— — Kelinopa, — dedim, — Sizni ko'rmoqchiman... Jismonan, ko'rmoqchiman.

Sukunat cho'kdi, juda uzoq. U entikib olayotgan nafasi tovushlidan,o‘zi bilan o‘zi kurashayotganini anglab turardim.

— Qachon? — deb so'radi u oxiri.

— Qachon bo'lsin?

— Ertaga, — dedi u to'satdan. — Ertaga Ravshan ishga ketadi. Soat to'qqizda... Men uyni tozalamoqchiman, siz shkafni sirushga yordam berasiz...

Men bildim bu bahona ekanini. Lekin taklifini chiroyli qog‘ozga o‘raganini qiziq bo‘ldi.

Ertasi kuni soat to'qqizda men ularning uyiga bordim. Yurak dovdirab urardi. Qo'llarim titrardi.

Eshik ochildi. Kilinopa, uy kiyimida — och pushti ko'ylak, tagida esa qora lasina shimlar. Ko'ylagi biroz keng edi, lekin tanasining shakllarini yashirmadi. Ikki ko‘krak — ikki chiroyli anorlar — ko'ylak ostida shaklibi ko'rinardi. Ular katta emas, lekin to'la, yumaloq, juda ham jozibali.

— Kiring, — dedi u ohista, tutib olgan partugini yechib olarkan.

U boshlsdi, biz xovli ohiridagi xonaga yurdik, men ichkariga kirdim. Orqamdan, eshik yopildi zulfin qulflandi.

Biz yuzma-yuz turdik. Uning ko'zlari mening ko'zlarimga tikilgan edi. Nafasi tez edi.

— Shkaf qayerda? — deb so'radim men, ovozim bo'g'ilib.

— Hech qayerda yo‘q, — dedi u. — Men sizni bu yerga... boshqa narsa...

Uni hayajonlanib, titrashi uni yanada jozibador ko‘rsatib, yaqinroq qadam qo'ydim. U orqaga chekinmadi. Yana bir qadam. Endi biz juda yaqin edik. Uning nafasini his qilardim. Uning tanasining isini — sabun, atir va biror narsaning aralashmasi.

— Kelinopa, — dedim ohista.

— Shh, — dedi u va barmog'ini mening labimga qo'ydi.

Keyin men uni qo'lidan ushladim. Uning qo'li sovuq edi, titrardi. Men uni o'zimga tortdim. U qarshilik qilmadi. Tanalarimiz tegdi. Asbobim qattiq qotib qolgan edi, u buni his qildi. Ko'zlari kengaydi.

— Juda katta ekan, — dedi u pichirlab.

Men uning bo'ynidan o'pa boshladim. Avval pastdan, keyin yuqoriga, qulog'iga qadar. U boshini orqaga egdi, ko'zlari yumildi. Nafasi tezlashdi.

— Ohh, — dedi u ohista.

Men uning ko'ylagini sekin yuqoriga ko'tardim. U qo'llarini ko'tardi va men ko'ylakni butunlay yechdim. U mening oldimda, faqat siynabad va lasinada qolgandi. Siynabad oq rangda edi, oddiy, lekin ichidagi ko‘kraklar go'zal edi. Men ularni asta ustidan ushladim. Qattiq, iliq edilar. U tovushini chiqardi.

— Mm, — dedi u.

Men siynabad qulfini ochdim. U yerga tushdi, ikki anordek ko‘kraklari erkin. Ular qora aylan, qattiq muzhakchalari bilan, go'zal, mukammal edi. Men boshimni egib, birning uchini og'zimga oldim. U ingichka un qichqirdi.

— Ohhh!

Men uni avaylab tishlar, so'rar uni tanasi qaltirar edi. Qo'llarim uning orqasini ezg‘ilar edi. Dumba uncha katta, emas ammo to'la tirsillama edi. Men uni qisib, silar erkalab g‘ijimlar edim.

— Jonim, — dedi u nafas ichida. — jonim, iltimos.

Men boshimni ko'tardim:

— Nima?

— Men... men... vaqtim tig‘iz.

Bu so'zlar meni aqldan ozdirdi. Men uni ko'tarib divanga olib bordim. U yotdi, men esa uning lasinasini yechdim. Keyin ichki kiyimni. Endi u butunlay yalang'och edi.

Ayolligini ko'rdim. Tuklarlar ostida yashiringan, go'zal, pushti ariqcha. U ochiq edi, nam edi. Men qo'limni cho'zdim, erkalab tegdim. U yovvoyi qiyofada ajib to‘lg‘onib ketdi.

— Ahhh!

Sezgirligidan zavqlanib, nam chuqurchasiga barmog'imni asta kirdim. Torroq edi, lekin sirpanchiq. U oyoqlarini yanada kengroq, ochdi.

— Iltimos, tezroq? — dedi u, iltijoli shivirlab, uyalgan nigohini yashirgancha.
— Ha...

Men kiyimlarimni yechdim. Asbobim qotib turardi, asabiy va qattiq. Uni ko'rib, ko'zlari yanada kengaydi.

— Qattiq kiritmang, — dedi u yana. — Ehtiyot bo'ling.

Men uning ustiga engashdim, asbobimni qo'ydim. Sekin asta kirib bora boshladim. U tor edi, haqiqatda juda tor. Aslida ham, narmal holatda shunday bo‘kar, chunki men hayotimda birinchi bor yaqinlim qilishim edi. Uni ayolligi sekin-asta menikin ichiga oldi.

— Ohhhh! — dedi u entikib, tansini orqaga tortishga urunib.
Men to'xtadim:

— Og'rityaptimi?

— Yo'q, — dedi u, labini qimnib nigohini yon tomonga burib olarkan.

Meniki ichiga kirib bordi. Issiq, nam, tor — ayolligi, asbobimni qisib turardi. Men harakatlana boshladim. Avval sekin, keyin tezroq.

— Ahh! Ahh! Ahh! — dedi u har harakatimda, bo‘g‘ida mayin ovozda.

Uning anorlari sakrab-tushardi. Men ularni lablarim orasida ushlab, qisib turdim. Tanalarimiz to‘qnashuvi esa yanada ohangdor tovush chiqarardi.

— Jonim! — dedi u. — Jonim, asta!

Uning hadeb nigohini yashirishi, tanasida og‘riq bo‘layotganidan darak bo‘lsada, aksincha men yanada shiddatli yanada tezroq harakatlana boshladi. Asbobim kirib-chiqar, u esa yuzini o‘nga so‘lga bosar, men bilan hamohang tebranardi. Bu lazzat, menga ehtros, shoyirona kayfiyat berardi. Bizdan ilhomlangandek divanning han gichriy tovushlari eshitilardi.

— Men... men! — dedi u to'satdan, qornini ichga tortib ajib to‘lg‘onarch ekan. — Men... ahhhh!

Uning tanasi qotib qoldi, keyin qaltiradi. Ayolligidan suyuqlik oqimi sachradi, iliq va bosimli, buni his qilardim. Bu suyuqlik asbobimni harakati yanada yengillashtirdi. Bola, oyog‘ini suvga solib shappillatishiga o‘hash tovush qulog‘imga yoqimli tuyulib, ishtiyoq yanada oshdi. Deyarli aqlimni, lazzat hissi bosib ketdi, tana nazoratini his qilmadim. U buni sezdimi, deyarli ko‘kragimni tirnab o‘zidan itardi.

— Chiqaring, — dedi u tez. — iltimos chiqaring tashqariga!

Men tezda chiqardim. Asbobim chiqar-chiqmas, oqib ketdi. Oq, quyuq suyuqlik uning qorniga, quvug‘iga tushdi. Men qo'lim bilan sidirgan holda, yana-yana quvurlarda qolganini chiqardim.

— Ohhh, — dedim, ich ichimdan xuzurlanib.

Ikkalamiz ham nafasimiz tezlashib, bir birimizga termulib qolgan edik. Uning tanasi ter bosgan, go'zal, nurli edi.

— Bu... bu ajoyib edi, — dedi u ohista.

Men uning yoniga yotdim va quchogimga tordim.

— Ha, jonim, juda ajoyib.

Biz bir necha daqiqa shunday yotdik, jimgina. Keyin u ko'zlarini ochdi:

— Siz ketishingiz kerak. Qaynona kelishi mumkin...

Men tez kiyindim eshikka yetganimda, u meni to'xtatdi va avval o‘zi ko‘chani ko‘zdan kechirib oldida, so‘ng hafsiz degandek jilmaydi.

— Muxtor.

— Ha, kelinopa?

— Yana kelasizmi?

Men kulimsirab javob berdim:

— Albatta.

***

Keyingi kunlarda biz yana ko'p gaplashar edik telefonda. U o'sha kun haqida biroz uyalib gapirar edi:

— Men hech qachon bunday his qilmagan edim, — dedi u. — Ravshan bilan... u boshqacha. U doyim mast yurganidan, ustimga chiqsa layoqatsiz bo‘lib qoladi. Bazan zavqi oshsada, tez tugaydi... O'zi uchun. Lekin o‘sha kun sen... sen men uchun ishlading.

— Men sizni baxtli ko'rmoqchiman, kilinopa.

— Bilaman, — dedi u. — O‘shanda men buni his qilaman.

***

Bir hafta o'tgach, u yana menga qo‘ng‘iroq qildi va tez gapirdi:

— Ertaga Ravshan kunduziga safarqa ketadi. Hammomni kiranini ko‘rib berasiz, biroz og‘ir buralyabdi.

Yuragim yana tez urdi. Uning so‘zlari rostmi, yoki telifon ham tinglanishini ehtimolidan shunday