biz biroz gaplashdik — oddiy, kundalik mavzularda. Lekin suhbat davomida men uning ko'zlarida nimanidir his qildim. Bu shunchaki mehribonlik emas edi. Bu qandaydir... qiziquvchanlik edi.

Shu kuni tushdan keyin amakim menga dam olishga ruxsat berdi. Men to'g'ridan-to'g'ri Nigoraning do'koniga qaytdim. U mijozlar bilan band edi, lekin meni ko'rganida tabassum qildi. Uni yaqindan kuzatdim, uning bejirim quloqlaridagi sirg‘alari yuzini yanada ochgan bo‘lsa, sochiga taqib olgan bantikcha unga beg‘uborlik berardi.

— Yana keldingizmi, jiyan? — dedi u, mijozlardan bo‘shagandan keyin.

— Ha, opa. Sizning do'koningiz juda yoqimli, — dedim men, biroz qizarib.

U kuldi — ochiq, samimiy kuldi.

— Yolg'onchi jiyan, — dedi u. — Lekin rahmat. O'tiring, choy ichib olamiz!

Biz do'kon orqa tomonida o'tirdik. U choy quydi, men esa atrofga ko'z yugurtirdim. Hammasi oddiy, lekin toza va tartibli edi.

— Jiyan, men sizdan bir narsa so‘rashim kerak, — dedi birdan, ovozi paslatib.

— Nima, opa?

— Men... men sizga yoqdim shekilli, to'g'rimi? — so'radi u, to'g'ridan-to'g'ri ko'zlarimga qarab.

Men hayratda qoldim. Bu qanday ochiqlik! Yoki shaharlik qizlar shunday bo‘ladimi?

— Men... ha, opa. Lekin qanday qilib, bildiz...

— Ko'zlaringizdan, jiyan. Ko'zlar yolg'on gapirmaydi, — dedi u, yana tabassum qilib. — Va men ham sizga... qiziqaman.

Yuragim tez ura boshladi. Bu qanday bo'lishi mumkin? Biz hozirgina tanishdik! Yoki u meni shunday dovdratib, ustimdan kulyaptimi?!

— Lekin opa, biz...

— Bilaman, jiyan. Men turmushdan ajratilganman. Yolg'izman. Va... ochig'ini aytsam, men bazida erkaklar bilan... munosabatlarda bo'laman. Pul uchun.

Men jim qoldim. Bu ochiq e'tirof meni lol qoldirdi.

— Jiyan, uyalmasdan gapiryapman, chunki men sizga ishonaman. Ko'zlaringizda yaxshilik bor, — davom etdi u. — Agar siz... agar siz meni xohlasangiz, men tayyorman. Lekin tushungan bo'lsangiz, hamma narsa pulga, bog‘liq.

Men chuqur nafas oldim, uni gaplari meni rostakam esankiratib tashlagandi. Ko‘zlariga qarayman, nahotki shunday chiroyli ayol foxisha bo‘lsaya. Ko‘nglimni g‘alati tuyg‘u ezadi.

— Opa, men... men sizni xohlayman. Lekin pul haqida...— dedim shivirlab.

— Kerak emas, jiyan. Birinchi marta — bepul. Chunki men sizni xohlayman, — dedi u, ko'zlari charaqlab pichirlarkan, yuzimni mayin silab qo‘ydi.

Nafasim bo‘g‘zimga tiqilib, bazo‘r gapirdim:

— Hazillashyapsiz to‘g‘rimi?

— Yo‘q, jiyan... menga yosh yigitlar yoqadi...

U bu kabi faxsh jumlalarni oddiy so‘zlashi, meni shubha chog‘iga uloqtrdi. Lekin hayotimdagi ilk ayol bilan bo‘lish imkonyati, jasurroq bo‘lishga undardi. Biz bir-birimizga talaygina fursat qarab qoldik.

— Qachon? — so'radim men.

— Bugun. Lekin tushlikdan keyin. Tushlikni birga qilamiz, keyin... keyin uyimga boramiz.

Men rozi bo‘ldim.

***

Biz yaqin-atrofdagi oshxonaga bordik. Oddiy joy — plastik stollar, stullar. Lekin ovqat mazali edi. Men osh buyurdim, Nigora esa lag'mon.

— Jiyan, siz necha yoshdasiz? — so'radi u, ovqat yeb o'tirib.

— O‘n to'rt, opa.

— Voy... Shunchalik yoshmisiz jiyan, men sizni o‘n olti, yetti deb o‘ylabman, — dedi u, tabassum qilib.

Fikridan qaytarmikan deb o‘yladim, ammo u bunga to‘xtalib o‘tirmay so‘zlashda davom etdi.

— Men yigirma sakkiz yoshdaman.

— Siz esa yosh ko‘rinasiz... Yuzlariz va tabassumiz menga Sevinch Mo‘minovani eslatib yubordi, biroq o‘ylashimcha siz ancha chiroyli, ham quvnoqroqsiz, opa.

— Uuuu... — u xursand bo‘lib, jilmaydi, — Hushomadni bopladiz.

Biz gaplashdik — hayot haqida, orzular haqida. Nigora menga o'z hayotidan so'zlab berdi. U yosh paytda oilasini yo'qotgan, keyin turmush qurgan, farzand bo‘lmagach, eri tashlab ketib u yolg'iz qolgan. Paynetchilik qilish orqali tirikchilik qilgan. Keyin esa... keyin esa basi erkaklar bilan ishlashni boshlagan.

— Jiyan, men yomon ayol emasman, — dedi u, ko'zlari biroz nam bo'lib. — Shunchaki hayotim shunday bo'lib qoldi.

Men uning qo'lini ushladim.

— Opa, men sizga hukm chiqarmayapman. Har kimning o'z yo'li bor.

U menga minnatdorchilik bilan qaradi.

Ovqatdan keyin biz Nigoraning uyiga yayov yurdik. Uyi yaqin-atrofda, kichkina hovlida joylashgan ekan. Ikkita xona, oshxona va hammom. Oddiy, lekin toza.

— Jiyan, kiravering, — dedi u, eshikni ochib.

Men ichkariga kirdim. Xonada divan, stol, televizor. Hamma narsa o'z joyida.

— O'tiring, jiyan. Men biroz tayyorlanib kelaman, — dedi Nigora va ichkariga kirdi.

Men divanda o'tirdim, yuragim tez urdi. Nima bo'lishini bilardim, lekin bu birinchi marta edi. Men avval qizlar bilan gaplashganman, lekin bu... bu boshqa narsa edi.

Nigora