Pxuket jozibasi...


Do‘stlarim aytishicha menga mazza ekan! Boy otani merosho‘ri, darbadar sayohatchi, bo‘ydoq bloger... Ular shunday deyishadi. Ha, otam boy lekin, ularni otalaridek menga vaqt ajratmagan. Yigirma sakkiz yoshimdaman, kelishgan yigitman, qizlar tabassumim chiroyli ekanini aytib yoqtrib qolishaveradi. Lekin tasufki meni og‘ir harakterim sabab, munosabatlar uziqqa cho‘zilmaydi. Shunday ekan hozircha hayotdagi yagona ko‘ngil hushim sayohat...

Kamini qulingiz Javlon, blogerlik qilaman — sayohat, hayot, tajriba. Kamera mening ko'zim, dunyo esa cheksiz sahna.

Pxuketga kelganimga ikki kun bo'ldi. Bu orol — xuddi tushda ko'rgan joy kabi. Dengiz mayin, quyosh yoqimli, havo nam va issiq. Lekin men bu yerga faqat sohil va quyosh uchun kelganim yo'q. Men bu yerda hayotning boshqa qatlamini qidiryapman. Shuni kamera orqasida emas, balki o'z terimda, qonimda his qilmoqchiman.

Kechqurun Patong ko'chasiga chiqdim. Bu ko'cha — tungi Pxuketning yuragi. Chiroqlar, musiqa, odamlar, kulgisi, ichimliklar, ranglar. Hamma narsa jonli, hamma narsa harakatda. Men bu oqimga kirib ketdim, o'zimni oqim ixtiyoriga tashladim.

Sohil yaqinida bir joy bor edi — kichik, lekin jonli, gavjum. U yerda musiqa chalinardi, odamlar raqsga tushardi. Men o'sha tomonga yurdim. Qumda turgan buyumlarni ko'rdim — yog'ochdan yasalgan bulavalar, olov uchun tayyorlangan. Bu yerda shou bo'lishi kerak edi.

Oo‘... keyin uni ko'rdim.

Nami.

U sohilda turardi. Qo'lida ikkita olovli tayoq. Uning tanasi — bronza rangida, terisi botayotgan quyosh ostida yaltirardi. Sochlari qora, orqasiga uzun tashlangan. U kiygan narsa, faqat kichik ko‘krak band, patiga kalta yupkacha. Tana chiziqlari, moslashuvchan, nozik ammo vujudidan kuch, yog‘iladi. U harakat qilganda — xuddi suv oqayotgandek, yumshoq, lekin jismoniy jihatdab kuchli, ekanini seziladi.

Quyoshning so‘ngi nurlari zamindan berkingach, musiqa boshlandi. U olovli tayoqlarni aylantirishni boshladi. Tayoqlar havoda olovli iz qoldrib, doiralar chizdi. O‘zi esa raqsga tushardi. Uning harakatlari na'zik, lekin juda chaqqon. Tanasi atletlar kabi sakraydi, buriladi, egiladi. Olov uning atrofida aylanadi tomoshabinlar qarsak chalishadi. Men nafasimni ushlab, unga obektiv ortidan qarab, suratlar olaman.

Uning ko'ksidagi emchaklar — kichik, lekin tik, bikini ostida aniq ko'rinardi. Ular uning har harakatida tebranardi. Uning dunbasi — ingichka, lekin moslashuvchan. U egilganda, dunba shakllari aniq ko'rinardi. Bronza rangli teri, olov nuri ostida yaltirab turardi.

Shou tugadi. Odamlar olqishladilar. Men ham. U markazda turdi, tabassum qildi, bosh egdi. Keyin u menga qaradi. To'g'ridan-to'g'ri menga. Jilmaydim uni ham tabassum qilishiga ishora qildim, u maqsadimni tushunib, tek qotdi, uch to‘rt bor surat oldim... Juda go‘zal! Ayniqsa uning ko'zlari qora, jozibador. U menga yaqinlashdi.

— Sizga yoqdimi? — deb so'radi u. Ovozi yumshoq, lekin inglizcha talaffuzi aniq edi.

— Ha, — dedim men. — Ajoyib bo‘ldi.

U uzoq yuzimga termulib, tabassum qildi.

— Men Nami.

— Men Javlon.

— Siz turistsiz? — deb so'radi u.

— Bloger, — dedim, aniqlik kiritib. — Sayohat qilaman. Hikoyalar izlayman.

U kuldi.

— Hikoyalarmi? Bu yerda juda ko'p hikoyalar bor.

— Bilaman, — dedim men. — Shuning uchun keldim.

U suratlarni ko‘rishga izin so‘radi, men jon dildan rozi bo‘ldim. U menga yaqinroq keldi. Saqlangan suratlarni unga ko‘rsata boshladim. Biz yaqinlashdik. Uning terisi hali ham olov isidan ifloslanayotgan edi. Ter uning badani bo'ylab oqib turardi. Men uning ko‘kraklarining tebranishini ko'rdim — ular nafas olayotganda yuqoriga-pastga harakatlanardi.

So‘ngi suratga yetganda, u meni tasvir ushlash mahoratimni maqtab, suratlarni uning qurulmasiga o‘tqazib berishimni so‘radi. Bu uzoq vaqt olmadi. U minnatdorlik bilan qo‘limni siqar ekan, bir necha sonya yuzimga termuldi.

— Sizga haqiqiy Pxuketni ko'rsatishimni xohlaysizmi? — deb so'radi to‘satdan.

— Haqiqiy Pxuketni?

— Ha. Turistlar ko'rmaydigan joylarni.

Men bir zum o'yladim. Lekin aslida o'ylashga hech hojad yo'q edi. Men bu yerga o‘zi shuning uchun kelgan edim.

— Xo'p, — dedim men, jilmayib.

U mening qo'limdan tutdi, qo'li issiq edi. U meni sohildan uzoqroqqa olib bordi. Biz ko'chaga chiqdik. U yerda eski mototsikl turardi.

— Bu meniki, — dedi u. — Qo'rqasizmi?

— Yo'q, — dedim men.

U mototsiklga o'tirdi. Men uning orqasiga o'tirdim. U dvigatelni ishga tushirdi. Mototsikl gumburladi. Keyin u haydadi.

Biz Patongdan chiqdik. Yo'l tor, buralishlar ko'p edi. Ikki tomonda o'rmon, palma daraxtlari, tropik o'simliklar. Havo yanada nam bo'lib ketdi. Men Namining belidan ushladim. Uning terisidan issiqlik ufurar edi. Men uning orqa kuraklarini his qildim — ular mening ko'kragimga tegib turardi. Har burilishda ular ko'kragimga bosim berardi. Men o'zimni ushlay olmadim — qo'llarimni yuqoriga ko'tardim, bilagimni ko‘krakning patiga yaqinroq qo'ydim. U hech narsa demadi. Balki yelkasi osha qarab, tabassum qildi.

Biz taxminan o'ttiz daqiqa yuurdik. Keyin u yo'ldan chiqdi. Tor yo'l, yorug‘lik kam, changalzor, daraxtlar zich. Biz tobora chuqurroqqa kirib bordik. Keyin kichik bungalo ko‘rindi. Yog'ochdan yasalgan, sohil yoqasida, dengiz ovozi eshitilib turadigan joy.

U mototsiklni to'xtatdi. Biz tushdik.

— Bu mening joyim, — dedi u. — Bu yer tinch.

Men atrofga qaradim. Haqiqatan ham tinch edi. Hech kim yo'q. Faqat tabiat tovushi. Dengiz, shamol, daraxtlar.

— Kiring, — dedi u.

Bungaloning ichki qismi oddiy edi. Kichik karavot, stol, bir nechta narsalar. Lekin toza va tartibli. Deraza ochiq edi. Dengiz havosi ichkariga kirib kelardi.

U ichkariga kirdi va chiroqni yoqdi, yo‘q bu oddiy chiroq emas edi. U shamlar yoqdi. Yumshoq nur. Romantik.

— O'tiring, — dedi u.

Qiziq bu qizda nimadir bor, edi. Sayohatlar davomida ko‘p qizlarni uchratganman, ammo hech birini oldida o‘zimni bunchalik hotirjam sezmaganman.

Men so‘zsiz itoatkorona karavatga o'tirdim. U mening oldimga keldi.

— Siz charchagansiz, — dedi u. — Men massajchi ham. Sizga massaj qilaymi?

Men tabassum qildim.

— Xo'p.

— Yalang'ochlanin, — dedi u oddiy ohangda.

Men ikkilandim. Lekin uning ko'zlari sokin, professional edi.

Men ortiq o‘ylab o‘tirmay, ko'ylagimni, shimimni yechdim. Ichki kiyimlarimni yechishga qadar u meni kuzatib, tabassum qildi.

— Hammasini, — dedi u. — Bu yerda hamma narsa erkin.

Men dadil ichki kiyimlarimni ham yechdim. Qo‘tog‘im allaqachon erkin, qotib turardi. Men buni yashira olmadim.

U kuldi — nozik, samimiy.

— Yaxshi, — dedi u. — Bu tabiiy.

U meni karavatga yuzimni pastga qaratib yotishimni so‘radi. Keyin u bir idish qopqog‘ini ochdi, ovizidan eshitdim. Bu hushbo‘y yog' ekan, iforidan sezdim. U qo'llariga yog' surdi. Keyin qo'llarini mening belimga qo'ydi.

Tafti Issiq. Harakati yumshoq. Bilagi kuchli. Haqiqatdan professional massajchi...

U belgimni silay boshladi. Qo'llari chuqur bosim berdi. Mushaklar bo'shashdi. Lekin, Lekin,